Het voorstelrondje
Daar zat ik dan. Ik had er veel over na gedacht. Hoe zou ik mezelf voorstellen? Niet alleen met mijn naam, woonplaats, leeftijd en functie. Maar wie ik ben: vanuit welke omstandigheden ik elke morgen in mijn auto stap om naar mijn werk te gaan. Wat er met ons, met Manuel gebeurd is…
Afgelopen week gaf ik cursus aan een groep medewerkers in de ouderenzorg. In het groepsgesprek dat ik leidde was het thema ‘jij in je werk’. Je neemt jezelf mee in je werk en soms neem je je werk mee naar huis. Aan het begin van de bijeenkomst zou ik mezelf voorstellen. Niet oppervlakkig, want het zou een persoonlijke groepssessie worden. Ik zou kwetsbaarheid van hen vragen, en moest hen daar van mezelf in voorgaan.
‘Hij heeft mij moeder gemaakt. Dus hoe zou ik hem kunnen weglaten?’
Ik koos voor echtheid, waarheid en kwetsbaarheid: ‘Ik ben Ella, getrouwd, moeder van 2 kindjes. Ons dochtertje is 10 maanden, dus vaak stap ik in de auto na een gebroken nacht. We wonen niet met z’n vieren maar met z’n drietjes, want ons zoontje is twee jaar geleden bij de geboorte overleden. Dat gemis draag ik dagelijks bij me, ook als ik aan het werk ben…’
Komt mijn oude ik ooit terug?
Zo. Ik had het gezegd. Moeder van twee kindjes. Een trotse moeder! Trots op hen allebei. En ook trots op mezelf, dat ik trouw aan mezelf blijf en mijn zoon benoem in mijn verhaal. Want Manuel heeft mij moeder gemaakt. Zijn komst, hem vervolgens verliezen en nu mijn leven lang moeten missen: het heeft mij getekend. Gevormd. En het vormt mij nog steeds. Dus hoe zou ik hem kunnen weglaten?
Hoe krachtig ik op zo’n moment ook mijn mannetje sta, toch is mijn draagkracht nog lang niet op volle sterkte. Mijn oude ik, die veel ballen hoog kon houden, makkelijk kon schakelen en niet gauw uit het veld geslagen was, is nog steeds zoek… Zal zij ooit terugkomen? Of sta ik voor altijd met 1-0 achter?
Sterker geworden
Twee jaar zijn voorbij gegaan. Ik ben dankbaar voor waar ik nu sta. De weg die ik gegaan ben om hier te komen: er dwars doorheen. Uit het diepste diep opgekrabbeld en met vallen en opstaan sterker geworden. Manuel heeft een plaatsje gekregen. In ons hart, in ons huis, in ons gezin. Zichtbaar en onzichtbaar. Hij reist met ons mee, aanwezig in afwezigheid. We zijn volop gelukkig, met z’n drieën. En zijn lege plek is er ook. Het bestaat naast elkaar. We dragen het en dat is te doen. Met de troost en kracht van God en dankzij de erkenning en bemoediging van mensen om ons heen.
‘We zijn volop gelukkig, met z’n drieën. En zijn lege plek is er ook. Het bestaat naast elkaar.’
Dankbaar
Dit is mijn laatste blog voor Ik mis je. Ik ben dankbaar dat ik via deze weg mijn proces en persoonlijke zoektocht in het missen van mijn zoontje heb mogen delen met jullie. Dat jullie er herkenning en erkenning in hebben kunnen vinden en in veel gevallen ook bemoediging. En ik wil jullie bedanken voor jullie reacties en bemoedigingen voor mij.
Schrijven is voor mij een manier om mezelf te uiten en dingen te verwerken. Dus ik zal blijven schrijven! Wil je af en toe blijven meelezen? Dan ben je van harte welkom op mijn Facebookpagina ‘Mama zonder jou’.
