Blog Jurgen | ‘Ik ben hier door de belofte aan mijn dochter’

Vorig jaar stonden we in Eindhoven op de televisie te kijken naar de slotfase van de Alpes d'Huez 2024 – het sportevenement waarbij deelnemers geld bijeenbrengen om een bijdrage te leveren aan de strijd tegen kanker. Zonder na te denken schreef ik me op deze dag in voor de editie van 2025.

Waarom? Ik weet het oprecht niet, want het is helemaal niet leuk om hier naartoe te gaan. Het merendeel van de mensen hier heeft iemand verloren aan kanker of is hier om iemand een hart onder de riem te steken die aan het strijden is tegen deze vreselijke ziekte.

Voor Luna

Toch weet ik waarom ik me hiervoor opgaf, een jaar geleden. Eén week voor Luna’s overlijden in 2017, deed ik mijn dochter namelijk een belofte. “Pap, kun jij ook iets doen voor het goede doel?” vroeg Luna me. Hardlopen kan ik niet, maar fietsen moet wel lukken, dacht ik.

Na een korte voorbereidingsperiode stond ik in 2018 aan de start. Ik weet van de drie beklimmingen die ik toen heb gedaan nagenoeg niets meer. Om in mijn hoofd en hart terug te gaan naar die dag, heb ik gelukkig wel prachtige foto’s en filmpjes – maar was op de berg zo kapot gegaan dat er naast gedachten aan Luna geen ruimte was voor het bewust stilstaan bij de berg.

Veteraan op de berg

Nu, zeven jaar later, beleven mijn vrouw Karin en ik de week – omringd door lotgenoten – geheel anders. Ik ben verder in mijn altijddurende rouwproces en weet beter wat me daarin helpt. Bij deze editie van de Alpes d’Huez is daarbij bijna 70% van alle deelnemers er voor de eerste keer bij en dat maakt mij dus tot een soort veteraan op de berg. Ik weet waar ik op welk tijdstip moet zijn en heb minder zenuwen dan zeven jaar geleden.

Ook voelt Luna deze week dichterbij ons. Ik droom hier ’s nachts veel over haar, maar word dan wel uitgerust wakker. Veel mensen hier kennen ons verhaal en het maakt me trots te kunnen zeggen dat ik de vader van Luna ben. Trots op wat Luna voor immense indruk heeft achtergelaten. Dat ze met haar doorzettingsvermogen iets heeft betekend voor mensen die strijden tegen kanker of een andere ziekte.

Dichterbij dan ooit

Dus hebben we Luna’s spandoek weer in bocht negen op laten hangen, zodat ze meekijkt naar iedereen die zo stinkend zijn of haar best doet de komende dagen. We hebben ook weer de voor ons zo dierbare foto’s opgehangen aan de herinneringswand van het evenement.

Hier op de berg voelt het als thuiskomen, ondanks dat het emotioneel zwaar is. Ik ben supertrots op eenieder hier die de moeite heeft genomen om hieraan deel te nemen, maar vooral trots op mijn kleine meid Luna. We zijn weer een dag dichter bij ons weerzien, maar hierboven op de berg ben ik dichterbij haar dan ooit.

• Blog Jurgen | 'Luna was als een koningin in haar rolstoel'

  Blog Jurgen | 'Luna was als een koningin in haar rolstoel'

• Blog Jurgen | 'Is Luna voor anderen alleen nog een kalendermomentje?'

  Blog Jurgen | 'Is Luna voor anderen alleen nog een kalendermomentje?'