Blog Patricia | 'Ze wijst naar mij en zegt: "Haar dochter is dood hoor"'

Maatjes

Anna zit aan een tafel in de huiskamer van haar woonvoorziening.  In het mandje dat aan haar rollator hangt, ligt een babypop. Ze rommelt wat in het tasje dat aan het stuur hangt. Dan ziet ze mij in de gang. Ze staat op en spreidt haar armen. Met een grote glimlach komt ze op me af: “Patricia!” Een stevige omhelzing volgt. We zijn al een hele poos maatjes.

Toen ik Anna leerde kennen was Mikki net een jaar. Anna was meteen gek op haar. Elke begroeting volgde met een dikke zoen op Mikki’s wang. Kleine Mikki kon dat goedbedoelde gebaar niet altijd waarderen, maar mijn verzoek de kus achterwege te laten, werd meestal genegeerd. Anna doet wat er in haar opkomt en het komt altijd uit haar hart.

Geknuffeld

Toen Mikki ziek was vond ze het niet prettig meer om zomaar aangeraakt te worden. Ze was afhankelijk van een rolstoel en haar lichaam voelde door het ziek zijn niet meer fijn. Ik waarschuwde Anna dat Mikki het niet fijn vond om geknuffeld te worden, en dat ze in plaats daarvan maar even naar haar moest zwaaien. “Ja, weet ik wel,” antwoordde ze. Vervolgens boog Anna naar voren en drukte haar dicht tegen zich aan. Ik keek bezorgd naar Mikki, maar het verwachtte protest bleef uit. In plaats daarvan zag ik een grote glimlach op haar gezicht: “Haha,” lachte ze, “dat is nou echt weer Anna!”

Toen Mikki was overleden kwam Anna naar haar uitvaart. Na afloop kwamen alle aanwezigen voorzichtig van hun plek, aftastend wat gepast was om te zeggen of te doen. Anna trok zich hier niks van aan. Ze liep met ferme pas door de menigte heen en kwam direct op me af. Ze sloeg haar armen om mijn middel. “Ik vind het heel erg voor jou”, snikte ze. Tranen rolden over haar wangen.

Bewondering voor Anna

Anna mist Mikki nog steeds. Ze klampt regelmatig onverwachts een nietsvermoedende woonbegeleider of bezoeker aan, wijst naar mij en zegt: “Haar dochter is dood hoor.” En het ontroert me elke keer. Ze trekt zich niks aan van wat hoort of netjes is, maar laat je zien wat ze voelt.

Ik zou willen dat ik soms een klein beetje meer van Anna had.  Dan zou ik durven toegeven aan het verlangen dat ik soms voel om heel hard Mikki’s naam te roepen. Gewoon op straat of op de fiets. Of zomaar iemand vertellen dat mijn mooie dochter dood is. Hoe ik haar mis en dat het nog steeds weleens niet gaat. Ik doe het niet, want het is raar en ongepast. Wat zou een ander wel niet kunnen denken? Dus ik druk het weg en hou de scherpste pijn voor mezelf.

Anna en ik zitten naast elkaar, haar arm om die van mij.  Ze vertelt lachend dat Mikki op het zitje van haar rollator ging zitten en hoe ze haar dan rondreed. Ze heeft me het verhaal al honderden keren verteld en elke keer moet ik erom lachen. Wat Anna zegt komt altijd uit haar hart.

• Na drie jaar overlijdt Martine’s zoon Kester (12) aan kanker: ‘Het voelt alsof ik een groot gat heb in mijn romp’

  Na drie jaar overlijdt Martine’s zoon Kester (12) aan kanker: ‘Het voelt alsof ik een groot gat heb in mijn romp’

* I.v.m. haar privacy is Anna een gefingeerde naam