Bianca’s broer overlijdt een jaar na hun vader: ‘Ik ga naar pap toe’

Asbestkanker. Die onheilspellende en uitzichtloze diagnose krijgt Bianca’s broer Pierre in februari 2021. Levensverwachting: negen tot elf maanden. “Dat klopte bij hem precies. Hij overleed op 3 december 2021.” vertelt ze.

Niet lekker

“Voor de diagnose voelde Pierre zich al een poosje niet lekker,” legt Bianca uit. “Hij was erg moe en sliep veel. Maar ja, we hadden net een heftige periode met het ziekbed van onze vader achter de rug. Dus zo gek was dat niet.”

De alarmbellen gaan wel af als Pierre opeens ‘allemachtig veel pijn’ op zijn borst krijgt. “De artsen vermoedden een hartaanval, maar het bleek een forse longontsteking te zijn. Ook zagen ze verontrustende plekjes op de longscans.”

‘Jullie kunnen wel zeggen dat ik doodga, maar mooi niet’

Ongeneeslijk ziek

Als Pierre een paar dagen later de uitslag van de vervolgonderzoeken krijgt, stort Bianca’s wereld in. “Ik was compleet in shock toen ik het hoorde. Mijn broer had asbestkanker en zou niet meer genezen. Die boodschap kwam als donderslag bij heldere hemel. We rouwden nog volop om onze vader.”

Pierre besluit er alles aan te doen om zo lang mogelijk bij zijn gezin, familie en vrienden te blijven. “Hij onderging chemotherapie, immunotherapie én deed mee aan experimentele studies. Alles om zijn leven te verlengen. Hij was zó strijdlustig. Zelfs op het laatst - toen de artsen aangaven niks meer voor hem te kunnen doen - hield hij vol. Hij zei: ‘Jullie kunnen wel zeggen dat ik doodga, maar mooi niet. Ik blijf doorgaan.’”

Achterlaten

“Zijn vrouw Manja gaf ons in die periode alle ruimte om bij hem te zijn. Ik kon binnenwandelen wanneer ik wilde en ging regelmatig met hem mee naar het ziekenhuis.” In de uren dat ze samen koffiedrinken, stelt Bianca ook die ene moeilijke vraag: “Ik vroeg hem hoe hij dacht over zijn naderende dood. Erg voor zichzelf, maar minstens net zo erg voor ons, antwoordde hij. Hij wilde ons niet achterlaten met zoveel verdriet.”

Nog één keer Rock Werchter

Om hem tijdens zijn ziekbed te verrassen, organiseert Bianca in het geheim een mini-Rock Werchter. “Pierre was gek op festivals, vooral Rock Werchter. We zijn er zeker acht keer met een hele groep naartoe geweest. Hij vond het altijd fantastisch.”

Omdat dat festival vanwege het coronavirus in 2021 niet doorgaat, klopt Bianca aan bij goede vrienden. “De coronaregels waren versoepeld, dus samenkomen mocht wel. Ik hoopte dat we het konden regelen bij vrienden die een enorme achtertuin hebben.” Ze twijfelen geen moment en ook de overige zaken zijn snel geregeld. “De één regelde muziek, de ander een legertent of koelbox. Ik ben met mijn man nog heen en weer naar België gereden om Werchter-merchandise op te halen.” 

Hoewel Bianca tijdens de voorbereidingen twijfelt of hij het gaat halen, wordt de verrassing een groot succes: “Van zaterdagochtend tot zondagmiddag was het één groot feest. Hij vond het geweldig en heeft die dagen alleen maar met een big smile gezeten. Het was een samenzijn met een lach, een traan en een overvloed aan liefde.”

Als een prins op bed

Een half jaar na zijn eigen Rock Werchter, komt er een einde aan Pierres krachten. “Op een gegeven moment zei hij tegen me: ‘Bianc, het gaat niet meer.’ Samen met zijn vrouw en kinderen besloot hij dat het einde daar was.”

Maar van stilletjes afscheid nemen wil de levensgenieter pur sang niets weten. “De dag nadat hij ons dat vertelde, was iedereen uitgenodigd om afscheid van hem te nemen. Hij zat als een prins op z’n bed, met - voor het idee - een biertje in z’n hand. Uiteindelijk zijn we met de familie overgebleven en is hij - in het bijzijn van zijn vrouw en kinderen - in slaap gebracht. De volgende ochtend overleed hij: een jaar en twee dagen na onze vader.”

‘Ze zeggen dat het slijt, maar dat vind ik niet: je leert er omheen leven’

Verdriet slijt?

“Het is hartverscheurend om je naaste familie afscheid te zien nemen,” zegt Bianca. “Hem loslaten voor hij in slaap werd gebracht, voelde bijna traumatisch. Het is het verschrikkelijkste wat ik ooit heb moeten doen.”

Het rouwen valt Bianca, zeker in het begin, zwaar. “Dan stond ik al huilend op en was het de hele dag mis. Inmiddels is dat minder, al heb ik nog steeds moeilijke dagen. Ze zeggen dat het verdriet slijt, maar dat vind ik niet. Je leert eromheen leven. Rouw is iets geks: soms gaat het goed, soms ben ik op de raarste momenten van slag. Op dat soort rotdagen zoeken zijn vrouw en ik vaak even contact: we hebben een hechte band en kunnen er met elkaar goed over praten.”

Weer samen

Hoewel het gemis om haar broer en vader groot is, vindt Bianca tegelijkertijd troost in de wetenschap dat ze weer samen zijn. “Door de morfine was Pierre de laatste weken van zijn leven regelmatig in de war. Maar op één van zijn heldere momenten pakte hij de handen van zijn vrouw, mijn moeder en mij en drukte onze vingers tegen de zijne aan: ‘Nu maken we een connectie’, zei hij. ‘En straks ben ik weer bij pap. Ik ga naar pap toe.’”