Blog Petra | ‘Het voelt goed om iets positiefs op Laura’s kamer te doen’

Het is bijna vier jaar nadat Laura plotseling overleed. Vier oneindige jaren van intense rouw liggen achter me. Het waren diepe dalen waar ik door ging, met af en toe een stukje bergopwaarts.

Zoeken

Mijn leven ging en gaat verder. Maar het blijft een aaneenschakeling van zoeken. Zoeken naar de manier waarop ik invulling vind en zingeving. Naar hoe ik de dagen door moet komen.

Ik weet het. Rouwen om mijn twee kinderen, de laatste jaren vooral om Laura, is iets dat nooit meer overgaat. Mijn leven zoals het was, is voorbij. Het is een kunst om zonder hen verder te gaan.

‘De rouw hoef ik niet te overwinnen, maar wordt meer en meer deel van me’

Ondanks het rouwen zwaar is, merk ik dat ik verder kom. Het verdriet wordt niet minder, maar ik leer om te leven met de rouw.

Enorme berg

Eerst stond die rouw vóór me. Levensgroot, als een enorme berg. Niet om overheen te komen. Maar stap voor stap ben ik begonnen aan de reis. Soms omhoog en vaak weer omlaag, maar steeds een stukje verder.

Als ik terugkijk zie ik dat ik niet meer aan het begin sta. Als ik vooruitkijk zie ik op tegen wat er nog moet komen. Ik heb geleerd dat ik de rouw niet hoef te overwinnen, maar dat het meer en meer deel van me wordt. Ik weef de rouw langzaam door mijn leven.

Ruimte voor iets nieuws

Vorige maand zette ik een stapje op de weg van het rouwen. Ik merkte dat het tijd werd om een wens in vervulling te laten gaan. Al heel lang wil ik leren pianospelen, maar het was er nooit van gekomen. Nu heb ik ruimte om iets nieuws op te pakken. Om mijn tijd op een fijne manier door te brengen en mezelf te ontwikkelen.

Haar stem

En daar staat hij dan, mijn eigen piano. Hij heeft een plekje gekregen in de kamer van Laura. Ooit klonken daar de geluiden van haar keyboard, terwijl ze erbij zong. Wat kon ik daar van genieten: haar te horen zingen en haar steeds beter horen spelen.

‘Het heeft iets helends. Alsof ik de nare gedachten die zij daar heeft gehad, met de pianoklanken kan verdrijven’

Het deed me veel verdriet toen haar stem door de depressie steeds minder klonk. En wat doet het pijn om die geluiden nu voorgoed te moeten missen.

Er klinkt muziek

Er klinkt weer muziek in Laura´s kamer. Aarzelend nog, maar het is er. Het heeft iets helends, alsof ik de nare gedachten die zij daar heeft gehad, met de pianoklanken kan verdrijven. Het voelt goed om daar iets positiefs te doen. Op de plek waar het misschien wel het moeilijkste is om te zijn.

Als ik achter het toetsenbord zit en mijn eerste noten speel, denk ik onbewust aan Laura.
Wanneer ik opkijk van de bladmuziek zie ik haar foto. Ze kijkt me aan, lachend. Alsof ze me toe spreekt: ‘Goed zo, mam! Je bent op de goede weg!’