Blog Bianca | ‘Als ik straks thuiskom, dan moet ik dit aan Paul vertellen!’

gisteren · 08:05

Update: gisteren · 08:05

Soms overvalt het Bianca: ze maakt iets mee en wil dat dolgraag aan Paul vertellen. “Terwijl ik echt wel weet dat hij dood is, ik was er nota bene bij toen hij zijn laatste adem uitblies.”

Zelfs na dik negen jaar heb ik soms nog het gevoel dat ik iets aan Paul kwijt moet. Zie ik hem nog zo tussen ons in zitten. Terwijl ik echt wel weet dat hij dood is, ik was er nota bene bij toen hij zijn laatste adem uitblies.

Hoe kan het dan, dat als ik iets meemaak, iets waar ik trots op ben, zoals een cliënt die zeer tevreden is met mijn begeleiding en opgelucht naar huis gaat, iets waar ik voor gewerkt heb en me gelukt is, de drang heb om dat aan Paul te vertellen? En dan niet tegen de dode Paul, maar tegen de Paul zoals hij was, in levenden lijve. “Als ik straks thuiskom, dan moet ik hem dit echt vertellen!”, denk ik dan. Terwijl het allemaal onderwerpen zijn, die tijdens zijn leven niet eens speelden!

Goedkeuring, toestemming, verbinding?

Wanneer ik me realiseer wat er zojuist gebeurde, merk ik dat ik glimlach en me tegelijkertijd ontzettend ‘suf’ voel, beseffend dat ik heus wel weet dat Paul dood is. Toch ben ik ook opgelucht dat de liefde voor Paul nog steeds heel diep voelbaar is. Hij kende me als geen ander.

'Wilde ik even voelen dat de liefde er echt nog zit?'

Is het daarom dat dit gebeurde, dat mijn gevoel teruggrijpt naar het oude vertrouwde, omdat ik weet hoe hij zou reageren? Ben ik op zoek naar zijn bevestiging en kalmering? Wilde ik even voelen dat de liefde er echt nog wel zit? Ben ik op zoek naar zijn goedkeuring en toestemming voor dit nieuwe leven? Of ben ik op zoek naar verbinding, om hem ook in dit leven te laten deelnemen?

Bianca van nu

Want ook Rich kent me door en door. Maar hij kent de Bianca van nu, de Bianca van de afgelopen zeven jaar. De Bianca die ik mede dankzij Paul geworden ben. Heeft hij toch maar mooi gedaan, want door hem ben ik wel de vrouw geworden waar Rich verliefd op werd.

Maar ik ben ook de Bianca, die ik dankzij Pauls dood geworden ben. Of ik nu wil of niet, maar door zijn dood, of door de rouw om hem, ben ik veranderd. Omdat ik het alleen moest doen, de zorg en de opvoeding voor mijn meiden, ben ik nog zelfstandiger en assertiever geworden dan ik al was. Maar ik ben ook opgebloeid. Ik was altijd enorm introvert, nu durf ik mezelf veel meer te laten zien.

Beter of anders?

Ik onderneem met Rich dingen die ik met Paul nooit gedaan heb, en waarschijnlijk ook nooit zou doen. Soms omdat ik het tegenhield, soms omdat Paul het tegenhield.

'Ik voel me daar wel eens schuldig over, alsof het een stukje vreemdgaan is'

Ik voel me daar af en toe wel schuldig over, alsof het een stukje vreemdgaan is. Want waarom kan ik sommige dingen met Rich wel en met Paul niet? Is mijn relatie van nu dan beter? Voel ik me nu veiliger om deze dingen wel uit te proberen? Of ben ik er nu pas klaar voor? Moest ik eerst deze evolutie doormaken? Of ben ik ook dankzij Rich de vrouw geworden die ik nu ben? De vrouw die Paul nooit zal kennen.

Diep en uniek

Soms voel ik me verdrietig dat Paul niet lang genoeg bij ons was. Maar ik voel me ook verdrietig dat ik Rich pas zo kort ken. Dat ik nu pas deel uitmaak van zijn leven.

Liefde en rouw zijn soms zo ingewikkeld, maar ook zo mooi om dit te mogen voelen. Mijn liefde voor hen is diep en uniek. Van beiden houd ik apart en tegelijk. En dat ik in mijn enthousiasme het één aan Paul wil vertellen, en het ander met Rich wil doen, doet niets af aan mijn liefde voor hen allebei.