Anke verliest haar broer én vader in korte tijd: 'Ik vond mijn verdriet on­der­ge­schikt'

“Als er iemand om 9 uur ’s avonds bij ons op het rolluik klopte, wist ik gelijk wie het was: mijn broertje Ivo. Ik verheugde me er altijd op om de deur open te doen. Want daar stond hij dan, met zijn grote lach en zijn stadsfiets. Hij kwam vaak tijdens zijn rondje fietsen even buurten. Voor een glas water en een kletspraatje. Het was zo vanzelfsprekend,” memoreert Anke.

Gangmaker

Ivo is een gangmaker. Hij grapt erop los en is ad rem. De sfeer op een feestje is meteen goed zodra hij binnenkomt. Tegelijkertijd heeft hij oprechte aandacht voor de mensen om hem heen. “Ik vond het fijn om met hem te praten en mijn zorgen met hem te delen. Hij kon me geruststellen en was tegelijkertijd goudeerlijk.”

Ook Ivo weet zijn zus altijd te vinden. “Als hij op de middelbare school een slecht cijfer had gehaald, kwam hij in de pauze zijn hart bij me luchten. En dan vroeg hij ook of ik het niet tegen ‘ons mam’ wilde zeggen,” lacht Anke. Hun band was hecht.

Weg toekomstplannen

In 2022 staat Ivo midden in het leven. Hij heeft net een huis gekocht met zijn vriendin en werkt sinds vier maanden bij een bedrijf waar hij het fantastisch naar zijn zin heeft. In februari komt hij terug van een heerlijke vakantie op Curaçao. Hij en zijn vriendin zitten vol mooie toekomstplannen.

Maar die toekomst wordt drie dagen later, in een fractie van een seconde, weggenomen. Na een avondje met zijn vrienden loopt hij naar huis en komt hij voor een auto terecht. Zijn hoofd krijgt een zware klap.

Gemis overleden broer

Er volgen spannende weken op de IC in Maastricht. Anke rijdt elke dag op en neer: “Ik bracht de kinderen naar school, ging naar Maastricht, haalde ze op, en reed soms weer terug. Soms bleef ik bij hem slapen. Ik zorgde voor hem alsof ik weer zijn grote zus was. Ik wilde alles uit die tijd halen.”

Na drie weken bevestigt een MRI-scan wat de doktoren al vreesden: Ivo’s hersenen zijn ernstig en onherstelbaar beschadigd. Ze moeten hem laten gaan. “In het bijzijn van mijn ouders, zijn vriendin, haar moeder en mij is hij gegaan. Hij had al zijn dierbaren om hem heen. Het was verdrietig en vredig tegelijk.”

Ondergeschikt verdriet

In de tijd die volgt, staat Ankes leven in het teken van regelen en zorgen. Voor haar ouders en voor haar schoonzus. “Mijn eigen verdriet vond ik ondergeschikt aan dat van hen. Ik dacht steeds: ik heb nog een gezin. Mijn ouders zijn hun zoon verloren, en mijn schoonzus haar vriend. Dat is veel erger. Daardoor kwam mijn eigen verdriet veel later naar buiten.”

• Ruths broer komt om in de MH17-ramp: ‘Ze hebben mijn broertje uit ons leven gerukt’

  Ruths broer komt om in de MH17-ramp: ‘Ze hebben mijn broertje uit ons leven gerukt’

Binnen twee maanden na het grote verlies overlijdt ook hun oma. “Ze was 97 jaar, maar het was onze oma. De oma waar we zo vaak logeerden, die Ivo op handen droeg. En daar stond ik dan, zonder hem. Wat miste ik zijn steun, zijn humor en zijn warmte.”

Ongeneeslijk ziek

De leegte die Ivo achterlaat wordt nog groter als Ankes vader een paar maanden later de diagnose prostaatkanker krijgt. De ziekte is al uitgezaaid naar zijn botten en lymfeklieren. Voor hij het weet gaat hij van chemo- naar chemobehandeling. “Ik was zo bang dat hij, door het verdriet over mijn broertje, de zware behandelingen niet aan zou kunnen. Maar zijn veerkracht was ongekend. Hij wandelde, fietste en at gezond. Alles om maar zo fit mogelijk te blijven.”

Bruce Springsteen

Die levensinstelling werpt zijn vruchten af. Bijna een jaar lang is hij stabiel. Hij plukt de dag. “We hebben veel samen gedaan. Mijn ouders kwamen langs toen wij kampeerden op de Veluwe. We zijn naar de Efteling geweest. En we vierden het 40-jarig huwelijk van mijn ouders in een familieresort,” vertelt Anke vol trots.

“Ik ben zelfs nog met mijn vader en schoonzus naar het optreden van Bruce Springsteen geweest in Landgraaf. Springsteen was mijn vaders idool en onze jeugd was doorspekt met zijn muziek. Het was heel emotioneel en waardevol om dat optreden samen te beleven.”

In augustus 2024, een dag na zijn 63e verjaardag, overlijdt Ankes vader.

Dubbel rouw

“Mijn twee helden zijn er niet meer. Ik heb de persoon verloren, van wie ik dacht dat hij altijd naast me zou staan. Ik mis zijn geklop ’s avonds laat op ons rolluik. Ik mis hem als ik een mooi liedje op de radio hoor. Wat zou ik hem dan graag het liedje willen appen. En ik mis de nichtjes en neefjes die mijn kinderen nooit gaan hebben,” somt Anke op.

“Van mijn vader mis ik zijn enthousiasme. De momenten dat hij me opbelde om te laten weten dat hij gyros had gemaakt en dat we allemaal waren uitgenodigd om te komen eten. Ik mis hoe hij voor onze deur kon staan met een of ander koopje dat hij net had gescoord. En ik mis hem als opa. Hij stond altijd klaar voor mijn kinderen en nam hen op sleeptouw naar het bos, de camping of de ijssalon.”

Eitjes van opa Piet

Anke probeert haar leven weer op de rit te krijgen, maar is snel moe en overprikkeld. Het verlies werpt een schaduw over haar dagen. Ze vindt het moeilijk om erover te praten met anderen. “Ik voel me te bezwaard. Iedereen is zo druk. Zitten anderen daar wel op te wachten? Maar ik weet dat ik zelf ook een verantwoordelijkheid heb om het te delen.”

• Bianca’s broer overlijdt een jaar na hun vader: ‘Ik ga naar pap toe’

  Bianca’s broer overlijdt een jaar na hun vader: ‘Ik ga naar pap toe’

Het ophalen van herinneringen aan haar vader en broer helpt haar. “Bijvoorbeeld als mijn zoontje zegt dat de gebakken eitjes met ham van opa Piet lekkerder waren dan die van mij. Of als hij een grapje van ome Ivo uithaalt. Dan krijg ik een warm gevoel vanbinnen.”

Ze hoopt met haar man, kinderen en moeder een reis naar Australië te maken. “Daar woont een tante die ik met mijn ouders en broertje heb opgezocht toen ik elf was. En later nog een keer met mijn man, en ook een keer apart met mijn vader. Mijn vader wilde daar zo graag nog een keer naartoe met de hele familie. Nu is dat mijn grootste wens. Voor hem. Voor Ivo. En voor mezelf.”

Geschreven door: Ilse Terpstra-Eggenkamp - Ilse verwoordt