Blog Charlotte | ‘We keuren elkaars matches op datingsites'

Ping. ‘Hoe was jouw dag vandaag?’ Het is Suus. Suus, mijn weduwe-vriendin. We kennen elkaar zo’n twee jaar. Suus en ik wonen bij elkaar in de buurt en beiden zijn we onze mannen verloren en achtergebleven met een jong gezin. We ontmoetten elkaar online. Raakten aan de praat, hebben een koffietje gedaan en eigenlijk zijn we nooit meer uitgepraat geraakt.

Onze gesprekken vinden vooral plaats via WhatsApp. Als ik mijn kinderen naar bed heb gebracht en op de bank beland ben, gaat er meestal een berichtje naar Suus. Via deze berichtjes kunnen we antwoorden op een tijdstip dat ons uitkomt. En kunnen we rustig nadenken over de woorden die we kiezen om elkaar te sturen. Zo hebben we een manier van delen gevonden die ons beiden past. We zijn digitale penvriendinnen. En Suus is mij in de afgelopen tijd dierbaar geworden.

Suus en ik delen het verdriet om ons leven dat zo wreed op zijn kop is gezet. We delen onze angst of het leven ooit weer in balans komt. We delen onze blijdschap om de lichtpuntjes die we tegenkomen. We luchten ons hart als het één-ouderschap zwaar is. We delen hoe we keihard vallen, en zijn erbij als we de kracht niet hebben om op te staan. Tot we weer opkrabbelen en we vieren dat er weer perspectief is.

Tegelijkertijd kunnen we samen schateren van het lachen om scherpe grappen. Vertellen we vol trots over klusjes die we zelf thuis voor elkaar krijgen en keuren we profielfoto’s van matches op datingsites. We delen plaatjes van nieuw gekochte pumps, maar net zo goed ideeën over de grafmonumenten van onze overleden mannen.

In alle boeken die ik lees en waar ik hoor praten over rouw, is delen een van de krachtigste manieren om rouw te overleven. Voor mij blijft het een ontdekkingstocht hoe dit delen werkt. Vertel ik iedereen wat mij bezighoudt? Neem ik een enkeling in vertrouwen? Durf ik mijn eigen pad te kiezen of houd ik rekening met de verwachtingen van anderen? Het leken eenvoudige overwegingen. Ooit.

Totdat ik mijn veilige basis verloor en alle grond onder mijn voeten vandaan sloeg. Alle vriendschappen en relaties deed schudden. En ik geen idee had hoe en waar ik wou delen. En wat ik überhaupt te delen heb, in stomheid geslagen. Ondertussen leer ik zachtjes en heel voorzichtig aftasten waar ik weer stevige grond onder mijn voeten voel. Waar ik de veilige basis weer kan vinden. Op wie ik kan leunen. Met wie ik kan delen. 

En deze ontdekkingstocht delen Suus en ik samen. We zijn lotgenoten. Het lot bracht ons samen. Een verdrietig lot. Het bracht een waardevolle vriendschap. Dank je wel, Suus.

• Blog Charlotte | ‘Wie ben ik zonder Koos?’

  Blog Charlotte | ‘Wie ben ik zonder Koos?’

• Blog Patricia | 'Ze wijst naar mij en zegt: "Haar dochter is dood hoor"'

  Blog Patricia | 'Ze wijst naar mij en zegt: "Haar dochter is dood hoor"'