Blog Jurgen | ‘En dan betrap ik mezelf op ontspanning’

Vakantie! Zo, daar ben ik wel eventjes aan toe. Even geen gezeur over beschikbaarheden van bouwmaterialen, prijzen die de pan uit rijzen en bedrijven die nu ineens geen goud geld verdienen. Eerst nog een paar dagen thuis met z’n vieren (Karin, Senna en hond Tazz), dan onze koffers pakken en naar het mooie Kreta.

Op Kreta (Koutouloufari) hebben we bijzondere herinneringen: hier hadden we een geweldig mooie vakantie met Luna in 2014. Een vakantie die fantastisch verliep, mooie herinneringen en vooral een compleet gezin.

Gestress om niets

We vertrekken vroeg in de middag - het wordt een extreem hectische dag volgens de geleerden. Wachtrijen van anderhalf tot twee uur bij het inchecken en de security check. Inchecken doen we natuurlijk digitaal, maar de koffer van 20 kilo moeten we nog even droppen.

Maar wat blijkt? Het koffer droppen duurt vijf minuten en bij de security check lopen we zo door. Een hoop gestress om niks dus, zou Luna ons de weg hebben gewezen..? Daar zitten we dan in Lounge 2, maar liefst 3 uur voor boarding. Maar dat mag de pret niet drukken.

De vlucht gaat vlekkeloos. Ik slaap zowat voor ik in de stoel zit, dus ik ben niet zo’n gezellige buurman. Touchdown, nog eventjes met zijn allen klappen voor de onderbetaalde piloot en dan zijn we er: het mooie, warme Kreta.

Oude vertrouwde herinneringen

Vanaf het moment van landen ben ik alert. Ik zoek continue naar Luna; bij het opstaan in het vliegtuig, het pakken van de koffers uit de bagageluiken, het lopen naar de transferbus. Een bijzonder gevoel. Ik raak niet in paniek maar het voelt steeds alsof Luna er is en ik haar niet zie.

Als we onze koffers hebben, stap ik voorin de taxi, wat niet helpt voor mijn ik-mis-Luna-gevoel. We komen net na middernacht aan in het appartement. Als kers op de taart hebben we het huisje dat in de uiterste hoek van het complex staat. Negen trappen bergopwaarts later zijn we er. Als eerste zetten we de foto van Luna neer met haar bijbehorende kaars. Ik ben bekaf, wil pitten en dromen over de oude vertrouwde herinneringen.

Onbekend & niet vertrouwd

De volgende ochtend doe ik een boodschap bij het winkeltje onder aan het complex. Het voelt alsof ik hier al jaren ben. En wat is het hier mooi zeg: 29 graden, lekker briesje en een strakblauwe lucht met af en toe een sluierwolkje.

Maar ik kan moeilijk niks doen op vakantie. Sinds het overlijden van Luna gun ik mezelf de rust niet en kan (wil) ik overdag niet slapen. Ik moet bezig zijn; een puzzel maken, een sudoku afronden en vooral aan een stuk door podcasts luisteren. Van slap gezwets over het ventieltje van een voetbal tot diepgaande analyses over het functioneren van de wereldbevolking. Ik word er rustig van en mijn lichaam probeert te ontspannen.

Ontspannen. Mijn lijf kon het sinds Luna’s ziekzijn niet meer. Het voelt raar, onbekend, niet vertrouwd. Maar het doet geen pijn… Dan besef ik het: mijn lichaam kan en wil wel ontspannen, maar ik moet hieraan werken. Op naar het volgende hoofdstuk in mijn leven: op zoek naar de ontspanningsmodus.

• Jurgen: 'Luna's (9) laatste wens was om met ons te trouwen' (Deel 1)

  Jurgen: 'Luna's (9) laatste wens was om met ons te trouwen' (Deel 1)

• Rouw op vakantie: ‘Door het geluid van de rits kwamen herinneringen naar boven’

  Rouw op vakantie: ‘Door het geluid van de rits kwamen herinneringen naar boven’