Blog Anemoon | 'We gaan op reis met Mees in ons hart... En in mijn tas'

Onze dochter heeft na de dood van Mees een aantal vurige wensen. Een ervan is om naar Bali te gaan en er te surfen. Even opladen in een andere wereld. Na twee jaar overleven hebben we alle drie wel behoefte aan een time-out. Rouwen is vermoeiend.

Na lang wikken en wegen en met de nodige vliegschaamte, besluiten we te gaan. Maar vakanties zonder Mees zijn anders. We moeten het wiel opnieuw uitvinden en dus bedenken we een ritueel dat ons misschien helpt.

IKEA-zakje

Uit de kast pak ik een blauwfluwelen zakje met twee engelenvleugels. We vinden het mooi om er een beetje as in mee te nemen, maar het heeft nog een binnenzakje nodig. Arjan rommelt in de keukenla. “Een afsluitbaar boterhammenzakje van IKEA lijkt me niet zo geschikt,” hoor ik hem vertwijfeld mompelen.

We struinen nog wat kastjes af en vinden uiteindelijk een zakje zonder opdruk. Zorgvuldig scheppen we er vijf theelepeltjes van de poederachtige substantie in. Onwerkelijk om te bedenken dat dit ooit het lichaam van onze zoon en broer was. Dan laten we het in het fluwelen zakje glijden. Een klein reisaltaartje met een foto van Mees en een kaarsje past er ook nog bij. Stevig omklem ik het geheel.

Verboden middel

Mees hield van reizen. Zoveel, dat hij zelfs overwoog om tropenarts te worden. Daarom past het ook zo goed om zijn as mee te nemen op onze reizen en er een beetje van uit te strooien op de mooiste plekken die we aandoen. Zo krijgt hij een plek in onze ervaring.

Op internet lees ik dat het bij vliegen handig is een bewijs mee te nemen waaruit blijkt dat je as bij je draagt. Want voor je het weet wordt het grijze goedje voor een verboden middel aangezien. Gestrest zoek ik in mijn administratie naar de akte van overlijden en papieren van het crematorium.

‘Waarom begin ik hier de avond voor vertrek pas aan,’ vloek ik in mezelf. Een uur later vind ik in de krochten van mijn mailbox gelukkig nog een kopie van de papieren.

Bagagecheck

De volgende dag staan we op Schiphol. Een beetje zenuwachtig laat ik mijn tassen scannen. Aan de andere kant van de röntgenapparatuur rolt alles weer van de band. “Is deze bagage van u, mevrouw?” vraagt de beambte. Ik knik van ja. Daar zal je het hebben. Straks belandt de as in een kleurloos bakje vol nagelknippers, zakmessen en andere items die niet mee mogen in het vliegtuig.

In gedachten zie ik mezelf al het hele verhaal vertellen. Over dat het de as van mijn zoon is, dat hij twee jaar geleden plots is overleden. Dat we deze willen uitstrooien op een mooie spirituele plek met bloemen en krekels en… En wat doe ik eigenlijk als ze onvermurwbaar is? Blijf ik dan in Nederland?

Maar dan onderbreekt ze mijn gedachten: “We willen even uw zonnebrandmiddel controleren.” Opgelucht lach ik naar haar. Vals alarm. We gaan op reis, met Mees in ons hart… En in mijn tas.

• Laatste blog Patricia | ‘Het diepste verdriet om mijn kind laat zich niet in taal vangen’

  Laatste blog Patricia | ‘Het diepste verdriet om mijn kind laat zich niet in taal vangen’

• Blog Petra | 'Al die mooie mijlpalen zal Laura nooit meemaken'

  Blog Petra | 'Al die mooie mijlpalen zal Laura nooit meemaken'