Blog Charlotte | Zo­mer­va­kan­tie met een rouwend gezin

Ik hou enorm van op vakantie gaan. Even het dagelijks leven ontvluchten en nieuwe plekken ontdekken. Of het nu twee dagen is of twee weken. Maar in mijn eentje een vakantie organiseren waar drie energieke jongens en ikzelf plezier aan beleven, vergt wel wat inspiratie. Twee maanden voor de zomer laat ik mijn gedachten gaan over de vakantie.

Rouwend gezin

Wat hebben we? We hebben drie kinderen die geen genoegen nemen met een schepje, wat zand en een wipkip. We hebben een vrouw die houdt van nieuwe avonturen beleven. We hebben een buscamper sinds dit voorjaar, die ons al wat mooie reisjes gebracht heeft. En we hebben vooral een rouwend gezin. Een weduwe die de wereld aankan en tegelijkertijd door een zucht uit balans is. Drie halfwezen die van blij naar boos schieten in een split second. Andersom ook gelukkig.

Roadtrip

Langzaamaan kom ik tot een plan. We gaan dit jaar voor een roadtrip. Nieuwe plekken ontdekken, stukjes rijden, actieve uitjes en goede game-afspraken niet te vergeten. Tijdens de voorbereidingen krijg ik steeds meer zin in ons aanstaande avontuur. Tot een week voor ons vertrek. Alle vakantieplannen worden op het werk, met vrienden en familie uitgewisseld. Ik vertel enthousiast over onze trip die ons naar Limburg, Noord-Frankrijk en Zeeland zal brengen. De reacties zijn enthousiast. ‘Wat goed dat je dat doet! Knap zo in je eentje met je kinderen op stap!’

Mijn eerste enthousiasme maakt steeds meer plaats voor twijfel, moeheid en verdriet. Ik wil met de jongens nieuwe herinneringen maken, de wereld ontdekken. Ik wil het beste ervan maken. Maar tegelijkertijd vind ik het zó moeilijk en confronterend. Samen met Koos droomden we hiervan: later zouden we met een campertje de wereld verkennen. Tegenwoordig vind ik later te ver weg en het voelt goed om deze droom nu werkelijkheid te laten worden.

Tegelijkertijd huil ik er elke dag om: deze situatie, het verliezen van mijn man, van een vader voor de jongens. Ik ben erin terecht gekomen, maar wil hier helemaal niet zijn. Toch is het zo. De tranen drogen op en even later droom ik weer weg, denkend aan het plaatje als we eenmaal op pad zijn.

Doorbikkelen

Met de camper op roadtrip, ik doe niets liever. Totdat de werkelijkheid mij weer inhaalt. Wat als het tegenvalt? Wat als ik geen energie meer over heb om straks als gezellige ouder de vakantie te leiden? Wat als de kinderen niet kunnen wennen en het ons samen niet lukt om vriendelijk en geduldig te zijn?

Voor mij werkt het als ik mijzelf af en toe gewoon zeg (en misschien wel overbluf): Ik kan dit inderdaad. We gaan er iets moois van maken. Mocht het echt niet gaan, dan rijden we rustig terug naar huis. Elk moment waar we samen van genieten is er één. Elk moment dat we samen doorbikkelen gaan we daar doorheen.

Tranen van trots en verdriet

Een week later rijden we volgeladen de straat uit. Op naar onze eerste stop: Zuid-Limburg. Zoonlief bedient Spotify en zet een lekker uptempo deuntje op. Tijdens de reis mogen de schermpjes aan, wat mij de rust geeft om met plezier te rijden. Regelmatig roep ik: ‘Kijk even naar links (of rechts) jongens, mooi uitzicht!’ en krijg dan ‘Zeker heel mooi, mam’ terug. En ik geniet tevreden verder. Zo’n tweeënhalf uur later rijden we de camping op. Camper op de rem, luifeltje uit, uitgooitent ernaast, fietsen van de drager. Dat is alvast gelukt. En dan eerst maar eens een ijsje halen en de camping verkennen.

Als we ’s avonds in de zon aan de noodles zitten in ons tijdelijke paradijsje, voel ik tranen van trots en verdriet opkomen. Trots en verdriet gaan samen. En dat mag. Het is verdrietig dat we onze papa, mijn lief, moeten missen. Maar we zijn hier wel met z’n vieren en maken er een onvergetelijke tijd van. Dat maakt mij heel dankbaar en trots.