Blog Esther | Een doos vol herinneringen

Het was de zesde dag dat ik wakker werd in een leeg bed. Het bed, dat een korte tijd in de woonkamer had gestaan, was opgehaald. Er stonden alleen nog een paar bossen bloemen die me herinnerden aan de begrafenis. Verder was alles gewoon.

Nou ja, gewoon… Alles was anders. Ik voelde tranen opkomen toen ik daaraan dacht. Om mijn zinnen te verzetten, stortte ik me op de administratie. Ik pakte de laptop van Dennis erbij en ging aan de slag met pensioenaanvragen en andere administratieve zaken. Totdat ik ineens een document zag staan met de naam ‘Brief aan Esther’. Mijn adem stokte…

Ook een brief aan mij

‘Ik hou zielsveel van je… Je bent sterk… Ga ervoor… Ik sta achter je…,’ waren zinnen die in mijn hoofd bleven rondzingen. Ik las de brief wel honderd keer. Eerst met dikke tranen over mijn wangen. Later met een grote glimlach op mijn gezicht. Ik wist dat hij de kinderen een brief had nagelaten, maar dat hij ook een brief aan mij had geschreven, wist ik niet.

Is dit het moment?

Het is kerst 2013. Onze tweede kerst zonder Dennis. Isa is 7 en Stijn is 5. Is dit het moment om de brieven te geven? Zouden ze snappen wat erin staat? Ik twijfel en leg ze toch weer in de kast. Ieder daaropvolgend jaar overdenk ik wanneer het juiste moment daar is. Het voelt niet goed.

Een shirt van Ajax

In de tussentijd verzamel ik spulletjes van Dennis, die ik voor zowel Isa als Stijn in een mooie doos doe. Zijn favoriete luchtje, het spelletje Fifa dat hij altijd speelde, zijn horloge, een shirt van Ajax. Ik maak een fotoboekje met foto’s van Isa met Dennis en van Stijn met Dennis. De dozen zijn bijna af, maar nog steeds voelt het niet goed om ze te geven.

Het is zover

Inmiddels is Isa 14 en is Stijn 10. Op de 14de verjaardag van Isa voelde ik dat het zover was. Ik besloot zowel Isa als Stijn de doos te overhandigen.

De hele ochtend heeft Stijn huilend alle foto’s bekeken

Stijn moest huilen toen ik hem vertelde wat hij kreeg. Hij opende de doos en bij ieder item rolden de tranen over zijn wangen. De hele ochtend heeft hij huilend alle foto’s bekeken en aan het lievelingsshirt van zijn vader geroken. De brief heb ik een keer of drie opnieuw moeten voorlezen.

‘Mam, dit wil ik graag alleen doen’

Isa nam de doos met een grote glimlach in ontvangst. Ze opende de doos en deed ‘m gelijk weer dicht. ‘Mam, dit wil ik graag alleen doen,’ en direct verdween ze in haar kamer. Ze wil er niet over praten en ik mag er ook niet naar vragen. Dat is lastig. Ik wil er voor haar zijn en haar emoties zien, zodat ik haar kan troosten. Maar het is ook goed. Dit is haar manier en ook haar manier is goed.

Luchtje van zijn vader

Inmiddels hebben de dozen een prominente plek gekregen in hun slaapkamers. Soms zie ik het fotoboekje op het nachtkastje liggen of komt Stijn naar beneden met het luchtje van zijn vader op. Dan besef ik dat het goed is geweest om mijn gevoel te volgen en te wachten. Dit was het perfecte moment.