Blog Everline | Die twee noodlottige dagen in Januari

Noodlottige dagen

Het is een jaar geleden, maar het voelt als de dag van gisteren. De film van die twee noodlottige dagen in Januari speelt zich nog regelmatig af in mijn hoofd.

21 januari 2017 – 9:00 uur – Ik stap op mijn fiets richting het werk. Ik word uitgezwaaid door een vrolijke Floris en zijn papa. Ze gaan een hele dag samen tegemoet. ‘Mama moet werken, maar morgen ben ik er weer jongen. En dan gaan we samen lekker spelen hè!’

Als ik mezelf zo onbezorgd op de fiets zie stappen zou ik het wel uit willen schreeuwen… ‘Nee! Doe het niet. Ga niet weg! Blijf bij Floris…’

Maar hoe hard ik ook schreeuw in het hier en nu, een jaar geleden ging ik toch.

‘Ik krijg mijn zoon in mijn armen gedrukt. Even kijkt hij naar me op. Hij kreunt wat en slaakt een hoog gilletje. Dan zakt hij weer weg.’

19:30 uur – Papa belt me op het werk. Hij belt me om te zeggen dat het écht niet goed gaat. Hij heeft 112 gebeld, maar de ambulance wilde niet komen.

Mijn hart staat even stil. Een knoop trekt zich samen in mijn maag. Ik moet naar huis. Ik moet nú naar huis.

De laatste minuten met Floris

21 januari 2017 – 20:00 uur – Floris is lijkbleek. Hij ligt aan de beademing en is buiten bewust zijn. Een onbekende vrouw vangt me op. Ze blijkt de huisarts van de huisartsenpost te zijn. “Jij bent vast de mama van Floris?”. Ik kan alleen maar knikken en stamel wat losse klanken. “Hou hem maar even vast, misschien reageert hij op zijn mama.” Ik krijg mijn zoon in mijn armen gedrukt. Even kijkt hij naar me op. Hij kreunt wat en slaakt een hoog gilletje. Dan zakt hij weer weg.

20:45 uur – Op de spoedeisende hulp staan wel 20 mensen klaar om ons op te vangen. Iedereen buigt zich over Floris heen. De artsen prikken een infuus en dienen Floris medicijnen toe. Na een tijdje wordt Floris weer wakker. We mogen even bij hem komen. Mijn man speelt kiekeboe met Floris. Hij kijkt aandachtig naar zijn vader en lacht zelfs even flauwtjes. Ik pak zijn kleine handje, zijn vingertjes klemmen zich om de mijne.

‘In de lift verzekert de arts mij dat het ergste nu achter de rug is.’

Ik zou wel willen schreeuwen, blijf daar staan! Ga niet weg. Laat Floris niet los. Het zijn de laatste minuten die je met hem hebt… Maar hoe hard ik ook schreeuw in het hier en nu, een jaar geleden ging ik toch.

De artsen vragen meer ruimte en ik neem mijn plaats weer in op de klapstoeltjes in de kamer. Floris krijgt een CT scan en wordt even later naar de Kinder IC gebracht. In de lift verzekert de arts mij dat het ergste nu achter de rug is.

Valse hoop

Wat zou ik wensen dat ik die hele film kon terugdraaien. Dat ik hem kon pauzeren op het moment dat Floris naar de CT ging. Ik had de artsen willen influisteren dat ze niet alleen zijn hoofdje moesten bekijken, maar dat ze een scan van zijn héle lijfje moesten maken.

In de lift had ik de arts de mond willen snoeren. Had ik haar de valse hoop die ze mij gaf niet willen laten uitspreken.

Ik wilde dat……. Dan had de rest van de film niet hoeven te gebeuren.

“NU!”

22 januari 2017

11:30 uur – Floris is een tijdje kritiek maar stabiel geweest. Een verpleegkundige was op haar gemakje bezig om alle infusen netjes te schikken langs het bedje van Floris. Er piepte wat. Ze keek naar het schermpje naast zijn bed. Rustig pakte ze haar telefoon en belde de arts. “Wil je zo meteen even naar de kamer van Floris komen…” begon ze haar zin. Maar tijdens het praten begonnen er nog meer piepjes om aandacht te vragen. “JE MOET NU NAAR FLORIS KOMEN. NU, NU, NU…” De verpleegkundige rende de gang op. “Komen, komen!” schreeuwde ze. Voordat wij door hadden wat er gebeurde stond de hele kamer vol artsen. Ze vormden een nette rij naast het bedje van Floris. De voorste begon de hartmassage……..

Ik val in een donker gat van ellende. Ik voel langzaam de gekte in mijn hoofd sterker worden. Nee, wil ik schreeuwen… Nee! Dit gebeurt niet écht met mijn kind. Maar hoe hard ik ook schreeuw in het hier en nu, een jaar geleden gebeurde het toch.

Floris knokt

Tot twee keer toe werd Floris die dag gereanimeerd. Tot twee keer toe knokte hij zichzelf weer terug. Ondertussen knokten de artsen door om hem beter te maken, maar ze tastten volledig in het duister. Niemand had ook maar enig idee wat hij had.

Ten einde raad besluiten de artsen om hem zondagmiddag te opereren. Omdat er eigenlijk geen andere keuze meer is, omdat Floris zó ziek is dat er niets anders meer te doen valt.

Tijdens de operatie ontdekken ze de oorzaak van zijn ziek zijn. Zijn darmpjes zijn volledig afgestorven. Ondanks dat Floris zo hard zijn best doet om bij ons te blijven weten we nu; het heeft geen zin. Floris kan dit niet overleven.

Oorverdovend stil

22 januari 2017

15:15 uur – We weten nog maar net dat jij het niet gaat halen, lieve jongen. De arts kwam het ons vertellen in de familiekamer. Hij zat op een klein, paars krukje. “Floris gaat dood” zei hij alleen maar.
En nu zitten we hier. Op twee tuinstoelen in jouw ziekenhuiskamertje. De verpleegkundige legt je in onze armen. Je lijkt niet meer op wie je was. Het vocht en de medicijnen hebben je tot een ander kindje gemaakt. Toch weet ik dat jij het nog steeds bent. En ik zou wel van alles willen zeggen… Maar het is te laat.

De verpleegkundige koppelt geruisloos alle apparaten af. De piepjes stoppen, de kamer wordt stil.

Vandaag zie ik die film weer voor me. Kijk ik van een afstandje mee hoe jij daar in onze armen ligt. Ik zie het leven uit jouw kleine lijfje verdwijnen, ik zie de ontelbare tranen die wij laten.

En ik zou wel willen schreeuwen. Ik zou van boosheid en verdriet wel willen schreeuwen.

Maar het heeft geen zin. En dus blijf ik vandaag – een jaar later – stil. Vol ongeloof, oorverdovend stil.