Blog Esther | Een mijlpaal zonder Dennis

Het grote loslaten is begonnen! Dochter Isa is net op de fiets vertrokken naar de middelbare school. ‘Moet ik echt niet even een klein stukje meefietsen?’ vraag ik met een grote knipoog. ‘Mahaaaam!!!’ ‘Oké, doei lieverd. Veel plezier!’

‘Hij ziet me niet eens meer vertrekken’

Een half uur later vertrek ik met Stijn op de fiets naar de basisschool. Met een grote glimlach en kletsend fietsen we richting school. Nadat de juffen en meesters het schooljaar feestelijk openen met confetti lopen we naar de klas. Stijn zit op zijn plek en heeft gelijk van alles te bespreken met zijn vriendjes. Hij ziet me niet eens meer vertrekken. Vijf minuten voordat de bel gaat, sta ik al buiten.

Klotsende oksels

Dat was de afgelopen jaren wel anders. Allebei wilden ze natuurlijk graag als eerste hun tafeltje laten zien. Als ik twee minuten bij de een was geweest, moest ik hard hollen naar de ander om ook daar nog even te kijken, te knuffelen en te zwaaien. Met klotsende oksels stond ik daarna buiten toe te kijken hoe mama’s én papa’s lachend de school uit kwamen lopen.

Alles onder controle

Nu heb ik alles onder controle en heb ik beide kinderen de aandacht kunnen schenken die ze verdienen. Toch voel ik me leeg.

‘Samen hadden we in de deuropening gestaan’

Want dit is weer zo’n mijlpaal. Onze dochter die alleen op haar grote fiets stapt op weg naar de ‘grote’ school. Dennis had waarschijnlijk nog even gekeken of alles het doet: licht, slot en banden van haar fiets gecontroleerd. Samen hadden we in de deuropening gestaan en met een brok in onze keel hadden we haar uitgezwaaid. Daarna hadden we samen koffie gedronken en elkaar er steeds weer op gewezen dat ze zó groot wordt.

Alleen

Hadden, hadden, want nu sta ik alleen in de deuropening. Fiets ik alleen weer terug van de basisschool en drink ik alleen koffie. In stilte, maar wel met een lach. Ik ben trots op ze en Dennis is dat ook. Dat weet ik zeker!