Blog Ella | Dichtbij en toch ver weg

Het is zomer en we kamperen in eigen land. Het is halverwege een zonnige ochtend. We hebben de koffie op. Vanuit de tent hoor ik mijn man het nummer Nothing Else Matters van Metallica op z’n gitaar tokkelen.

Onze peuterdochter speelt verderop met meisjes van de camping. En ik lig lekker met m’n beentjes omhoog en m’n rug naar de zon op een relaxstoel, met ons baby-zoontje slapend op m’n borst, zijn hoofdje in mijn schaduw.

Ontspanning. En tegelijk bewust van alles om me heen. Ik neem alles in me op. Achter me trapt een papa de bal over met z’n zoontje. Hij roept naar z’n vrouw, die bij hun tent bezig is, hoe recht hun zoontje kan schieten. Hij klinkt verrast en trots. ‘Dat is echt knap voor een ventje van net vier jaar!’, antwoordt zijn vrouw hem met een glimlach.

Verdriet

Er rolt een traan uit mijn ooghoek. En er volgen meer. Ik moet echt huilen, vanachter mijn zonnebril. En niemand die het ziet.

Dit verdriet herken ik. Deze tranen zijn om Manuel – onze eerstgeborene, die in onze armen overleed na zijn geboorte. Alles komt bij elkaar en dan is hij daar opeens. Of beter gezegd; hij is er níet. En had er wél moeten zijn. Ook net 4 jaar. Misschien ook wel goed in voetbal. Of niet. Het maakt me niet uit. Was hij maar hier..

Andere campinggasten zien ons met ons meisje van 3 jaar en ons jongetje van 3 maanden. In hun ogen is dat ons gezin. Compleet. Af. Een meisje en een jongetje zelfs. Hoe vaak heb ik de afgelopen maanden wel niet gehoord dat dit een ‘rijkeluiswens’ is, of een ‘koningskoppel’.

Ik ga er niet op in. Maar het verpest altijd mijn humeur, want we hádden al een koningskoppel. We waren al ouders van een jongen en een meisje. En een rijkeluiswens is ons incomplete gezin al helemaal niet, met één onzichtbaar, ontbrekend kind…

Zoals dit kleine broertje op mijn borst ligt, heb ik Manuel zó ontzettend gemist. In de maanden na zijn geboorte kon ik hem soms bijna zo voelen liggen en dan stak de pijn letterlijk door mijn lichaam, omdat hij er niet écht lag..

En nu lig ik hier alsnog, met een gezond ventje op mijn borst. Gelukkig. Gezegend. Op vakantie met mijn prachtige gezin. In de zon en in de rust is daar ineens – drie maanden na mijn derde bevalling – voor het eerst een verbinding met onze eerstgeborene. Dubbelheid van vreugde en verdriet. En is daar na vier-en-een-half jaar toch nog weer dit rauwe verdriet. Onverwacht.

Dichtbij

Maar het mag er zijn. En ik koester het zelfs. Want dit verdriet is liefde. Liefde voor mijn eerstgeboren zoon Manuel. Die bij ons gezin hoort. Bij mij hoort. Mij mama heeft gemaakt.

Dat ik hem zó intens mis op dit moment, betekent dat hij er ís en er bij hoort, ook al is hier niet fysiek hier bij ons.

Hij is dichtbij en toch onbereikbaar ver weg. So close, no matter how far.

Eerder schreef Ella blogs voor Ik mis je over het gemis van haar zoontje Manuel. Die kun je hier lezen.