Blog Monique | ‘Het is de nieuwe, betere balans waaraan ik moet wennen’

Afgelopen maand had ik een afspraak met een coach. Nu het bijna tien jaar geleden is dat Richard overleed, heb ik behoefte aan een stukje reflectie en bezinning. Samen terugkijken en zien dat het – op een andere manier – weer goed is.

“Ben je hier echt naartoe gekomen?”

Het gesprek neemt al snel een andere wending. De coach vraagt me wat Richard tegen mij zou zeggen als hij in de stoel tegenover me zat. Ik moet lachen, de gedachte vind ik grappig. Ik stel hem me voor, in zijn spijkerbroek, hoodie, sneakers. Benen over elkaar en zijn armen in zijn schoot. Relaxed als altijd. Het valt me op hoe vertrouwd het beeld is, ook na tien jaar.

'Het valt me op hoe vertrouwd het beeld is, ook na tien jaar'

Wat hij zou zeggen? Even twijfel ik of ik het hardop kan zeggen, ik ken de coach pas vijf minuten. Toch doe ik het: “Jeetje trut (dat woord gebruikte hij als echte Amsterdammerliefkozend), ben je echt hier naartoe gekomen om het daarover te hebben?” Richard zou bemoedigend lachen en ik zou weten dat het goed is.

Betere balans

De coach kijkt me aan. Wat volgt, is een open gesprek over vertrouwen hebben en over kunnen zijn wie ik werkelijk ben: vrouw, moeder, partner, weduwe, dochter en nog meer. Ik ben het allemaal. Het bestaat naast elkaar. Maar de afgelopen tien jaar was de balans daartussen soms ver te zoeken.

Misschien is die balans wat er juist wel weer is, tien jaar later. En die ruimte, daar moet ik aan wennen.

This is what it feels like

Na afloop stap ik in de auto en precies op dat moment begint This is what it feels like van Armin van Buuren. Ik lach hardop, dit kan bijna geen toeval zijn.

'Ik lach hardop, dit kan bijna geen toeval zijn'

Na het overlijden van Richard stond de radio in de auto altijd uit. Ik verdroeg geen extra prikkels en al helemaal geen onverwachte songteksten. Toen ik een maand later met drie kinderen op de achterbank naar het strand reed, zette ik voor het eerst de radio weer aan. En precies toen startte dit nummer.

Nu luister ik het nummer op de parkeerplaats, ik ken het zo goed. Tevreden rij ik naar huis. Thuis wachten de kinderen en Bas.

• Blog Monique | 'Altijd alles alleen'
• Gedicht Catharina | 'Zelfs in sterven zal nieuw leven zijn'