Blog Patricia | Kleine gebaren uit onverwachte hoek

Na een lange tijd zie ik Sandra weer. Ze is net als ik moeder van een overleden kind. Begin januari 2018 ontmoetten we elkaar in het Sophia Kinderziekenhuis. Mikki liep spontaan de kamer in van haar dochter Fien en zo raakten we aan de praat.

Het bleek dat Fien kort ervoor precies dezelfde diagnose had gekregen, een zeldzame hersenstamtumor die niet te genezen is. We deelden onze zorgen en bemoedigden elkaar. Ik bewonder hoe ze met creatieve ideeën steeds het beste van iets wist te maken en voel mij nog steeds verbonden met haar.

Ook op de kinderafdeling in de bestralingskliniek kwamen we elkaar tegen. Op een brancard in de wachtruimte lagen Mik en Fien meestal stilzwijgend naast elkaar, beiden hun lievelingsknuffel dicht tegen zich aangeklemd. Fien, creatief en attent, knutselde regelmatig iets voor Mikki. Ze maakte hetzelfde mee als Fien. Zo voelde Mikki zich, ziek als ze was, toch niet echt alleen. Een paar maanden na de laatste bestraling overleed ze. Acht maanden daarna overleed Fien. Ze was toen net tien jaar, net zo oud als Mikki nu zou zijn.

Voordat ik Sandra weer zie, ga ik langs een winkel om een mooie kaars voor haar te kopen. Zeker nu het buiten koud en donker is, zijn verwarmende lichtpuntjes extra welkom. Ik kies er een kaart bij met de tekst ‘daar waar de sterren zijn’. Een mooie verwijzing naar Mik en Fien. 

Bij de kassa reken ik de kaars en het kaartje af en vraag aan het meisje achter de toonbank of ze de kaars in wil pakken. Ze pakt glanzend cadeaupapier en wikkelt de kaars erin. De eigenaresse, die mijn verzoek niet heeft gehoord, komt op haar af en grist het papier weer van de kaars. Met een duidelijk hoorbare irritatie in haar stem zegt ze tegen het meisje dat dit papier veel te duur is om zomaar te gebruiken. Met een haastige beweging stopt ze de kaars in een zakje. Ze geeft het aan mij en richt zich alweer op de volgende klant.

Beduusd loop ik de winkel uit. Deze kaars is bedoeld om te branden voor Fien en het slordig dichtgevouwen papiertje doet daar geen eer aan. Ik besluit de kaars opnieuw in te pakken en loop langs een cadeauwinkel om pakpapier te kopen, maar er ligt niks meer.

De verkoopster ziet mijn teleurstelling en stelt belangeloos voor de kaars uit de vorige winkel opnieuw voor me in te pakken. Verrast door haar spontane gebaar vertel ik voor wie de kaars is. Ze laat me een kleur papier kiezen, waar ze doorzichtig folie omwikkelt. Zorgvuldig schuift ze een aantal zilveren sterren onder het folie. Blij met de liefdevol ingepakte kaars loop ik weer naar buiten.  

Met een goed gevoel geef ik Sandra even later de kaars en het kaartje en vertel haar het verhaal. We delen onze persoonlijke ervaringen en zijn het erover eens: Juist de kleine gebaren, soms uit geheel onverwachte hoek, geven troost en verlichting. Daardoor houden we het vol.

• Timon verloor zijn zeven maanden oude zoontje: ‘Het was domme pech’

  Timon verloor zijn zeven maanden oude zoontje: ‘Het was domme pech’