Blog Everline | Hoe de alledaagse dingen in het leven pijnlijk worden

Genieten

Op een stil moment in het drukke bestaan als jonge moeder vind ik de rust om op de bank een kop thee te drinken. Ik staar wat uit het raam met opgetrokken knieën en mijn handen om het warme theeglas. Ik denk aan de dag. Aan hoe fijn het is met David en hoe ik vandaag weer mocht genieten van zijn vrolijke aanwezigheid.

‘De kleertjes die ik voor David klaar gelegd heb, had ik net gekocht toen Floris stierf’

Ik denk aan wat ik allemaal gedaan heb vandaag. David zijn fruithap gegeven, met hem gespeeld en gewandeld. Maar ook de badkamer gepoetst en de was aangezet. Vandaag heb ik de kast opgeruimd en Davids kleren uitgezocht, omdat hij alweer te groot geworden is voor de setjes die in zijn kast lagen. Ik heb nieuwe kleding uit de kast op de waskamer gehaald en gesorteerd. Maat 74 alweer. Met mijn kop thee op de bank bedenk ik dat dat de laatste maat is die Floris gedragen heeft.

Dezelfde broek

Ik denk er aan dat ik de kleding die ik nu voor David klaar gelegd heb, net gekocht had toen Floris stierf. De meeste van deze kleertjes heeft Floris nooit gedragen, maar het zijn wel zijn kleren. En dan ineens komt er een vreemd besef bij me binnen.

Mijn kinderen dragen vandaag dezelfde broek. Een mooie blauwe broek die ik twee jaar terug voor Floris kocht. Ik vond hem zo mooi en zo fijn zitten dat ik er nog één bij gekocht heb. Eén van die broekjes draagt Floris voor altijd. Hij is er in begraven, in zijn blauwe broek en zijn oranje Nijntje trui. In het andere broekje ligt David nu te slapen. Rustig en tevreden na een dag vol plezier. Het is een vreemd besef dat David nu al zo groot is dat hij de kleding draagt die zijn grote broer voor altijd aan heeft. David zal groter groeien dan maatje 74, maar Floris blijft voor altijd klein.

Pijnlijk en zwaar

Zo worden de alledaagse dingen in het leven plotseling zwaar en pijnlijk. Het is iets dat ik keer op keer ervaar. Het is iets dat ik steeds weer opnieuw besef als zich zo’n doodgewoon moment voordoet. Bij ons kan het nooit meer zo zijn dat we gewoon de kleding in de kast wisselen voor een andere maat. Dat we gewoon beginnen met fruit- en groentehapjes of dat we gewoon het fietsstoeltje voor op de fiets plaatsen om blij en zonder pijnlijk hart rondjes door het dorp te fietsen.

‘Keer op keer breekt ons hart’

Het zijn allemaal eerste keren die we allang mee hadden moeten maken. En het besef dat onze jongste zoon groter groeit dan onze oudste, breekt keer op keer op keer ons hart. De wereld om ons heen begrijpt het niet. Ze zien enkel de vreugde om David. Om de nieuwe dingen die hij kan, om hoe hij goed groeit en ontwikkelt en om hoe blij en vrolijk hij is. Zonder besef van onze diepe pijn zegt de wereld om ons heen vaak ‘gekke’ dingen. Dat we maar gewoon moeten genieten van hoe goed het met David gaat. Dat we helemaal niet bang hoeven te zijn dat er ook met hem iets gebeurt.

Oppervlakkig

Ze laten mij met een hart vol ongeloof achter, omdat ik, de moeder die dagelijks een strijd voert tegen haar donkere, rouwende hart, niet kan begrijpen dat ze zo oppervlakkig kunnen zijn. Natuurlijk kan ik niet ten volle genieten van mijn zoon die in mijn armen ligt als mijn andere zoon al twee jaar in de koude, donkere grond op een begraafplaats ligt. Natuurlijk kan ik nooit meer zonder zorgen zijn. Natuurlijk kan ik niet vertrouwen op hoe goed het gaat met David. Met Floris ging het óók goed. Hij was nog geen dag ziek geweest, en ineens was hij dood. Voor altijd beseffen wij dat het zo kan gaan in het leven.

Het is iets dat we zullen moeten accepteren. Dat een simpel blauw broekje ons hart laat huilen en in ons hoofd een chaos van angst, verdriet en wanhoop teweegbrengt. Dat simpele blauwe broekje maakt dat ik huilend met mijn koud geworden kop thee op de bank zit. Ik heb mijn armen om mezelf heen geslagen en probeer warmte te zoeken in mijn eigen omhelsing.

‘Met de dood van mijn kind heeft het leven mij mijn onbevangenheid afgenomen’

Vandaag is het een blauw broekje dat mijn tranen vrij laat. En ik weet dat het morgen weer iets anders kan zijn. Misschien huil ik morgen niet en kan ik voor even gewoon genieten van de mooie dingen in het leven, maar mijn hart blijft altijd waakzaam. Voor die kleine, onverwachtse momenten waarin ik besef; met de dood van mijn kind heeft het leven mij mijn onbevangenheid afgenomen en dat komt nooit, nooit meer terug.