Blog Sarah | Scherp als een mes

De waarheid

Soms raakt het me niet aan, de waarheid, dat mes. Dan draait de wereld door, komt de zon weer op, fluiten de vogels en lachen we.

Soms snijdt het als een bot mes over mijn arm. Raakt het me licht. Is het er, maar ook niet. Alsof er een sluier overheen ligt.

En soms prikt het. Steekt het. Niet heel scherp, maar wel dat het pijn doet. En dan maar kort. Alsof het even gezegd moet worden en het dan weer weg mag.

Plotseling

Maar soms, steeds vaker dan soms, te vaak, steekt het als een dolk door mijn hart. Plotseling. Onverwachts. Vlijmscherp. En hard, keihard. Dan is het er. Overal. Die waarheid. De realiteit. Het besef: ze is er niet meer. Nooit meer. Maar ‘nooit meer’ wil ik niet.

Ik wil ‘voor altijd’, en dan de goede ‘voor altijd’. Zoals ‘ze leefden nog lang en gelukkig’. Ik wil de dolk niet. Ik wil rennen. Wegrennen. Mijzelf verstoppen. Ik wil dat de vogels gewoon fluiten en ik wil lachen, uitbundig lachen.

Maar de vogels fluiten niet en er lacht niemand. Dan staat de wereld stil en regent het. Dan komt de zon niet op en is het muisstil. Alsof de pijn alle ruimte vult en nooit meer weg zal gaan. De dolk blijft steken. Ze is er echt niet meer. Mijn mama.