Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Blog Patricia | ‘Ik ben voor altijd de moeder van een overleden kind’

7 augustus 2020 · Leestijd 3 min

Nu Patricia vakantie heeft, beseft ze opnieuw dat het leven nooit meer hetzelfde zal zijn als toen haar dochter Mikki er nog was. ‘Ik geef mijn leven opnieuw vorm, maar zonder de kleur die Mikki het gaf.’

Eindelijk vakantie. Ik denk aan de leuke dingen die ik ga doen en waar ik naar uit heb gekeken. Toch zit aan alles ook een randje van verdriet. Nog altijd sluimert het ‘niet pluis’ gevoel, dat me zegt dat de wereld waarin ik leef eigenlijk anders had moeten zijn. Het is alweer de derde zomer zonder Mikki. Onwillekeurig span ik al mijn spieren en bal mijn vuisten, alsof ik deze gruwelijke werkelijkheid zo van me af kan houden. In kleine beetjes groeit het besef dat voortaan elk seizoen zonder haar zal zijn.

Legohuisje

Ik ben voor altijd de moeder van een overleden kind. Vanuit dit vertrekpunt moet ik verder bouwen. Mik komt niet terug, een onweerlegbaar feit, en ik kan het maar moeilijk vatten.

‘Ik ben voor alttijd de moeder van een overleden kind’

Ik herinner mij nog goed het legohuisje dat ze ongeveer een jaar voordat ze stierf bouwde. Het had een paar ramen en een deur, maar geen dak. Het stond op het roze nachtkastje naast haar bed. Het huisje kreeg een ereplek naast haar nachtlampje. Het zag er vrolijk uit met al die blauwe, rode, gele en groene steentjes. En wat was ze trots!

Na haar overlijden heeft het nog een tijdje daar gestaan, maar uiteindelijk heb ik het huisje uit elkaar gehaald en ook de doos met de legosteentjes weggedaan. Nu, twee jaar later, bewaar ik het liefst alles, uit angst dat ik iets van haar vergeet. Misschien is dat de reden geweest waarom ik het huisje toen heb weggehaald, omdat ik vond dat je niet alles kunt bewaren. Maar in mijn gedachten bestaat het nog.

Schuldgevoel

Gek genoeg denk ik de laatste tijd vaak aan het huisje. Het huisje dat zij met haar enthousiasme heeft opgebouwd en ik een paar maanden na haar overlijden met pijn in mijn hart weer heb afgebroken. Ik herinner mij dat ik heel snel de steentjes uit elkaar trok, alsof ik iets verkeerds deed en het niet gezien mocht worden. Want wie was ik, om daar waar zij zo trots op was, zomaar weg te halen. Dat schuldgevoel is nooit echt weggegaan.

‘Ik geef mijn leven opnieuw vorm, maar nu zonder de kleur die Mikki het gaf’

Mijn lieve Mikki is nu al ruim twee jaar niet meer hier. Ik stel me voor dat ik probeer haar huisje opnieuw te bouwen, maar dat deze keer alle blauwe steentjes ontbreken. Het wordt misschien best weer een leuk huis, maar nooit meer hetzelfde, en nooit meer zo mooi als toen met de blauwe steentjes erbij.

‘Altijd bij me’

Net als bij het huisje zonder blauw steentjes, geef ik opnieuw mijn leven vorm, maar nu zonder de kleur die Mikki het gaf. Ik zal het er mee moeten doen. Het wordt nooit meer zoals toen. Maar in gedachten draag ik haar nog steeds bij me, net als die blauwgekleurde steentjes. Ik weet nog niet precies wat, maar ik ga er iets moois van bouwen. Iets nieuws voor mijn lieve Mik.  Onzichtbaar, maar altijd bij me.

Geschreven door

Patricia Vermeulen

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--