Blog Ella | Ik ben niet alleen in het missen van mijn zoontje

Niet alleen

Iemand moeten missen: je gunt het niemand. Maar wat kan het bemoedigend zijn als je samen met anderen iemand mist. Dat je niet alleen bent in het missen van juist die ene persoon.

Onze zoon was ook de kleinzoon van onze ouders en een neefje voor onze broers en zussen. En wat ons het afgelopen anderhalf jaar vaak bemoedigd en getroost heeft, zijn de uitingen van onze neefjes en nichtjes die hun baby-neefje missen. Zij zijn hem nog niet vergeten en durven hem te blijven noemen, iets dat voor de volwassenen lastiger lijkt te zijn.

Neefjes en nichtjes zijn hem niet vergeten

Zo gebeurde het dat ons nichtje van vijf jaar – die toen onze zoon geboren werd en overleed nog maar 3 jaar oud was – afgelopen vakantie in een mooie kerk in Luxemburg een kaarsje voor hem brandde. Het was de sterfdag van een goede vriend van haar ouders, dus het lag voor de hand dat zij een kaarsje voor hem zou branden, aangezien ze eerder die dag over hem hadden gesproken. Maar bij de vraag voor wie zij haar kaarsje aanstak, klonk de naam van onze zoon. Haar neefje. Hij heeft een plekje in haar leven, in haar hart.

‘Bij de vraag voor wie zij haar kaarsje aanstak, klonk de naam van onze zoon. Haar neefje.’

Neefjes en nichtjes genieten momenteel erg van hun baby-nichtje, ons dochtertje. Ze krijgen inmiddels een glimlach van haar en daarmee steelt ze ieders hart. Vaak gaat het over gelijkenis. Dat ze op mij, haar vader of een ander familielid lijkt. Ze heeft ook wat trekjes van ons neefje. Toen hij ons dat hoorde zeggen, vroeg hij ineens of ons zoontje dan op zijn broer lijkt. Nog nooit had hij over hem gepraat, maar nu bleek ineens dat hij niet vergeten is! En wat was het fijn om daardoor even te kunnen praten over hoe onze twee kindertjes op elkaar lijken, iets wat de meeste mensen niet durven vragen.

Lege plek

Toen mijn moeder deze zomer 65 jaar werd gingen we een weekend weg met de hele familie om dat te vieren. Van tevoren maakten we allemaal een vlaggetje, die samen een lange vlaggenlijn vormde. Ik had even in dubio gestaan om voor onze zoon ook een vlaggetje te maken. Maar ik deed het niet. Hij is er niet meer om haar te feliciteren. Ik kan zijn plek niet opvullen. Hoe pijnlijk ook, die plek blijft leeg. En zo miste er een vlaggetje op de lijn. Ik dacht dat ik misschien de enige was die de lege plek zou voelen. Tot ik van mijn broer hoorde dat zijn jongste meisje – die nu 4 jaar is – de week voor het familieweekend ineens verzuchtte: “Ik vind het zo erg dat mijn baby-nichtje haar broer niet meer heeft!”. Je staat er versteld van wat in die kinderkoppies om kan gaan.

‘Ik dacht dat ik misschien de enige was die de lege plek zou voelen…’

Dankzij de kinderen in onze familie klinkt zijn naam af en toe. Blijft hij een beetje in leven. Zijn wij niet alleen in het gemis. Hoort hij er bij. En zo wordt het gezegde waar: gedeelde smart is halve smart.