Blog Monique | ‘Dit slaat nergens op. En toch is het er’

We zijn een paar dagen op een camping in Nederland. Samen mijn dochter, jongste zoon en ik. Een tiny house in Overijssel, zo leuk.

Ik merk dat ik het fijn vind om er even alleen met de kinderen op uit te gaan. Bas is niet mee, en de oudste vliegt over een paar nachten naar Spanje met zijn vrienden. Even hoef ik niet mijn aandacht verdelen tussen iedereen, en heb ik tijd voor een boek.

Ondertussen is Bas thuis een paar dagen vrij. We bellen en appen veel, zo is hij er toch een beetje bij.

Missen

De camping is klein opgezet en er wordt veel georganiseerd voor kinderen. In de avond trekt er een stoet voorbij met verklede kinderen en ouders. Er klinkt muziek en er rammelen blikjes achter een fietsje.

Ik zit binnen op de bank met een boek en kijk naar de stoet. Mijn kinderen wilden niet meedoen, die vermaken zich buiten prima.

En dan overvalt het me. Dat gevoel van missen. Mijn maag draait zich om. Ik mis thuis. En ik mis Bas.

Bas

Het verbaast me. Eerder miste ik altijd mijn oude leven. De tijd met Richard. Toen mijn oudste zoon en dochter nog klein waren. Daar komt ook die liefde voor kamperen vandaan. We hadden zelfs een eigen plek in Overijssel met onze gepimpte caravan.

En nu mis ik Bas. Het slaat nergens op. Bas is gewoon thuis, ik kan in mijn auto stappen en naar hem toe rijden. Ik kan hem bellen en facetimen. En we appen notabene de hele dag.

Dit slaat nergens op. En toch is het er. Dat nare gevoel in mijn buik en het gevoel te willen huilen.

Het klopt weer

Ik leg mijn boek weg en loop even naar buiten. De frisse lucht doet me goed en ik adem diep in.

En dan herinner ik het me. Al het kleine raakt aan het grote. Het kleine missen in het moment raakt aan het grote missen van eerder. En vandaag mis ik Bas en Richard allebei. Na dat besef komen mijn tranen en kan ik weer zuchten. Nu klopt het weer.

Ik veeg mijn gezicht droog en loop naar het speelveldje. Daar zijn mijn kinderen druk in de weer met de kabelbaan. Het is fijn om te zien dat ze het naar hun zin hebben en ik zwaai naar ze. Meteen betrekken ze mij bij hun spel en dagen me uit om ook met de kabelbaan te gaan. Als ik even later door het zand glij, moeten we allemaal lachen.

• Blog Monique | ‘Terugdenken aan toen is zo ongelooflijk intiem’

  Blog Monique | ‘Terugdenken aan toen is zo ongelooflijk intiem’

• Blog Bianca | ‘Waarschijnlijk zijn dit de laatste momentjes met papa’

  Blog Bianca | ‘Waarschijnlijk zijn dit de laatste momentjes met papa’