Blog Nienke | 'Zijn mensen bang om me te confronteren?'

Zonnige dagen en lange, zwoele avonden. Aan de ene kant krijg ik meer energie, maar aan de andere kant merk ik dat mijn batterij sneller leeg is. Mijn lontje is korter en er komt minder werk uit mijn handen.

Ongemerkt plan ik de agenda voller dan ik aankan en in eerste instantie realiseer ik me niet zo goed waarom. Een blik op mijn kalender geeft me pijnlijk inzicht in wat er aan de hand is: het is weer die tijd van het jaar.

Half april tot eind juli zijn al onze speciale dagen: onze trouwdag en de dag waarop wij een feest organiseerden om het leven en de liefde te vieren, onze geboortedagen en de sterfdag van Peter.

Geen droombluiloft

De dag dat Peter en ik trouwden was middenin de eerste coronalockdown. Het was daardoor een kleine, eenvoudige huwelijksvoltrekking met alleen onze getuigen en de trouwambtenaar, in de grootste maar lege zaal van het gemeentehuis. Haast was geboden, want met Peters diagnose alvleesklierkanker was wachten tot na de lockdown geen optie.

Het was niet mijn droombruiloft, maar ik ben enorm trots dat ik mijzelf vanaf die dag mevrouw Flipsen mag noemen.

Tegen alle verwachtingen in konden we onze eerste trouwdag een jaar later nog samen vieren. We genoten van een mini bruidstaartje en waren vooral dankbaar voor de tijd die ons nog gegeven was.

Het blijft stil

Vorig jaar 'vierde' ik al onze bijzondere dagen voor het eerst als weduwe. Ik kreeg berichtjes van vrienden die aan me dachten. Dit jaar blijft het stil. Zijn mensen bang om mij te confronteren?

'Het raakt me toch, meer dan ik wil toegeven'

Toegegeven: ik ben zelf heel slecht in het onthouden van speciale dagen. Eigenlijk kan ik het niemand kwalijk nemen. Maar het raakt me toch, meer dan ik wil toegeven. Misschien moet ik zelf aangeven dat ik behoefte heb om deze dagen herinneringen op te halen met vrienden en familie.

Sterfdag

De hekkensluiter van het rijtje komt binnenkort: Peters sterfdag. Zijn eerste sterfdag, vorig jaar, wilde ik niet alleen zijn, maar ook niet de drukte opzoeken. Een vriendin nodigde me toen uit om bij haar te logeren op haar luxe vakantieadres. Dat pakte ik met beide handen aan.

En nu mag ik zelf bedenken wat ik met Peters sterfdag doe. Óf ik wel iets doe. Ik wil er graag bij stilstaan, maar anderzijds wil ik gewoon dat deze maanden voorbij zijn. Dan kan ik mijn batterij opladen voor volgend jaar. Want dan is het weer die tijd van het jaar en begint alles van voor af aan.

• Blog Nienke | 'Die urn hè... Zit daar wel een raampje in?'

  Blog Nienke | 'Die urn hè... Zit daar wel een raampje in?'

• Hoogzwangere Linda (32) verliest haar man: ‘Ik ben dankbaar dat ik van hem nog een kind mag krijgen’

  Hoogzwangere Linda (32) verliest haar man: ‘Ik ben dankbaar dat ik van hem nog een kind mag krijgen’