Blog Jurgen | 'Luna was als een koningin in haar rolstoel'

8 mei 2025 · 05:57

Update: 8 mei 2025 · 05:57

Een hockeywedstrijd op televisie brengt Jurgen terug naar het moment dat hij samen met Luna – die toen al in een rolstoel zat – een EK-wedstrijd bezocht. De herinnering verschijnt levendig op zijn netvlies.

Het is zaterdag 19 juni 2017. Het Europees Kampioenschap hockey is begonnen in het Wagenerstadion in Amstelveen, en ik klim in de telefoon om te informeren of er ook kaarten voor minder validen te verkrijgen zijn. Luna is dan namelijk al bijna volledig afhankelijk van haar zwart-gele rolstoeltje. Binnen een uur heb ik de kaarten binnen, inclusief een parkeerkaart voor minder validen zodat we geen gebruik hoeven te maken van het openbaar vervoer.

Rugzak met sondevoeding

Op de dag van het evenement heeft Luna er veel zin in. We kleden ons goed aan, want het is een wisselvallige dag en zoeken nog snel wat oranje accessoires zodat we kunnen laten zien voor welke ploeg we zijn. We pakken de rugzak met sondevoeding in en nemen onze zak met diverse medicijnen mee.

De reis is het dubbele van wat we “normaal” drie keer per week rijden als we naar het ziekenhuis mogen voor controle. Zachtjes hebben we de radio aan om de stilte te doorbreken. Eenmaal aangekomen zit Luna als een koningin op haar rijdende troon. “Hoe gaan we dat doen tussen als die mensen, pap?” vraagt Luna me als we dichter bij het overvolle terrein komen.

Met de rolstoel tegen de schenen

Luna is voor haar leeftijd (9) wel een grote jongedame, maar zittend in de rolstoel kijkt iedereen over haar heen. “Voeten op de ijzeren voetensteunen, boos kijken en lachen als mensen met de schenen tegen de rolstoel aan lopen als ze niet op letten”, zeg ik gekscherend. Dit neemt Luna wel heel letterlijk. Wat hebben we samen gelachen die dag! We hebben menige “kakker” subtiel weten te raken met het voetenplankje en hadden redelijk wat bewegingsvrijheid op het terrein.

Rij voor invalidentoilet

Het moment waar Luna het nog weken over gehad heeft, is het moment dat ze vreselijk nodig naar het toilet moest. We racen de bocht om, maar zien tot Luna’s schrik wel dertig vrouwen in de rij staan voor het invalidentoilet. Omdat de rijen overal zo lang zijn, willen deze vrouwen hier naar de wc gaan.

Ik neem snel Luna’s paniek weg. “Let op Luna, we racen langs de rij en als de deur opengaat, zijn wij de eersten die binnen zijn.” Ik zeg luid en duidelijk dat Luna moet plassen. Als de deur van het toilet open zwiept, kijken drie dertigers ons aan zoals een ree in de koplampen van een auto kijkt.

Zonder er woorden aan vuil te maken, snappen alle wachtenden dat Luna nu aan de beurt is. Met tranen in onze ogen van het lachen sluiten we de toiletdeur. Ik zet Luna in een vloeiende beweging vanuit haar rolstoeltje op het toilet. Even later zegt Luna met een ondeugend stemmetje: “Oepsie poepsie, ik zit te poepen”.

Bijzonder duo

Wat waren we toch een bijzonder duo samen. Ik, vol trots mijn kleine meid vooruitduwend in de rolstoel, en Luna, die als een stoere strijder iedereen vanuit haar geel-zwarte rolstoeltje recht aankijkt.

Nu zit ik op Luna’s bed met haar hockeyspullen in mijn handen. Aftastend, ruikend aan alle spullen neem ik alle mooie momenten in me op en voel ik me intens gelukkig. Wat hebben we samen mooie avonturen beleefd tijdens haar ziekzijn, en wat hadden we toen letterlijk schijt aan de hele wereld om ons heen.