Blog Everline | Weer in het ziekenhuis, waar alles mis ging

Een knoop in mijn maag

We volgen de bordjes van route 757 nucleaire geneeskunde in het ziekenhuis. Als we op de lift staan te wachten kijk ik naar rechts. Op de schuifdeuren staat heel groot ‘SPOEDEISENDE HULP’. De eerste knoop trekt zich samen in mijn maag. Als de lift komt stap ik snel in, zodat ik de herinnering aan toen weg kan drukken. Op de afdeling aangekomen moet er eerst een infuus geprikt worden. David huilt als de naald in zijn handje gaat. De dokter prikt mis. Het moet nog een keer. Een half uur lang druppelt er vloeistof door het infuus zijn lijfje binnen. Af en toe piept het apparaat. Weer een knoop in mijn maag.

Een paar afdelingen verderop lag Floris op de kinder Intensive Care. Hij had een infuus met een stuk of 18 spuiten er aan. En elke keer als er eentje leeg was piepte het apparaat, net zoals het infuus van David nu doet. David ligt aan het infuus en trekt wit weg. Hij lijkt er ziek van te worden, poept zijn luier vol en huilt net zo lang tot de spuit wordt afgekoppeld en de vloeistof niet meer door zijn lijfje stroomt. Weer zo’n knoop… Ook Floris zag spierwit toen hij ziek werd, ook Floris poepte eerst zijn luier vol voor hij begon te huilen tot hij zijn bewust zijn verloor.

Ik kan helemaal niets

Dan is het tijd voor de scan. Als de deur opengaat trekt mijn maag samen. Hier hebben we Floris ook heen gebracht toen we in allerijl in het ziekenhuis aankwamen. David wordt op het matrasje gelegd en rolt de scan in. Dit keer mogen we bij hem blijven. In de scan wordt het heel warm en David loopt rood aan. Na 10 minuten begint hij hard te huilen, en hij houdt niet meer op tot de scan is afgelopen. Twintig minuten lang huilt hij. Zijn stoere papa troost hem. Hij praat tegen David en aait hem over zijn gezichtje. Hij sust hem en zegt lieve woorden. Zijn stoere papa helpt hem, maar ik kan helemaal niets. Als verstijfd zit ik naast de scan en staar ik voor me uit. Ik denk aan Floris, aan hoe alles mis ging. Ik hoor het oorverdovende huilen van David en denk aan zijn grote broer. Aan hoe hij krijste van de pijn toen hij ziek werd. Aan hoe hij al snel het bewustzijn verloor en nooit meer wakker werd.

Zo’n zelfde kamertje…

Als de scan gemaakt is mogen we terug naar de dagbehandeling om het infuus te laten verwijderen. Maar eerst moet er nog wat bloed worden afgenomen. Als het buisje vol gelopen is blijft het bloed uit Davids handje stromen. De zuster heeft moeite het bloeden te stoppen, en weer gaan mijn gedachten terug naar toen… Toen een arts continu druk moest blijven geven om het bloeden van Floris een beetje tegen te gaan. Maar het was niet te houden, Floris bloedde en bloedde en geen druk van welke arts dan ook kon het stoppen.

Als laatste volgt vandaag een gesprek met de arts. Als we richting de spreekkamer lopen schiet het zinnetje door mijn hoofd dat de arts van Floris uitsprak in zo’n zelfde kamertje ‘Floris gaat dood…’

Met z’n drieën uit het ziekenhuis

Dit keer is de uitkomst heel anders. David heeft de onderzoeken goed doorstaan en blijkt kerngezond. Alle zorgen die er tijdens de zwangerschap ontstaan zijn, blijken ongegrond; het gaat goed met hem. Een last valt van onze schouders. Ik zou David wel in mijn armen door het hele ziekenhuis willen dansen! Hij is gezond! Het gaat goed met hem…

Met z’n drieën lopen we het ziekenhuis weer uit. Een laatste flashback van twee jaar geleden; we lopen over een loopbrug naar buiten, in mijn ooghoek zie ik de donkere deur waar we twee jaar eerder door naar buiten liepen. De deur van het mortuarium. Toen waren we ook met z’n drieën, maar toen lag Floris levenloos in mijn armen. Hetzelfde ziekenhuis, dezelfde onderzoeken, maar gelukkig een totaal andere uitkomst.

Vandaag kregen wij goed nieuws, maar ik kan het niet helpen dat ik onderweg naar huis nog terugdenk aan die andere keer dat we met onze zoon het ziekenhuis verlieten…