Blog Charlotte – Vieren en rouwen

Het leven vieren. Koos en ik hielden daar altijd wel van. Na Koos’ overlijden probeer ik dit motto vast te houden. Het eerste jaar lukt mij dit goed. Leven in het nu, mooie gesprekken en vrolijke ontmoetingen. Naast de momenten van rouw en verdriet vind ik het fijn te genieten van mooie momenten. Ik denk regelmatig aan Koos’ overtuigende woorden die hij uitsprak aan bezoek aan zijn sterfbed: ‘Char gaat het wel doen, dat verder leven. Daar heb ik alle vertrouwen in.’

‘Heb je nog steeds vertrouwen, Koos?’

Inmiddels ben ik vorige maand begonnen aan het tweede jaar zonder Koos. En zijn woorden raken mij nog geregeld. Heb je nog steeds vertrouwen, Koos? De tijd gaat verder zonder jou, maar telkens voel ik de stekende pijn dat het leven niet meer klopt. De jongens zijn inmiddels een jaar ouder en starten in een hogere groep op de basisschool. Ik zie ze groeien. Letterlijk als ik de kledingkasten mag geloven, maar ook zie ik ze ontwikkelen in hun doen en denken. Zelf ben ik dit seizoen gestart in mijn oude betrekking voor de klas. Waar ik vorig jaar ‘een dagje meedraaide’, deel ik nu weer de verantwoordelijkheid met mijn collega over een groep jonge kinderen.

Verjaardag

Het eerste jaar wat vooral zichtbaar in het teken stond van rouw lijkt mij ineens te ontglippen. Er lijkt een nieuw normaal te ontstaan. Maar ik wil helemaal niet dat het leven normaal lijkt. Want het leven is verre van normaal. Als klap op de vuurpijl vier ik deze maand mijn tweede verjaardag zonder Koos. Ik ben altijd een groot voorstander geweest van het groots vieren van verjaardagen. De meest uitgelezen dag om stil te staan en het leven te vieren. Ik betrap mijzelf erop dat ik het niet kan dit jaar.

De kinderen helpen mij nogal eens door moeilijke momenten heen. Dat komt met mijn verjaardag heel goed uit. De jongste is een dag na mij jarig en hij neemt mij mee in zijn voorpret van de feestvreugde. Want wat voor hem geldt, geldt ook voor mij. De kinderen krijgen allemaal wat centjes om een kadootje uit te zoeken voor mij. Dat hoort bij een verjaardag. De avond voor mijn verjaardag hang ik een slinger op in de woonkamer. Dat hoort bij een verjaardag. Op mijn verjaardag trek ik een mooie jurk aan, trakteer ik taart en krijg ik van allerlei kanten hartelijke felicitaties met mijn vijfendertigste. Dat hoort bij een verjaardag.

‘Onder mijn glimlach, nét daaronder, zit een trillipje’

Ik weet het. Ik doe het. Maar ik voel het niet. Onder mijn glimlach, nét daaronder, zit een trillipje. En op alle momentjes dat ik even alleen ben voel ik mijn ogen prikken en rollen de tranen al snel over mijn wangen. Ik wil het niet. Ik wil niet jarig zijn. Ik wil niet ouder worden. Ik wil blijven hangen in het eerste jaar na Koos. Alle momenten vol goede moed voor het eerst meemaken. Zonder verder na te denken het leven vieren in momenten en verder leven in rouw. Want in mijn rouw ben ik dichtbij Koos.

Tijd

Helaas kun je de tijd niet naar je hand zetten. Realiteit is dat de tijd verder gaat en het leven met Koos elke dag weer wat langer geleden is. Wel kan ik met de tijd leren omgaan. En ik kan zelfs boven de tijd uitstijgen. Als ik boven de tijd uitstijg, is er geen eerste of tweede jaar. Dan is er voor altijd een leven in rouw wat samenvalt met het leven wat ik vier. Nu, maar ook misschien straks over tien, twintig of dertig jaar. Dan verwelkom ik mijn trillipje, de prikkende ogen en de tranen gewoon elke keer weer met open armen. Dan praat ik voor altijd over Koos, juist tijdens het vieren. Ik houd hem lekker dichtbij mij en leef ondertussen ook verder met al het moois wat er op mijn pad komt.

’s Avonds op een terrasje vraag ik de jongens wat papa aan het doen zal zijn op deze dag. ‘Papa viert ook feest mam,’ antwoordt de jongste overtuigend, ‘En weet je nog, een dag is als duizend jaar bij de Here, dus hij ziet ons zo weer.’