Blog Charlotte | ‘Mam, weet je dat het best lastig is om met één ouder op te groeien?’

Trotse pubermoeder

Als moeder van een kersverse puber doe ik voorzichtig stapjes in deze voor mij nieuwe wereld. Ik ben trots op mijn oudste zoon. Ik verwonder mij over de wonderbaarlijke ontwikkeling die hij doormaakt. Het jongetje met een schattig hoog stemmetje ontpopt zich tot een heuse jongeman. Inclusief diepe stem. Hij verrast mij steeds weer, en steeds meer met de eigenheid die hij laat zien.

Spelen is een no-go-woord geworden

Aan alle kanten zuigt hij meningen en denkwijzen op en gooit deze graag ter discussie op tafel. Als het aan hem ligt blijven de gordijnen dicht. Zit hij in het donker te gamen of bekijkt hij wetenschappelijke overwegingen op YouTube. Sokken kan ik uiteraard ergens in de lamp terugvinden. Spelen is een no-go-woord geworden, maar hij staat altijd klaar om een boodschapje of klusje te doen. Zo’n mooie vent. Ik loop over van trots en liefde als iemand naar hem vraagt.

Cadeau

Als ik mijn zoon zie, zie ik Koos. In zijn oogopslag, zijn lach, zijn houding en zijn woorden. Dat voelt als een cadeau. Koos leeft door in zijn kinderen. In onze kinderen. Een cadeau voor mij en onze families. Ik ben heel dankbaar voor de jaren die Koos en ik samen met de kinderen hebben gehad.

Als ik tijdens het wandelen een jong gezinnetje zie met een kind languit brullend op de stoep ben ik blij dat wij die o zo herkenbare situaties samen hebben meegemaakt. Dat ik Koos naast mij had die ons kind over zijn schouder gooide of met een leuke grap ons kind weer op de been kreeg. Dat had ik voor geen goud willen missen.

Opvoedperikelen

Tegelijk is het ongelooflijk pijnlijk dat onze tijd samen zo vroeg gestopt is. Er is maar één iemand die precies net zo naar onze opgroeiende zoon zou kijken als ik. Die dezelfde trots zou voelen als ik. Die met veel plezier samen met hem uren in gesprek zou gaan en mooie verhalen zou vertellen aan de grote eettafel. Die maar wat graag mee zou spelen met zijn nieuwste game. Koos.

En oh, wat had ik het geweldig gevonden als Koos en ik dit samen hadden meegemaakt. Als ik zijn advies had kunnen vragen over opvoedperikelen. Of ik de grenzen wel goed neerzet. Of ik soms wat losser moet, of juist wat strakker. Of hij soms nog een goede tip heeft wanneer ik het even niet meer weet. Regelmatig voel ik het gemis van mijn man en de vader van de jongens als een dolk door mijn lichaam steken.

Dicht bij Koos

Het hoeft niet tegenover elkaar te staan. Het cadeau en het gemis. Dat wil ik ook niet. Ik wil het gemis en de pijn niet afvlakken met goedmakers of door wat er wel is. Ja, ik ben dolblij met mijn jongens. En ja, ik ben zielsverdrietig dat Koos er niet bij is om ze samen op te zien groeien tot jonge mannen. Dat diepe verdriet zal ik altijd meedragen, het verweeft zich in mijn leven. De pijn blijft. De pijn blijft ook welkom. De pijn brengt mij bij Koos. Voor minuten, voor uren. Heel dichtbij Koos en al het moois wat we samen mochten delen.

Raak. In de roos. Douze points.

Even geleden gaf mijn zoon er zelf ook juiste woorden aan:

‘Mam, weet je dat het best lastig is om met één ouder op te groeien? Jij bekijkt alles vanuit jouw perspectief. En je maakt keuzes voor ons die jou goed lijken. Maar soms heb je iemand anders nodig die dingen vanaf een andere kant bekijkt.’

Raak. In de roos. Douze points.

Je hebt helemaal gelijk, jongen.

Huisje, Boompje… Weduwe: documentaire over jonge weduwes Marieke en Marieke

Lees ook over:

Huisje, Boompje… Weduwe: documentaire over jonge weduwes Marieke en Marieke