Blog Jurgen | ‘Kerst is voor mij een tijd van wegvluchten’
Nu de sterfdag van zijn dochter dichterbij komt, droomt Jurgen vaak over Luna. In deze dromen is ze boos. Gelukkig weet Jurgen wat hij daaraan kan doen. “Er zit maar één ding op: frietjes eten met Ninthe.”
Kerst komt eraan, voor veel mensen een tijd om naar uit te kijken. Voor mij een tijd die snel voorbij mag gaan. Jarenlang heb ik een normale kerstvakantie gehad met kerstdiners, verplichte wandelingen, uitjes naar pretparken en momenten met de familie. Tot 24 december 2017, toen Luna thuis overleed na negen maanden ziek te zijn geweest.
Wat een rotdag om te sterven, denken veel mensen. Tja. Is er een perfecte dag om een dierbare te verliezen? Kerst is voor ons in ieder geval een periode om van de werkelijkheid weg te vluchten. Thuis zijn rond Luna’s sterfdag is een no-go voor ons als gezinnetje.
'Is er een perfecte dag om een dierbare te verliezen?'
Spanning in lichaam en geest
In de decembermaand is de spanning in mijn geest en lichaam altijd extra aanwezig. Na zeven jaar is dat zeker niet minder geworden, maar de manier om ermee om te gaan wordt gemakkelijker. Verplichtingen die niet goed voelen, ga ik nu ook maar uit de weg.
Door die spanning is slapen in deze maand altijd een dingetje. Mijn hoofd maakt overuren en mijn dromen kan ik ’s morgens gedetailleerd navertellen. Er is één droom die steeds terugkomt. Daarin eten we frietjes met Luna, die boos wordt op mij omdat Ninthe – haar beste vriendin – er niet bij is.
Vet in de frituurpan
Luna en Ninthe; onafscheidelijke besties, Ying en Yang. Zo verschillend, maar zo bij elkaar passend. Omdat de boze Luna in mijn droom me niet lekker zit, zit er maar één ding op: frietjes eten met Ninthe. Ik schil vijf kilo aardappelen en gooi wat vet in de frituurpan. Zo geregeld!
Het voelt vertrouwd om tijd met Ninthe door te brengen; het voelt zelfs alsof Luna erbij is. Zoals altijd gaat Ninthe nog even naar Luna’s kamertje voordat ze naar huis gaat. Ze kent de weg en mag alle lades in de kamer opentrekken. Na een tijdje kom ik ook naar boven en halen Ninthe en ik samen herinneringen op aan Luna aan de hand van haar spulletjes.
'Tranen lopen over onze wangen van het lachen'
Niet veel later lopen er tranen van het lachen over onze wangen als we eens goed naar de georganiseerde chaos kijken. Luna bewaarde werkelijk alles wat voor haar belangrijk was: onafgemaakte tekeningen voor haar vriendinnetjes, poppetjes die we ooit in een restaurant kregen en tientallen tasjes met ritsjes met daarin de gekste items.
Luna-knuffel
Tot slot komen we een doos tegen die Ninthe aan Luna gaf toen ze ziek was, met daarin cadeautjes voor als Luna behoefte had aan iets leuks. Ninthe en ik kijken in de doos en zien tot onze verbazing een aantal ongeopende pakjes.
We kijken elkaar aan en spreken af dat we bij de volgende gelegenheid samen een pakje openmaken en weer nieuwe herinneringen aan Luna op gaan halen. We sluiten haar kamer en geven elkaar een echte Luna-knuffel; zo’n knuffel waarbij alle lucht uit je longen geperst wordt. We beloven elkaar dat we weer snel bij elkaar komen om herinneringen aan Luna op te halen.
De nachten hierna droom ik nog steeds over Luna, maar boos is ze niet langer. In deze dromen voel ik Luna’s knuffels – nog intenser dan ik ze me herinner.
Lees ook over:
Blog Jurgen | De volledige perfectie van een onbezorgd kind
Geschreven door
Jurgen van Riel
