Marjolein: ‘Haar tweelingzusje leeft wel, dus je weet altijd wat je mist’
Als Marjolein Jacobs zwanger blijkt van een tweeling, kan ze haar geluk niet op. Maar na complicaties blijkt Faye overleden en wordt Linde veel te vroeg geboren. “Het verdriet is net zo echt, ook al heeft ze niet buiten mijn buik geleefd.”
“‘Zien jullie wat ik zie?’ hoorden we bij de eerste echo. En op het schermpje verschenen twee kindjes,” glimlacht Marjolein. “Alle angst die ik had over of ik het moeder zijn wel aankon, viel van me af en ik voelde alleen maar blijdschap. Ik vond het zo bijzonder!”
In tegenstelling tot Marjolein maakt de arts zich wel zorgen. De tweeling deelt namelijk één placenta, en dat brengt risico’s met zich mee. “We stonden onder controle van het ziekenhuis, maar de echo’s waren telkens prima. In die tijd was het gewoon genieten van het zwanger zijn.”
Met achttien weken slaat dat genieten om. Een lange stilte tijdens de echo doet Marjolein vermoeden dat iets niet goed zit. “De meisjes wisselden hun bloedstromen uit, waardoor de één meer bloed kreeg dan de ander. Twee dagen later werd ik geopereerd, waarbij de placenta succesvol werd gesplitst. Maar ineens zaten ze met z’n tweetjes in één vruchtzak.”
Bedrust
Marjolein moet daarom wekenlang bedrust houden en wordt bij 26 weken zwangerschap opgenomen in het ziekenhuis. “Dat voelde goed, want ik was nu op de juiste plek met de juiste zorg,” legt ze uit. “Iedere dag was een afweging tussen de tweeling nog sterker te laten groeien, en het risico dat ze in de buik liepen.”
'Ik kan niet meer! Ik kan echt niet meer!'
Tien dagen lang volgen er meerdere keren per dag controles, maar dan kan de verpleegkundige ineens één van de hartjes niet meer horen. “Het was ’s nachts tussen twee controles door blijkbaar toch misgegaan,” zegt Marjolein zacht.
Verslagenheid
“Ik kan niet meer! Ik kan echt niet meer!” schreeuwt ze op dat moment. “Want na al die onzekerheid, bedrust en inspanning om ze zo veilig mogelijk te houden, was het toch niet gelukt,” verzucht ze. “Ik voelde me zo verslagen.”
Als ook de hartslag van het andere kindje begint te dalen, krijgt Marjolein zo snel mogelijk een keizersnede. Haar kinderen worden een minuut na elkaar geboren. “Op dat moment voelde ik niets. Het leek wel alsof ik ergens anders was,” vertelt Marjolein.
Pijnlijk en verwarrend
“De arts liet me de overleden Faye zien. Ze was veel te klein en helemaal blauw en ik kon alleen maar denken: wat moet ik hiermee? Achteraf is dat vreemd om te beseffen, ik zag mijn dochter voor het eerst en kon daar op dat moment niets bij voelen. Haar dood was te pijnlijk en verwarrend.”
Hun andere dochter ziet Marjolein helemaal niet. Linde wordt meteen na de geboorte meegenomen. “Ze was slechts achthonderd gram, veel te klein, en moest dus direct opgenomen worden,” legt ze uit.
Kraamafdeling
En daar ligt Marjolein dan, tussen de dolgelukkige, kersverse moeders op de kraamafdeling. Haar ene dochter overleden, haar andere vechtend voor haar leven. “Dat was zo confronterend,” vertelt ze. “Ik werd helemaal aan het eind van de gang weggestopt.”
Faye ligt bij hen, om afscheid te nemen. “Ze werd gekoeld, en was zo klein dat ze daarvoor alleen een koelelement nodig had.” Waar Marjolein tijdens de geboorte weinig voelt bij haar dochter, is dat vanaf het moment dat ze haar weer ziet compleet anders. “We hebben met haar geknuffeld, liedjes voor haar gezongen,” blikt ze vol liefde terug.
“Ook mochten we afdrukken van haar handjes en voetjes maken en kreeg ik een stukje van haar mooie zwarte haartjes mee.” Dankbaar voegt ze toe: “We kregen écht de tijd om afscheid te nemen. Daar ben ik zo blij om.”
Tijd
Voor een uitvaart is eigenlijk geen tijd, want Linde ligt nog steeds in het ziekenhuis. Pas na drie maanden mag hun dochter naar huis. “Ik wist niet dat dit bestond, maar Faye kon een uitgestelde uitvaart krijgen. Ze werd diep gekoeld, waardoor we haar uitvaart met volle aandacht konden regelen toen Linde eindelijk thuis was.”
'De rouw schiet er bij in'
Ook is er weinig tijd om te rouwen. “De angst omtrent Linde overheerste en je wordt geleefd. Telkens op en neer naar het ziekenhuis, en ook toen ze thuis was, had ze nog altijd een zuurstoftank en sonde.” Marjolein vervolgt: “De rouw schiet er dan bij in.”
Breken
Toch probeert Marjolein ruimte te maken voor haar verdriet. “Dan ging ik foto’s en filmpjes kijken, of bepaalde muziek luisteren. Zeker die muziek werkte goed, de juiste tekst komt je ziel binnen.”
'Ik noem dat zorgen voor mijn rouw'
“Ik noem dat zorgen voor mijn rouw,” vertelt ze. “Door actief het verdriet op te zoeken. Want het is fijn als je even mag breken, dat het er mag zijn.”
Lees ook over:
Lied Marjolein | 'Jij zit in alles in mij'
Zwangerschap
Inmiddels is Linde “een blije kleuter,” zoals Marjolein haar omschrijft. Ze heeft nog altijd gezondheidsklachten, maar het gaat goed. En ze is grote zus geworden, van broertje Sam.
“De zwangerschap bracht veel omhoog. In dezelfde fase van mijn zwangerschap als waarin het de vorige keer misging, kreeg ik veel lichamelijke klachten. Je lijf onthoudt trauma,” licht Marjolein toe. “Maar tegelijkertijd was het geweldig om een ‘normale’ zwangerschap mee te maken. Het was confronterend en heftig, maar ik voelde me ook zo onwijs dankbaar.”
Onderdeel
Faye is en blijft onderdeel van het gezin. “Ze is een vanzelfsprekendheid, haar naam wordt genoemd. Pas zei Linde zo onbevangen: ‘Ik heb een tekening gemaakt voor Faye en die ga ik op de wind sturen, want misschien komt hij dan wel bij haar.’ En daarna ging ze gewoon weer door met spelen,” vertelt Marjolein ontroerd.
Ze vindt het belangrijk om aandacht te besteden aan het verlies van Faye. “Als je zoveel voelt, en dan vindt dat dit er niet mag zijn, maak je het verdriet alleen maar zwaarder. Pas heb ik nog in de auto zitten schreeuwen. Dat moet er dan uit. Door er ruimte aan te geven, wordt het zoveel lichter,” glimacht ze. “Faye is voor mij geen diepe wond meer, maar juist een verrijking van mijn leven.”
Lees ook over:
‘Wat een avontuur moest worden, werd onze grootste nachtmerrie’
Lees ook over:
Liesbeth: ‘Om drie uur ‘s nachts beviel ik van een levend en een overleden kindje’
Geschreven door
Jip
