Als vanzelf gaan Sanne’s gedachten in deze dagen terug naar drie jaar geleden: de tijd dat het zo vreselijk misging. De rouw om Roos is er altijd, maar deze dagen lijkt het nóg meer te worden.
‘Heb jij dat ook?’
De kou die door mijn jas heen trekt. De frisse morgens die mijn hoofd gelijk helder maken. Deze dagen. De herfst die al een tijdje is ingetreden. De opmars naar de donkerste dagen.
‘Ik voel het in mijn lijf, in de lucht. De kou die hetzelfde voelt.’
‘Heb jij dat ook?’, vraagt mijn man. ‘Dat je er meer aan denkt, dat je als vanzelf teruggaat naar die dagen?’ Ja, ik heb dat ook. Ik denk er meer aan, nog meer dan anders. Ik voel het in mijn lijf, in de lucht. De kou die hetzelfde voelt. Hetzelfde als die dagen toen. De morgens even fris, de geur van buiten zo vroeg.
Steeds dichterbij
Het is er weer. De dagen van hoop en vrees. De opmars naar de donkere dagen in december. Die dag dat ze vlak voor Kerst overleed. Onvoorstelbaar, drie jaar geleden. Zo lang alweer, zo lang van ons vandaan. Ik denk aan toen. Aan deze dagen. Aan de dag dat alles veranderde. Aan Kerst daarna en nu. Want die dagen komen weer, het komt steeds dichterbij.
‘Rouw is ruw mijn leven binnen gedrongen.’
Ik ril ervan. Het is vreemd hier nu te zijn. In ons huis nu, drie jaar later. Dat alles zo anders is. Dat we alleen in gedachten nog bij haar zijn. De heimwee, de leegte, het verlangen. Ik zou soms de dagen willen overslaan. Het gaat zo diep. De pijn, het missen en elk jaar deze dagen. De dagen van hoop en vrees, van wanhoop en verlies, van diep, diep verdriet. Het missen zit in mijn lijf, in de lucht, in de dagen. De dagen dat ik denk aan de achtbaan die abrupt stopte. Zonder haar.
Donkere dagen
Ik mis haar. En deze donkere dagen nog meer. Als de feestdagen naderen. Als ik cadeautjes koop, maar niet voor haar. Rouw is ruw mijn leven binnen gedrongen. Het zit verweven in mijn dagen. En in deze dagen nog meer.
