Blog Patricia | Anders goed

Ik loop na een halve dag werken de portiek van mijn flat in. De kinderen die hier wonen zijn allemaal nog op school. Mikki zou op dit tijdstip dus ook niet thuis zijn geweest. Dit betekent voor mij dat ik even niet geconfronteerd word met de lege plek naast mij en dat ik kan doen alsof het heel gewoon is dat ik in mijn eentje naar binnen loop.

Hoe gaat het?

Een tegemoetkomende flatbewoner vraagt beleefd hoe het met me gaat. Ik knik even en glimlach beleefd terug. Daar neemt ze genoegen mee en loopt door. Sinds Mikki’s overlijden, nu 373 dagen geleden, is het me niet gelukt om zomaar ‘goed’ te antwoorden op de vraag hoe het met me gaat. Ook niet als ik merk dat de ander niet meer dan een kort beleefd antwoord wenst. Ik krijg het niet gezegd.

‘Hoe kan het goed zijn, nu niets meer gewoon is.’

Hoe kan het goed zijn, nu niets meer gewoon is. Gewoon was iedere ochtend Mikki naar school brengen en samen zingen op de fiets. Gewoon was het jaarlijkse mopperen over waarom ze nog tot na de zomervakantie moest wachten voordat ze eindelijk jarig was.

Dankbaar

Toen Mikki niet beter kon worden, werd wat eerst nog gewoon was, ineens heel bijzonder. Als in de stilte van de avond het verdriet me overviel, liep ik naar de kamer waar ze sliep en luisterde naar haar ademhaling. Zo dankbaar dat ze nog bij ons was. Ze lag daar en het was goed.

‘Zal ik hier ooit aan wennen?’

Dagelijks ervaar ik hoe leeg en vreemd de wereld nu voelt. Zal ik hier ooit aan wennen?  Ik vind het zwaar, al dat verdriet, dat me elke dag in golven overvalt en nooit echt weg is. Lief meisje, ik had je nog zo graag hier gehad.

Binnen op de bank doe ik mijn ogen dicht en in gedachten reis ik terug naar de momenten dat we samen in bed lagen te kletsen tot je in slaap viel. Als ik een kusje op je haar gaf, rook ik de rozenshampoo. Ik vergeet even hoe het echt is en glimlach, omdat ik rozenshampoo ruik. Heel eventjes is het een beetje goed. Anders goed.