Blog Petra | Hij ontglipt me..

‘Prikjes’ Wilfred

Er zijn dagen dat het leven soms bijna weer gewoon lijkt. Het enige verschil met vroeger is dat er steeds “kleine prikjes” Wilfred binnen komen.

Dat gebeurt op momenten dat ik hem iets wil vertellen over de gewone dagelijkse dingen hier. ‘Willy, moet je nou eens horen: wij hebben hier sneeuw!’, ‘Pap heeft je auto opgehaald en er wordt aan geklust!’

‘Ik voel het bij de gewone, dagelijkse dingen..’

Het gebeurt bijvoorbeeld op een moment dat ik boven de was aan het ophangen ben en me afvraag wat ik zal doen met die doos met zijn schoolboeken die daar nog staat. Als ik m’n fiets uit de schuur pak waar de werkbank nog vol staat met zijn klusprojecten. Ik voel het bij de gewone, dagelijkse dingen die ik met mijn oudste zoon in het buitenland wil delen. Familie weetjes. Gebeurtenissen waar ik blij van word, of juist verdrietig.

Momenten die me kleine schokjes Wilfred bezorgen.

Prettig aanwezig

In de woonkamer hebben we een Willy hoekje. Een geïmproviseerd tafeltje, gemaakt van wat spullen van hem. Er staan foto’s op. Allemaal foto’s van hem zoals hij was. Actief en blij. Breed grijnzend, schaterlachend of wat minder blij. Z’n motorhandschoenen liggen er. Een onderdeeltje van een scooter. Z’n zonnebril.

Dat tafeltje met wat spulletjes en zijn foto’s is op een prettige, bijna gezellige manier aanwezig in de kamer en geeft zo door de dag en avond heen fijne stootjes Wilfred.

Foto

Er zijn ook momenten waarop hij ineens weer snoeihard binnen komt.

‘Ik zoek de levende Wilfred maar kan hem niet meer vinden.’

Als ik even stil sta bij z’n tafeltje. Ik pak een foto op. Strijk er er overheen met m’n hand. Ik kijk naar z’n sprankelende ogen en denk: ‘Ach, jongen toch…’
Ik zoek de levende Wilfred maar kan hem niet meer vinden. Als een donderslag komt het binnen als ik me realiseer wat dat betekent.

Hij ontglipt me

De eerste periode na zijn overlijden zag ik in de foto’s nog steeds die levende Wilfred. Alles wat van hem was vertegenwoordigde hem. Zijn spulletjes. Zijn kleding. Zelfs zijn oude schoolschriften en agenda’s. Berichtjes die we naar elkaar gestuurd hadden via de mobiel. Ik zocht hem overal in. De Wilfred zoals ik hem tot nu toe gekend had.

‘Ik ben hem al kwijt, ik wil hem niet verder verliezen!’

Gaandeweg veranderde dat. De foto’s waren niet meer Wilfred, maar ze veranderden in een plaatje van hem. Als ik ernaar keek deed ik wanhopig mijn best om er die levende Wilfred in te vinden, maar dat lukte me steeds minder. Ik kan niet dichter bij hem komen dan de foto’s, wat filmpjes, z’n kleren en WhatsAppjes uit het verleden.

Ik heb me er enorm tegen verzet en er zijn dagen dat ik dat nog doe. Ik ben hem al kwijt en wil hem niet verder verliezen!

Heel langzaam ontglipt hij me voor m’n gevoel steeds meer. Het wordt steeds definitiever… ik heb hem 26 jaar levend gekend en moet zijn dood nog leren. Waarom is de dood toch zo moeilijk te begrijpen?