De kamer van Laura staat vol met haar spulletjes: schoolschriften, make-up, dagboekjes. In de jaren is de kamer een chaos geworden waar Petra orde in wil scheppen. Maar het doet pijn: alsof ze weer een stukje afscheid moet nemen van haar lieve dochter.
Chaos
Voor de zoveelste keer draai ik me weer om als ik Laura’s kamer binnenloop. In de dozen die daar staan, liggen haar spullen. Af en toe, als ik iets zoek, haal ik er wat uit. Of ik kijk er in om bij Laura stil te staan. In de afgelopen jaren werd het steeds rommeliger en onoverzichtelijker op haar kamer. Het werd een beetje een chaos. Niet alleen daar, maar vooral in mijn hoofd. Eigenlijk moet ik er mee aan de slag, om orde te scheppen.
‘Het voelt alsof ik haar achter me laat.’
Ik weet niet waar en hoe ik moet beginnen met opruimen. Steeds als ik een poging doe zakt de moed me in de schoenen. Want al die dozen met inhoud zijn niet alleen ván Laura, ze zíjn Laura. Al die herinneringen die erin zitten en alles wat ze in haar handen had, dat kan ik toch niet zomaar wegdoen? Ik ben bang dat ik daarmee een deel van haar zal verliezen. Haar eigendommen wegbrengen voelt alsof ik haar achter me laat en opnieuw afscheid neem.
Tegenstrijdig
Hoewel het me tegenstaat op te ruimen, merk ik dat al die spullen in haar kamer me ook in de weg liggen. Want wat moet ik in de vrede met een aantekeningenboek aardrijkskunde, of met een werkstuk over het wassen van je handen? Wat moet ik met klonterende nagellak of een wimperkruller? Zoveel spullen van Laura waar ik niets mee doe, maar die roepen dat ze bij háár horen en dus niet weg mogen! Het voelt zo tegenstrijdig; dat vastzitten aan wat bij haar hoort, maar het tegelijk niet weten waar ik het eigenlijk voor bewaar.
Ik lach, ik huil
Ik neem een besluit: ik wil minder chaos. Een deel van de spullen moet weg. Samen met mijn zus die me komt helpen, ga ik de dozen langs. Wat komt er veel tevoorschijn! En daarmee komt Laura zélf voorbij. Mooie en fijne herinneringen aan haar. Verjaardagen, een diploma uitreiking! Laura als peuter, kleuter, schoolkind en de mooie meid die ze werd. Ook verdrietige dingen, als ik flarden van haar dagboekjes lees. Ik zie haar weer voor me, toen ze het moeilijk had. Mijn lieve Laura, mijn mooie dochter! Ik lach en ik huil. Soms bekijken we iets aandachtig, maar dan gaan we weer door.
‘Wat komt er veel tevoorschijn! En daarmee komt Laura zélf voorbij.’
Moe maar tevreden
Aan het einde van de middag hebben we bijna alles uit haar kamer in onze handen gehad. Ik ben moe, maar tevreden met het resultaat. Sommige dingen houd ik nog, omdat ik het niet voor elkaar krijg ze weg te doen. Of omdat ik ze echt wil bewaren. Maar er staan drie vuilniszakken klaar om weggebracht te worden en een paar dozen voor de kringloop.
De dagen erna huil ik nog meer dan anders. Het opruimen gaf ruimte in huis en in mijn hoofd. Maar wat doet afscheid nemen ontzettend veel pijn.
