Blog Petra | Hij ontglipt me..
3 mei 2017 · 00:30
Update: 5 februari 2025 · 11:55
Wilfred, de zoon van blogger Petra, is al enige tijd geleden overleden. Er zijn overal plekken in huis waar hij nog steeds aanwezig is, bijvoorbeeld in het ‘Willy hoekje’. Toch heeft ze het angstige gevoel dat haar zoon haar steeds meer ontglipt..
‘Prikjes’ Wilfred
Er zijn dagen dat het leven soms bijna weer gewoon lijkt. Het enige verschil met vroeger is dat er steeds “kleine prikjes” Wilfred binnen komen.
Dat gebeurt op momenten dat ik hem iets wil vertellen over de gewone dagelijkse dingen hier. ‘Willy, moet je nou eens horen: wij hebben hier sneeuw!’, ‘Pap heeft je auto opgehaald en er wordt aan geklust!’
‘Ik voel het bij de gewone, dagelijkse dingen..’
Het gebeurt bijvoorbeeld op een moment dat ik boven de was aan het ophangen ben en me afvraag wat ik zal doen met die doos met zijn schoolboeken die daar nog staat. Als ik m’n fiets uit de schuur pak waar de werkbank nog vol staat met zijn klusprojecten. Ik voel het bij de gewone, dagelijkse dingen die ik met mijn oudste zoon in het buitenland wil delen. Familie weetjes. Gebeurtenissen waar ik blij van word, of juist verdrietig.
Momenten die me kleine schokjes Wilfred bezorgen.
Prettig aanwezig
In de woonkamer hebben we een Willy hoekje. Een geïmproviseerd tafeltje, gemaakt van wat spullen van hem. Er staan foto’s op. Allemaal foto’s van hem zoals hij was. Actief en blij. Breed grijnzend, schaterlachend of wat minder blij. Z’n motorhandschoenen liggen er. Een onderdeeltje van een scooter. Z’n zonnebril.
Dat tafeltje met wat spulletjes en zijn foto’s is op een prettige, bijna gezellige manier aanwezig in de kamer en geeft zo door de dag en avond heen fijne stootjes Wilfred.
Foto
Er zijn ook momenten waarop hij ineens weer snoeihard binnen komt.
‘Ik zoek de levende Wilfred maar kan hem niet meer vinden.’
Als ik even stil sta bij z’n tafeltje. Ik pak een foto op. Strijk er er overheen met m’n hand. Ik kijk naar z’n sprankelende ogen en denk: ‘Ach, jongen toch…’
Ik zoek de levende Wilfred maar kan hem niet meer vinden. Als een donderslag komt het binnen als ik me realiseer wat dat betekent.
Hij ontglipt me
De eerste periode na zijn overlijden zag ik in de foto’s nog steeds die levende Wilfred. Alles wat van hem was vertegenwoordigde hem. Zijn spulletjes. Zijn kleding. Zelfs zijn oude schoolschriften en agenda’s. Berichtjes die we naar elkaar gestuurd hadden via de mobiel. Ik zocht hem overal in. De Wilfred zoals ik hem tot nu toe gekend had.
‘Ik ben hem al kwijt, ik wil hem niet verder verliezen!’
Gaandeweg veranderde dat. De foto’s waren niet meer Wilfred, maar ze veranderden in een plaatje van hem. Als ik ernaar keek deed ik wanhopig mijn best om er die levende Wilfred in te vinden, maar dat lukte me steeds minder. Ik kan niet dichter bij hem komen dan de foto’s, wat filmpjes, z’n kleren en WhatsAppjes uit het verleden.
Ik heb me er enorm tegen verzet en er zijn dagen dat ik dat nog doe. Ik ben hem al kwijt en wil hem niet verder verliezen!
Heel langzaam ontglipt hij me voor m’n gevoel steeds meer. Het wordt steeds definitiever… ik heb hem 26 jaar levend gekend en moet zijn dood nog leren. Waarom is de dood toch zo moeilijk te begrijpen?
Meest gelezen
- Gerda verloor haar zoon: ‘Ik was altijd bang dat dit zou gebeuren…’
Gerda verloor haar zoon: ‘Ik was altijd bang dat dit zou gebeuren…’
- Het broertje van Daphne en Nina verongelukt op de zorgboerderij: 'Mijn vader zei dat er iets verschrikkelijks was gebeurd'
In de uitzending van 'Ik mis je'
Het broertje van Daphne en Nina verongelukt op de zorgboerderij: 'Mijn vader zei dat er iets verschrikkelijks was gebeurd'
- Alicia en Stefan verliezen hun kindje: ‘Ik beloofde mijn dochter goed voor mama te zorgen’
Rouw om een kind
Alicia en Stefan verliezen hun kindje: ‘Ik beloofde mijn dochter goed voor mama te zorgen’
Lees ook
- Nowhere Man: ‘Toen hij wegviel, was het alsof ik een deel van de werkelijkheid niet meer zag’
Jan Willen den Bok en Jaap van Heusden over hun vriend Rob
Nowhere Man: ‘Toen hij wegviel, was het alsof ik een deel van de werkelijkheid niet meer zag’
- Martin Sitalsing in De Kist: ‘We stonden onvoldoende stil bij het verdriet om mijn broer’
Martin Sitalsing in EO-programma De Kist
Martin Sitalsing in De Kist: ‘We stonden onvoldoende stil bij het verdriet om mijn broer’
- Blog Monique | Nu zijn vader er niet meer is, is Matteo’s oudste broer zijn rolmodel
Blog Monique | Nu zijn vader er niet meer is, is Matteo’s oudste broer zijn rolmodel