Blog Patricia | ‘Ik sluit mijn ogen en even is het net alsof Mikki bij me is’

Terras

Het is mijn vrije woensdag en na een korte wandeling in de buurt drink ik in mijn eentje een kopje koffie in een café. Het is een uur of half een. Ik heb me verheugd op tijd voor mezelf. De rest van de week is het rennen en vliegen, en zijn de dagen zo voorbij. Maar hoewel ik altijd uitkijk naar een dag even niks, gebeurt vandaag weer wat zo vaak gebeurd op een dag zoals deze: ik heb heimwee.

Langs het raam van het café lopen twee jonge vrouwen met een groepje kinderen voorbij. Aan de rode hesjes die ze dragen kan ik zien dat ze horen bij een buitenschoolse opvang in de buurt. Op straat fietsen vaders en moeders met kinderen achterop, of ze houden hen nauwlettend in de gaten terwijl ze naast hen fietsen.

Ondertussen zijn er aan het tafeltje tegenover mij een vrouw en een meisje gaan zitten.

Ik schat het meisje een jaar of 10, precies de leeftijd die Mikki nu zou hebben. Ze kletst honderduit. Terwijl ik zo onopvallend mogelijk probeer mee te luisteren, hoor ik haar in geuren en kleuren tegen de vrouw vertellen dat de juf vandaag heel raar deed in de klas. Alsof het meisje het hele tafereel weer voor zich ziet, begint ze hardop te lachen. De vrouw geniet zichtbaar van het moment samen met haar dochter. Met diezelfde blik van genegenheid heb ik vroeger ook naar mijn eigen dochter gekeken.

Mist

Met de blik van de vrouw in gedachten, sluit ik een paar seconden mijn ogen en stel me voor dat ik het ben die hier samen met mijn dochter aan een tafeltje zit. Het lukt. Heel even is het net alsof Mikki bij me is. Als ik mijn ogen weer open, blijf ik strak voor me uit kijken, zodat de lege stoel niet verraadt dat er niemand naast me zit. Als een mist die langzaam optrekt, raak ik het gevoel van samenzijn weer kwijt. Ik blijf over met een half hart en de heimwee naar een wereld die ik dagelijks om me heen zie, maar die niet meer van mij is.

Die nacht heb ik een bijzondere droom. Mikki komt door de deur van het café lopen. Ze is een heel stuk gegroeid en ik ben heel blij haar te zien. Ze is jaren zoek geweest en ineens heb ik haar zomaar weer gevonden. Ze vertelt honderduit over wat ze allemaal heeft meegemaakt en ook dat ze een mooie brief heeft geschreven voor een ziek meisje uit haar klas. Blij en trots kijk ik naar haar. Wat is ze leuk. Eindelijk weet ik hoe het is om moeder te zijn van een 10-jarig meisje. Precies zoals het eigenlijk had moeten zijn. Dan ineens is ze weg. Ze is niet meer in het café en hoe ik ook zoek, ik kan haar niet meer vinden.

Voordat ik in paniek kan raken, word ik wakker. De droom laat me niet los. Het is stil in huis en buiten is het nog donker. Gelukkig wacht mij weer een drukke dag vandaag. Even geen tijd voor heimwee of de pijn van een half hart.

• Blog Patricia | 'Ze wijst naar mij en zegt: "Haar dochter is dood hoor"'

  Blog Patricia | 'Ze wijst naar mij en zegt: "Haar dochter is dood hoor"'

• Paula verliest haar dochter aan kanker: 'We hebben Marit niet verteld dat ze zou overlijden'

  Paula verliest haar dochter aan kanker: 'We hebben Marit niet verteld dat ze zou overlijden'