Blog Charlotte | ‘Mam, weet je dat het best lastig is om met één ouder op te groeien?’
2 december 2021 · 00:00
Update: 21 februari 2025 · 15:51
Als kersverse pubermoeder kijkt Charlotte vol trots naar haar oudste zoon. Tegelijkertijd doet het pijn dat ze de bijbehorende opvoedperikelen niet meer met haar man Koos kan delen. Haar puberzoon geeft hier rake woorden aan.
Trotse pubermoeder
Als moeder van een kersverse puber doe ik voorzichtig stapjes in deze voor mij nieuwe wereld. Ik ben trots op mijn oudste zoon. Ik verwonder mij over de wonderbaarlijke ontwikkeling die hij doormaakt. Het jongetje met een schattig hoog stemmetje ontpopt zich tot een heuse jongeman. Inclusief diepe stem. Hij verrast mij steeds weer, en steeds meer met de eigenheid die hij laat zien.
Spelen is een no-go-woord geworden
Aan alle kanten zuigt hij meningen en denkwijzen op en gooit deze graag ter discussie op tafel. Als het aan hem ligt blijven de gordijnen dicht. Zit hij in het donker te gamen of bekijkt hij wetenschappelijke overwegingen op YouTube. Sokken kan ik uiteraard ergens in de lamp terugvinden. Spelen is een no-go-woord geworden, maar hij staat altijd klaar om een boodschapje of klusje te doen. Zo’n mooie vent. Ik loop over van trots en liefde als iemand naar hem vraagt.
Cadeau
Als ik mijn zoon zie, zie ik Koos. In zijn oogopslag, zijn lach, zijn houding en zijn woorden. Dat voelt als een cadeau. Koos leeft door in zijn kinderen. In onze kinderen. Een cadeau voor mij en onze families. Ik ben heel dankbaar voor de jaren die Koos en ik samen met de kinderen hebben gehad.
Als ik tijdens het wandelen een jong gezinnetje zie met een kind languit brullend op de stoep ben ik blij dat wij die o zo herkenbare situaties samen hebben meegemaakt. Dat ik Koos naast mij had die ons kind over zijn schouder gooide of met een leuke grap ons kind weer op de been kreeg. Dat had ik voor geen goud willen missen.
Opvoedperikelen
Tegelijk is het ongelooflijk pijnlijk dat onze tijd samen zo vroeg gestopt is. Er is maar één iemand die precies net zo naar onze opgroeiende zoon zou kijken als ik. Die dezelfde trots zou voelen als ik. Die met veel plezier samen met hem uren in gesprek zou gaan en mooie verhalen zou vertellen aan de grote eettafel. Die maar wat graag mee zou spelen met zijn nieuwste game. Koos.
En oh, wat had ik het geweldig gevonden als Koos en ik dit samen hadden meegemaakt. Als ik zijn advies had kunnen vragen over opvoedperikelen. Of ik de grenzen wel goed neerzet. Of ik soms wat losser moet, of juist wat strakker. Of hij soms nog een goede tip heeft wanneer ik het even niet meer weet. Regelmatig voel ik het gemis van mijn man en de vader van de jongens als een dolk door mijn lichaam steken.
Dicht bij Koos
Het hoeft niet tegenover elkaar te staan. Het cadeau en het gemis. Dat wil ik ook niet. Ik wil het gemis en de pijn niet afvlakken met goedmakers of door wat er wel is. Ja, ik ben dolblij met mijn jongens. En ja, ik ben zielsverdrietig dat Koos er niet bij is om ze samen op te zien groeien tot jonge mannen. Dat diepe verdriet zal ik altijd meedragen, het verweeft zich in mijn leven. De pijn blijft. De pijn blijft ook welkom. De pijn brengt mij bij Koos. Voor minuten, voor uren. Heel dichtbij Koos en al het moois wat we samen mochten delen.
Raak. In de roos. Douze points.
Even geleden gaf mijn zoon er zelf ook juiste woorden aan:
‘Mam, weet je dat het best lastig is om met één ouder op te groeien? Jij bekijkt alles vanuit jouw perspectief. En je maakt keuzes voor ons die jou goed lijken. Maar soms heb je iemand anders nodig die dingen vanaf een andere kant bekijkt.’
Raak. In de roos. Douze points.
Je hebt helemaal gelijk, jongen.
Huisje, Boompje… Weduwe: documentaire over jonge weduwes Marieke en Marieke
Huisje, Boompje… Weduwe: documentaire over jonge weduwes Marieke en Marieke
Meest gelezen
- Coen stapt uit het leven, Charlotte zoekt haar weg vooruit
Na het verlies van Coen blijft zijn zus Charlotte achter met veel vragen. Ondanks haar verdriet probeert ze de draad weer op te pakken en het leven te omarmen.
Coen stapt uit het leven, Charlotte zoekt haar weg vooruit
- 21 jaar vocht Freek voor een volwaardig leven – tot het niet meer ging
Gevangen in je eigen lichaam
21 jaar vocht Freek voor een volwaardig leven – tot het niet meer ging
- Sanne Koopman verliest haar broertje en haar zoon: ‘Ik ging ervan uit dat ze thuis zouden komen’
Sanne Koopman uit 'Op de spoed'
Sanne Koopman verliest haar broertje en haar zoon: ‘Ik ging ervan uit dat ze thuis zouden komen’
Lees ook
- Binnen drie dagen verliest Carla haar ouders: ‘Ik kwam twee keer te laat om afscheid te nemen’
In de uitzending
Binnen drie dagen verliest Carla haar ouders: ‘Ik kwam twee keer te laat om afscheid te nemen’
- De kist en wat hij kan vertellen - van ecokarton tot blues
Hoe nabestaanden de kist van hun dierbaren vormgaven
De kist en wat hij kan vertellen - van ecokarton tot blues
- Blog Bianca | 'Wat ik het meest mis, is niet wat mensen denken'
Blog Bianca | 'Wat ik het meest mis, is niet wat mensen denken'
Ontvang bemoedigende artikelen & verhalen in je mailbox
We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.
Lees onze privacyverklaring.