Arina: ‘Kinderen zoals mijn broer mogen niet vergeten worden’

“Ik heb hem nooit als mijn broer gezien,” vertelt Arina (54). “Want die zeldzame keren dat mijn ouders over hem spraken, noemden ze hem ‘ons kindje’.” In Arina’s ogen hoort het kindje daarom bij haar ouders, en niet bij haarzelf.  

Ze vervolgt: “Als klein meisje heb ik ook nooit gemerkt dat mijn ouders verdriet hadden. Volgens mij wist ik niet eens dat mijn ouders een zoon misten.”

Orde van de dag

Wanneer de moeder van Arina in het ziekenhuis bevalt van haar zoon, wordt hij direct meegenomen. Ze hoort later pas dat hij nog drie uur geleefd heeft, en weet niet waaraan hij overleden is. Arina’s vader gaat vervolgens samen met een ouderling van de kerk naar de begraafplaats, om het kindje te begraven. Hij kan zich later niet meer herinneren op welke plek dit gebeurd is.

Thuis wordt er daarna zelden over de jongen gepraat. “Ze hadden het er hooguit over dat hij overleden was, en dat ze niet wisten waar zijn graf was. Het ging niet over hun verlies en verdriet. Want in die tijd ging je na zo’n gebeurtenis gewoon weer over tot de orde van de dag,” licht Arina toe. “Dat werd ook door iedereen verwacht.”

Gewoon luisteren

Het is dan ook pas veel later dat Arina met haar ouders het gesprek aangaat. “Ik was al getrouwd, en één van onze vrienden verloren hun kindje na acht dagen. Toen ben ik bij mijn moeder gaan vragen hoe ik hen het beste kon steunen.”

“Gewoon luisteren,” is het antwoord van haar moeder. Arina: “En vanaf dat moment vroegen mijn man en ik ook steeds vaker hoe het dan voor mijn ouders geweest is.”

Er zijn meer momenten in het leven van Arina geweest, waarin het gesprek over het kindje van haar ouders weer vaker gevoerd wordt. Zeker het verlies van hun kleinzoon Gyan is voor Arina en haar man Henk een aanleiding om weer met Arina’s ouders te spreken. “Ik wist nu wat het was om een kleinzoon te verliezen, maar mijn ouders missen hun eigen zoon.”

Bekijk hier de uitzending waarin Arina en Henk vertellen over het verlies van hun kleinzoon Gyan:

Mijn broer

Wat in de gesprekken blijft terugkomen, is dat Arina’s ouders niet weten waar hij begraven ligt. Daarom stelt ze hen voor om naar het graf op zoek te gaan. “In eerste instantie vonden mijn ouders dat lastig, maar na het overlijden van mijn vader, heb ik het mijn moeder nog eens gevraagd. En toen zei ze dat ze het eigenlijk wel fijn zou vinden om te weten waar haar kindje lag.”

Arina neemt contact op met de gemeente, en spreekt een vriendelijke vrouw die het voor haar gaat uitzoeken. “En toen kwam er ineens een mail. Die raakte mij zo ontzettend,” zegt ze zacht. “Want in die mail werd er geschreven over mijn broer. Niet ‘ons kindje’, zoals mijn ouders hem altijd noemden, hij was óók mijn broer. Dat kwam toen zo enorm binnen.”

Bij papa

Toeval of niet, Arina’s broer ligt slechts enkele graven verwijderd van haar vader. “Ik weet nog goed hoe mijn moeder bij ons eerste bezoek in mijn hand kneep en zei: ‘Zo dicht bij papa.’”

Bij het graf staat alleen een nummer, want het kindje had nog geen naam. Tegenwoordig zorgt Arina ervoor dat er ook altijd een plantje staat. “Ik wil dat mensen weten dat er aan hem gedacht wordt. Mijn broer is niet slechts een nummertje,” zegt ze. Arina maakt daarom samen met haar man plannen om ook een monumentje op zijn graf te gaan plaatsen. “Want kinderen zoals mijn broer en kleinzoon mogen niet vergeten worden.”

Praat erover

“Mijn moeder is nu dementerend, maar ze weet wel nog steeds dat ze een zoon verloren heeft. Je neemt zoiets je hele leven mee, ook al spreek je er niet over.” Ze vervolgt: “Ik vind het zo erg dat mijn vader overleden is zonder überhaupt te weten waar zijn kind begraven lag. Het doet me echt verdriet dat er in hun omgeving zo weinig aandacht voor was.”

Arina is daarom blij om te zien dat er tegenwoordig veel meer aandacht is voor de nabestaanden van een overleden kindje. “Onze zoon en schoondochter kregen bijvoorbeeld vanuit het ziekenhuis al ondersteuning bij hun verlies. En wij kregen veel kaartjes om ons sterkte te wensen met het verlies van onze kleinzoon.”

Op een aantal kaartjes staat hetzelfde advies voor Arina en Henk: “Praat erover nu het kan, want vroeger mocht dat niet.” En dat doen ze dan ook. “Het is zo goed dat er tegenwoordig meer aandacht is voor al die kinderen die te vroeg overlijden,” sluit Arina dankbaar af. Dat had ze haar ouders ook gegund.

Op zondag 8 december is Wereldlichtjesdag 2024, een dag om overleden kinderen te herdenken. Voor wie steek jij een kaarsje aan?

• Kaarsje aansteken

• Marjolein: ‘Haar tweelingzusje leeft wel, dus je weet altijd wat je mist’

  Marjolein: ‘Haar tweelingzusje leeft wel, dus je weet altijd wat je mist’

• Tamara verloor haar zoontje Mino: ‘Je hebt je kind gekregen en weer terug moeten geven.’

  Tamara verloor haar zoontje Mino: ‘Je hebt je kind gekregen en weer terug moeten geven.’