Blog Patricia | ‘Mijn rouw hoeft niet weg’

‘Je moet goed rouwen.’ Na Mikki’s overlijden is me dat meerdere keren door goedwillende mensen op het hart gedrukt. ‘Goed rouwen en dan kom je er wel uit.’

‘Goed rouwen’

Ik voelde me in een eindeloos diepdonker gat gegooid en had geen idee wat ‘goed rouwen’ was. Ik heb daarom kort na haar verlies verschillende boeken over rouw gekocht, in de hoop weer grip te krijgen op de wereld die alle vertrouwde betekenis had verloren. Misschien was daarin iets geschreven wat weer logica kon brengen in het meest afschuwelijke wat me had kunnen overkomen. Elk nieuw boek bracht nieuwe hoop, in ieder geval voor even.

‘Elk nieuw boek bracht nieuwe hoop, in ieder geval voor even’

Ik las in de boeken over taken en fasen, die – als ze allemaal doorlopen zijn – mogelijk maken het leven na één tot twee jaar weer op te pakken en het verlies te aanvaarden.

Zijn alle fasen doorlopen of de taken volbracht, is er goed gerouwd en kan kort gezegd de rouw de deur weer uit.

Nieuwe zin

Inmiddels heb ik mijn leven voor een groot deel weer opgepakt. Dat wil zeggen: het leven zoals het nu is, zonder Mikki en mijn moederschap voor haar. Mijn hoofd vertelt me dat ik vanuit die harde realiteit mijn leven opnieuw vorm moet geven. Ik vind nieuwe zin en raak daarnaast steeds meer vertrouwd met alle intense gevoelens die ik sinds haar dood ervaar. Aan de oppervlakte gaat het goed met mij. De rouw heeft zijn werking gedaan.

‘Nog altijd is een groot deel van mijn hart in protest’

Maar is dat zo? Want ook na bijna drie jaar voel ik verzet bij het idee dat Mikki nooit meer terugkomt. Dat ik haar mijn hele leven echt nooit meer zal zien. Nog altijd is een groot deel van mijn hart in protest. Nog altijd ben ik soms boos. Zo ziek en zo jong sterven, wat een onrechtvaardigheid! Hoe krijg ik mijn lieve kind weer terug? Haar dood is nog even onaanvaardbaar. Heb ik dan misschien toch niet goed genoeg gerouwd?

Rouw kent vele gezichten

Inmiddels weet ik uit eigen ervaring en de vele verhalen van lotgenoten, dat rouw veel gezichten kent – en vaak niet overeenkomt met de theorie of de verwachtingen die sommige mensen uit de omgeving van de rouwende hebben. Er is te veel rouw of juist te weinig, te lang of juist te kort.

De moed om door te gaan heb ik uiteindelijk niet gevonden in ongevraagd advies of in de boeken die ik las, maar bij de mensen die zonder oordeel naar me luisterden en in me bleven geloven, ook op de momenten dat ik het zelf niet kon. De mensen die nu nog geduldig naar me luisteren en me op die manier nog steeds bemoedigen door te gaan. Ook na bijna drie jaar.

Mild

Ik heb nog altijd geen idee wat goed rouwen precies is en of dat het iets uitmaakt wat anderen ervan vinden. Ik begin te beseffen dat het vooral belangrijk is dat ik mild ben voor mezelf en mezelf niet veroordeel om hoe ik rouw. Precies zoals de mensen doen die me dierbaar zijn. Mijn rouw hoeft niet weg.