Blog Petra | Vakantie zonder Laura

Vakantieplannen

“Als ik mijn rijbewijs heb, gaan we samen op vakantie naar Frankrijk, mam!” Ik hoor het Laura nog zeggen, alsof het vorige week was. Laura was bezig met haar rijlessen en ze ging als een speer. Met het rijbewijs in het vooruitzicht maakten we plannen. Om naar Frankrijk te gaan bijvoorbeeld. Samen met een tentje, barbecuen, kletsen. Genieten van de lange avonden en het warme weer. Wat gunde Laura het me om daar heen te gaan. Door de zorg om Lennard en door andere omstandigheden was ik jaren niet in het buitenland geweest.

‘Genieten zal niet meer zijn wat het vroeger was.’

Laura heeft haar rijbewijs niet kunnen halen. Halverwege moest ze stoppen met lessen en een jaar later was ze er niet meer. Samen naar Frankrijk gaan zal nooit meer gebeuren. Ik moet mijn vakantie anders gaan invullen.

Ruimte voor verdriet tijdens de vakantie

Morgen ga ik naar Frankrijk voor een kleine week. Niet zoals we toen bedacht hadden, met Laura aan het stuur. Ik haak aan bij vrienden om er een week met hen door te brengen. Ondanks dat ik niet met Laura kan gaan, heb ik er zin in. Ik denk oprecht dat we het goed zullen hebben. Dat we lol hebben en kunnen ontspannen. Ik hoop op goede gesprekken en op mooi weer. En heel misschien kan ik daar een beetje genieten. Al zal ik dat weer moeten leren. Want genieten zal niet meer zijn wat het vroeger was.

‘Ik kan de rouw niet thuislaten.’

Ik denk dat dat goed komt, omdat ik weet dat er in die week ook ruimte zal zijn voor mijn verdriet. Dat ik tijdens het vakantie vieren mijn tranen mag laten lopen. Dat ik het mag zeggen als ik haar zo mis. Dat ik herinneringen aan haar mag ophalen en delen. Dat ik de rouw niet hoef weg te zetten maar juist een plek mag geven. Ook in de vakantie. Want ik kan de rouw niet thuislaten. De rouw gaat met me mee. Als er ruimte voor het verdriet is, zal het goed zijn.

De confrontatie aangaan

Er is een grote keerzijde aan mijn vakantie naar Frankrijk.
Ik zou met Laura gaan! En dat zal nooit gaan gebeuren. Het maakt dat ik met dubbele gevoelens toeleef naar deze week. Ik word er verdrietig van, ook al heb ik er zin in. Ik zal goede herinneringen maken, maar zij maakt er geen deel van uit. En dat is wat ik niet wil. Hoe kan ik op vakantie gaan zonder dat zij erbij is? Het hoort niet en het past niet. Maar het is de realiteit.

‘Misschien geniet zij ervan dat ik toch ga.’

Ik kan ervoor kiezen om die realiteit te ontlopen en de confrontatie niet aan te gaan. Om nóóit meer naar Frankrijk te gaan omdat ik Laura daar altijd zal blijven missen. Om gewoon helemaal niet weg te gaan. Maar dat doe ik niet. Laura zou het zelf geweldig gevonden hebben. Misschien ziet ze me wel gaan morgen, vanuit de hemel. En geniet zij ervan dat ik toch ga, terwijl ik mijn best doe om dat ook te doen.