Blog Everline | Geluk met een schaduw van schuldgevoel

David

De kraamweek. Vermoedelijk niet het beste moment om een blog te schrijven, maar mijn emoties schieten al dagen alle kanten uit. Zo ver, dat ik het schrijven niet meer uitstellen kan.

Op donderdag 13 september werd onze tweede zoon David geboren. Hij is een prachtig kereltje met een enorme bos haar. Hij heeft ergens wat weg van zijn grote broer Floris, maar ze lijken zeker niet als twee druppels water op elkaar.
De kraamweek verloopt totaal anders dan de eerste keer. We zijn zó blij dat David er is. We zijn zó trots en zó gelukkig met hem, dat we op een gigantische roze wolk door de dagen heen gaan. De zorg voor David valt ons niet zwaar, de nachten zijn prima te doen en na een dag of twee melden we trots aan de kraamverzorgster dat we zijn huiltjes herkennen en daardoor niet van slag raken als David eens overstuur is.

Floris is er niet bij

Maar iedere dag is er ook dat immens grote verdriet. Liggend in mijn bed kijk ik recht in ‘de kast van Floris’. Een vitrine vol met herinneringen aan ons mooie, mooie mannetje. Hij is hier niet. Au.

‘ Wanhopig schreeuw ik het van binnen uit richting de hemel: ‘Wees niet boos op me Floris. Mama houdt nog steeds van jou.’

Soms overweldigt het gevoel van verdriet me, laat ik me meevoeren met de tranen om Floris. Soms stop ik ze dwars weg en kijk ik in plaats van naar de foto van Floris in de kast, naar het kereltje dat in mijn armen ligt. Ik probeer wanhopig op mijn roze wolk te blijven zitten. Omdat het goed gaat. Omdat David rustig en tevreden is. Omdat we het verdienen om gelukkig te zijn…
Maar juist dat geluk maakt zó duidelijk dat het niet compleet is. Dat het ons nooit meer echt zal lukken om gelukkig te zijn. Floris is er niet bij, en dus is het nooit meer goed.

Schuldgevoel

Ondertussen word ik continu heen en weer geslingerd tussen de enorme blijdschap en warme liefde om David en een immens schuldgevoel tegenover Floris. Het voelt verkeerd om te genieten van ons kleine kereltje, terwijl zijn grote broer moederziel alleen op de begraafplaats ligt. Het doet pijn om de tederheid van deze kleine baby te zien, terwijl we nooit meer kunnen kijken naar onze mooie, stoere Floris. De kraamtranen brengen mijn gevoel in een stroomversnelling. Wanhopig schreeuw ik het van binnen uit richting de hemel: ‘Wees niet boos op me Floris. Mama houdt nog steeds van jou. Als het kon dan haalde ik je terug, dan waren we met z’n vieren een heel gewoon en gelukkig gezin. Wees alsjeblieft niet boos op me lieveling…’

Ik wil zorgeloos genieten

Ineens voelt het als totaal ongepast tegenover Floris dat er nu een broertje in ons midden is. Ineens zie ik voor me hoe de wereld Floris nu nog harder zal vergeten, hoe iedereen over ons verdriet heen zal stappen en zal vinden dat we ‘nu niet meer moeten zeuren, want we hebben toch weer een kind?’. Ineens besef ik dat we door de komst van David minder tijd zullen hebben voor Floris. In paniek bedenk ik hoe ik dat in hemelsnaam heb kunnen doen…

‘Het voelt verkeerd om te genieten van ons kleine kereltje, terwijl zijn grote broer moederziel alleen op de begraafplaats ligt.’

Tot ik mijn blik weer naar beneden richt, en lieve, kleine David in mijn armen zie slapen. Wat houd ik zielsveel van hem. De aanblik van zijn tevreden gezichtje brengt me weer tot rust. Natuurlijk is het goed. Natuurlijk mag ik genieten van het moois dat in mijn armen ligt. Natuurlijk hoef ik me niet schuldig te voelen dat ik al deze fijne, positieve gevoelens heb. Ik weet het wel, maar wat doet het ook ongelofelijk veel pijn dat het zo moet zijn. Ik wil dit niet. Ik wil zorgeloos kunnen genieten van ons tweede kindje in mijn armen, én van onze oudste zoon die als tweejarige ongetwijfeld druk door de kamer zou staan te dansen.

‘Je hoeft niet bang te zijn’

In een verdrietig besef dat het voor ons nou eenmaal anders is, trek ik David nog wat dichter tegen me aan. Hij slaakt een tevreden zuchtje en slaapt rustig verder. Dan schiet weer dat ene liedje door mijn hoofd wat ik de hele zwangerschap al bij me heb gedragen: ‘Je hoeft niet bang te zijn, al gaat de storm te keer…’ Je hoeft niet bang te zijn, lieve David. We zullen voor je zorgen met alle liefde die er in ons zit. Je hoeft niet bang te zijn, lieve Floris. We zullen je nooit, nooit vergeten.