Blog Bertine | Het begin van een ander leven

Samen zijn

Mijn oudste zoon Daan kreeg in februari 2012 de diagnose leukemie. Hij was toen net tien jaar oud. Hij moest een behandeling van drie jaar lang chemokuren ondergaan. Een enorm lange tijd die eigenlijk niet te overzien was, ons gezin stond die tijd op de overlevingsstand. Het ziekenhuis werd ons tweede huis.

Na drie jaar was het feest, Daan was schoon en had alles doorstaan. Hoewel de angst voor het terugkeren van de kanker aanwezig bleef, konden we weer vooruit kijken. Steeds meer zagen we onze Daan ter ug en hij voelde zich steeds beter. Hij genoot weer vol van het leven en wij ook! Vorig jaar zomer was alles weer even gewoon: samen op vakantie, samen zijn en vooral geen chemokuren meer. Na deze zware tijd was ik nog steeds gelukkig getrouwd met Erik. Samen met onze dochter Isa van 11, Thijn van 7 en Daan van 14 hadden we een mooi en compleet gezin. De kinderen konden alledrie weer naar school gaan. Zo gewoon, maar voor ons zo bijzonder. Wat was ik daar dankbaar voor.

We raakten Daan steeds meer kwijt

Maar helaas kwam in mei dit jaar de kanker in alle hevigheid terug. Na vier dagen zware chemokuren kreeg Daan een herseninfarct: hij kon niet meer praten en was ook aan één kant verlamd. We raakten Daan steeds meer kwijt. Maar Daan gaf niet op en bleef doorgaan, hij wilde zo graag leven.

Na een aantal weken bleek Daan de behandelingen niet meer aan te kunnen en gaven de artsen aan dat hij niet meer beter kon worden. Het lichaam van Daan was op en de kanker was te sterk. We namen Daan mee naar huis om te sterven. Onvoorstelbaar om een kind mee te nemen naar huis met die reden.

Leven zonder Daan

Intens verdrietig, maar met veel liefde namen we hem mee naar huis om te zorgen dat Daan nog een fijne tijd zou hebben. We waren nog geen drie weken thuis toen Daan ontzettend veel pijn kreeg. Ik bleef hopen dat het einde nog niet daar was, maar een dag later waren we bij het einde van Daans mooie, jonge leven. Het moment was daar waar ik altijd zo bang voor was. Ik wilde niet mijn kind verliezen, ik wilde hem zo graag hier houden. Gewoon, bij ons. Nu moeten we zonder Daan verder en is ons gezin nooit meer compleet. We staan aan het begin van een ander leven, een leven zonder Daan.