Blog Dieke | Vrienden

Alzheimer

Toen mijn man Dirk ziek werd begonnen sommige mensen dichtbij ons al afstand te nemen. Dirk had Alzheimer en niet iedereen wist goed hoe daar mee om te gaan. Daarnaast hadden wijzelf al onze energie en aandacht nodig om ons staande te houden. Ons sociale leven moesten we opgeven, omdat het niet anders meer kon en daarmee verlies je blijkbaar ook contacten.

Toch bleef Dirk gewoon Dirk. Zijn vlotte babbel verloor hij niet, evenals zijn humor. Hij was graag onder de mensen, maar dat ging soms wringen. Hij kon zich steeds minder goed staande houden in grote groepen mensen, dus naar feestjes toe zat er bijvoorbeeld niet altijd meer in. Het heeft mij in die tijd pijn gedaan dat sommige mensen het niet gelukt is zich meer in hem en zijn ziekte te verdiepen. Want als er iets pijnlijk is, is dat wel dat je door je ziekte buitenspel komt staan.

Oppervlakkig

Dirk is er niet meer, maar deze vrienden en kennissen van ‘toen’ wel. Ik zie ze in de winkel, in de stad of zomaar ergens onverwachts. Ik zie hen, zij zien mij. Maar tot een gesprek komt het meestal niet. Een snelle groet op z’n hoogst of even over koetjes en kalfjes. Vinden ze het makkelijker om door te lopen dan om een praatje te maken? Ik weet het niet, maar ik heb me vaak afgevraagd waarom ons contact zo oppervlakkig is geworden.

Ligt het aan mij? Mijn antwoord daarop is keer op keer: nee, het ligt niet aan mij, ik heb de afgelopen jaren andere keuzes moeten maken en kon mijn tijd niet altijd in contacten steken. Ik denk dat niemand hier echt bewust voor kiest. Ik heb lang geleden besloten niemand kwalijk te nemen dat dit gebeurt, ook mezelf niet. Het loopt zoals het loopt.

Zwijgen doet pijn

Ik weet nu dat zwijgen geen oplossing is als je iemand in je omgeving kent die een dierbare heeft verloren, maar ook ik moest dat leren. Zwijgen doet pijn. Dirk was in ons leven, daar mag over gesproken worden en dat wil ik ook graag. En bovendien is het fijn als mijn verdriet erkend wordt, het mag er zijn. Het hoeven geen zware gesprekken te zijn, even vragen hoe het gaat kan al genoeg zijn. Niet praten over Dirk maakt dat hij nog veel verder weg is dan hij al is.

Steun

Ik denk dat wij altijd, maar zeker in moeilijke tijden, de keuze hebben op te staan om een ander tot steun te zijn. De andere kant is dat we kunnen kiezen dat niet te doen en ons leven voor onszelf te blijven leven. In mijn geval zijn er gelukkig ook heel veel mensen wél opgestaan. Daar ben ik ze ontzettend dankbaar voor. En wie weet gaan de vrienden en kennissen die ik niet meer vaak spreek ooit weer een rol spelen in mijn leven, maar misschien ook niet. Het zij dan zo.

Wat ik in elk geval wel zeker weet is dat ik er vrienden bij heb gekregen en dat een aantal bestaande vriendschappen hechter zijn geworden. En dat koester ik. Dat helpt mij door deze tijd heen.