Blog Bertine | Drijven in een oceaan vol verdriet

Treurig

We zijn alweer een aantal weken aan het jaar 2018 begonnen. Wat een donkere dagen zijn er in deze wintermaanden.

“Alles is  zo grauw en treurig.”

Die donkere grijze dagen vind ik extra moeilijk. Alles is  zo grauw en treurig. Ik moet op die dagen extra mijn best doen om er wat van te maken. Laat die blauwe heldere lucht maar tevoorschijn komen. Het zonnetje wat schittert in de kou, dat geeft me kracht en moed om verder te gaan.

Steeds opnieuw

Op 7 februari 2012 begon voor ons een tocht die we nooit hadden willen maken. Zes jaar geleden kreeg mijn stoere Daan, die net een paar maanden tien jaar oud was, de diagnose kanker. Ook toen was het erg koud en werd
er zelfs overal op natuurijs geschaatst. Die temperaturen van nu brengen het gevoel van toen weer extra dichtbij.

Zo herbeleef ik alles steeds maar weer opnieuw. Ik stel me zelfs voor dat ik even in de tijd terug kan gaan. Maar als ik dan mijn ogen weer open doe, ben ik nog steeds hier. En Daan is nog steeds ver weg.

Geen nieuwe herinneringen

Ik heb ook het gevoel dat ik Daan steeds meer kwijtraak door de tijd die maar verder blijft gaan. Daans leven blijft stil staan. Wij gaan door.

“We maken nieuwe herinneringen, maar allemaal zonder Daan”

De andere twee kinderen groeien en worden ouder. We maken nieuwe herinneringen, maar allemaal zonder Daan. Ook de gemaakte foto’s zijn steeds weer zonder Daan. Er komen geen nieuwe herinneringen meer met Daan en ook geen nieuwe foto’s meer van hem. Zo voelt het alsof hij steeds verder van ons weg gaat.

Lastige vraag

Ik krijg weer steeds vaker de vraag Hoe gaat het?. Ik blijf die vraag lastig vinden. Het is niet dat ik het vervelend vind om die vraag te krijgen, maar het is meer het antwoord wat ik erop zal geven.

Ja, we blijven drijven in die grote oceaan vol verdriet. Een tocht waarop je je niet kunt voorbereiden. Want hoe ga je verder zonder je kind? Hoe doe je dat? Vaak hoor ik ook, knap van je, ik zou het niet kunnen.

Tja wat moet ik dan? Onder water duiken, me steeds dieper laten zakken en dan uit eindelijk verdrinken? Soms zou ik dat best willen, maar gelukkig voel ik wel de kracht om boven te blijven drijven. Want dat is het nu alleen nog, we drijven. Later zal het best wel weer lukken om te gaan zwemmen en dan uit eindelijk weer veilig op land te komen. Maar voor nu is dat nog niet zo, en dat is goed.