Blog Petra | Het gaat niet beter, maar ik kom verder

Opkrabbelen

Het is half september. Al bijna twee jaar is Laura niet meer hier. Twee lange jaren van intens missen, van zoeken naar hoe verder. Steeds proberen op te krabbelen uit een diep, diep dal en net zo vaak weer terugglijden. Elke dag is het een uitdaging om, ondanks het verdriet, de dag door te komen.

Ik denk dat ik verder ben gekomen. Zo lukt het me bijvoorbeeld om een – op het oog – vrij normaal gesprek te voeren. Of krijg ik het voor elkaar om eens aan een ander te vragen hoe het met hem of haar gaat. Ik kan me makkelijker focussen op mijn werk. En af en toe maak ik een bijdehante opmerking of lach ik om de grappen van een ander. Het lijkt dan aan de buitenkant alsof ik vanbinnen niet meer zo verdrietig ben. Het lijkt alsof het beter gaat.

‘Ik leef in lagen’

Maar het tegendeel is waar. Het verdriet is niet weg, maar nog steeds op de voorgrond aanwezig. Van buiten lijkt het minder groot, maar vanbinnen speelt het verdriet de hoofdrol. Ik leef in lagen. De bovenste laag, is de laag die je ziet, zoals ik hierboven beschreef. Het is maar een dun laagje.

Want vlak onder de oppervlakte zit de laag van het grote verdriet. En er is maar weinig voor nodig om dat verdriet aan te raken. Wanneer mensen aan me vragen hoe het met me gaat en me laten vertellen over de rouw, als ze de tijd nemen om te luisteren naar hoe het is om te missen, dan zijn de tranen er snel. Dan horen ze van me dat ik Laura nog intens mis. Dat mijn verdriet er altijd is. Dat mijn leven in schril contrast staat met hoe ik acteer. En dat het verschrikkelijk is te leven met de gedachte dat mijn kind nooit meer terug komt. Dat dat mijn leven beheerst.

Niet beter

In die twee lagen tegelijk leven, kost veel energie. Het is voortdurend schakelen tussen de gewone wereld en de wereld van rouw: terwijl ik lol maak met mijn collega’s, huilt mijn hart om het verlies van mijn lieve kind. Als ik in gesprek ben met iemand, mis ik de stem van mijn lieve meisje. En tijdens het voeren van een discussie, vraag ik me af waar het allemaal over gaat, want er is eigenlijk maar één ding belangrijk en dat is dat Laura hier niet meer is.

Ik ben bijna twee jaar verder. En dat is precies wat er is gebeurd: in die twee jaar ben ik vérder gekomen. Ik heb voor een deel geleerd om te leven met de rouw. Ik ben doorgegaan, zonder twee van mijn kinderen. Maar het doet elke dag nog steeds heel veel pijn om ze te moeten missen.

Na die twee jaar kan ik zeggen: Het gaat nog niet beter, maar ik kom verder.