Blog Esther | 'Ook na tien jaar zijn dit de momenten dat ik Dennis vreselijk mis'

1 september 2022 · Leestijd 4 min

Esthers kinderen zijn weer naar school. Fijn, want Esther was wel weer toe aan ritme. Maar in plaats van genieten van de rust met een kop koffie, zit ze huilend op de bank. Waarom is dit zo zwaar?

De scholen zijn weer begonnen! Overal hoor ik blije moeders. Heerlijk, weer even tijd voor jezelf. Elk jaar kijk ik, net als al die andere moeders, weer uit naar dit moment. De vakantie duurt soms te lang en we zijn allemaal weer toe aan ritme. Werken, school, sporten, op tijd slapen.

De kinderen zijn naar school en in plaats van dat ik geniet met een bak koffie in mijn handen, zit ik huilend op de bank. Uitgeput en leeg. Waarom is dit weer zo vreselijk zwaar?

Passen en meten

Het begint allemaal een paar dagen voor de eerste schooldag. Mijn brievenbus zit vol met brieven. Van het ziekenhuis in Leiden, het revalidatiecentrum en de orthodontist. Allemaal afspraken die eind augustus/begin september plaatsvinden. Het is passen en meten. Kunnen we donderdag wel naar de ortho?. Hoe ziet Stijns rooster eruit?

'Toegang geweigerd. Hoe dan?'

Oké, één voor één. Ik leg de brieven van eind september aan de kant en begin met de eerste afspraak. Ik moet hiervoor inloggen op ons online schoolsysteem. Toegang geweigerd. Hoe dan? Omdat Isa niet meer op school zit? Na diverse pogingen stuur ik een e-mail naar school en moet ik de moeder van een klasgenootje raadplegen voor informatie. Pff.. Één brief verder.

NU mam!

Dan komt Isa in paniek naar mij toe. ‘Mam, het lukt niet om in te loggen op school! Ik moet NU een schoolpas aanmaken. Dat moet NU mam!’ Ik probeer in te loggen en inderdaad, ze heeft gelijk. Na een telefoontje met school is het opgelost en maken we haar schoolpas aan.

Net als dat klaar is, legt Isa haar OV-kaart op tafel. Tussen neus en lippen door vertelt ze dat de pas niet werkt. Langzaam begin ik ook een beetje het overzicht te verliezen.

Door onderbezetting op mijn werk moet ik honderd dingen tegelijk doen en ben ik na werktijd nog regelmatig voor mijn werk bezig. Ik kan het onmogelijk uit mijn handen laten glippen.

Niet meer nadenken

Als de grootste angels eruit zijn en het meeste voor de eerste schooldag is geregeld, krijg ik een telefoontje. De zonnepanelen waar ik al een tijdje op wacht, kunnen dinsdag gelegd worden. Hmmm, dan komen ook de timmerlieden voor de overkapping. Dan smst Albert Heijn me: mijn boodschappen worden dinsdag om 12.00 uur bezorgd. Shit, ik ben vergeten die zes flessen wasmiddel van de boodschappenlijst te verwijderen...

'Mijn hart bonkt in mijn keel'

Ik hoor een hoop kabaal op de trap en daarna een enorme schreeuw. Mijn hart bonkt in mijn keel. Ik ren naar de trap en verwacht daar een kind te zien liggen. In plaats daarvan zie ik de iPhone van Isa onderaan de trap liggen, met een gebarsten scherm. Het scherm dat ik zes weken geleden voor 169 euro liet repareren. Het beeldscherm trekt zwart op. Dood...

Mijn buurman stuurt een appje: het treinpersoneel staakt dinsdag landelijk.... Isa komt in paniek naar beneden. Ze was al zo zenuwachtig. Ik zak door mijn knieën en kan niet meer nadenken.

Altijd kalm

Ook na tien jaar zijn dit de momenten dat ik Dennis vreselijk mis en zo graag even dingen met hem zou delen. Hij was altijd kalm en kon alles veel beter overzien. We verdeelden de taken, waardoor we met 100% aandacht de problemen oplosten.

Wat is dit toch ongelofelijk zwaar!

Blog Esther | Mam, hou je nog wel van papa?