Monique vindt nieuwe liefde na de dood van haar man Mike

Mike

Achttien jaar is Monique als ze Mike leert kennen. Het is haar eerste vriendje en meteen haar grote liefde. Ze krijgen een dochter, Jennifer, en trouwen. ‘Het leven liep hartstikke fijn, totdat Mike ziek werd in 2010. Hij was 51 jaar’, vertelt Monique (52).

In het ziekenhuis horen de Amsterdammers dat Mike longkanker heeft, die niet meer te genezen is. Wel kan hij nog een behandeling krijgen om tijd te rekken. Monique: ‘Het was de grootste nachtmerrie die je maar kunt krijgen. Ik was helemaal in shock. Het enige wat ik dacht was: “Oh jee, de dood. Ik ga iemand kwijtraken waar ik heel veel van houd.”’

‘De chemo’s waren zo pittig, ik zag Mike helemaal aftakelen’

Een paar dagen leeft Monique in een waas, op de automatische piloot. Dan moet ze het nare bericht aan haar dochter vertellen. ‘Dat vond ik vreselijk; je wilt je kind alle ellende en verdriet besparen. Maar dat kon niet. Toen ik het vertelde, zei Jennifer: “Dat kan niet.” Ze moest huilen en geloofde het eerst niet, want Mike zag er nog heel gezond uit.’

Al snel start Mike met de bestraling en chemo, vijf weken lang. ‘Het was heel pittig’, weet Monique nog goed. ‘Ik zag een gezond iemand helemaal aftakelen. Op de laatste dag van de behandeling was hij eigenlijk bijna dood: hij was vel over been, zwak, kon niet meer op zijn eigen benen staan’, zegt ze snikkend.

Huis verbouwen

Maar Mike doet het niet voor niets: de tumor is geslonken van 100 naar 3 procent. Monique en Mike zijn blij. ‘We dachten: “Yes, we hebben het niet voor niets gedaan.” We gingen veel bewuster leven, omdat we wisten dat elke dag de laatste kon zijn die we nog samen hadden.’

Monique vraagt Mike of hij nog wensen heeft, zoals een helikoptervlucht maken, waar hij het altijd over heeft. Maar dat vindt Mike zonde van het geld. ‘Hij wilde alleen het huis verbouwen. Zodat Jennifer en ik er de komende tien jaar niets maar aan hoefden te doen. En hij kocht een nieuwe bank, waar hij met zijn zieke lijf op kon liggen. En een grote tv, om vanaf de bank naar te kijken.’

‘We kregen weer een verschrikkelijk bericht’

Praten over zijn ziekte, doet Mike niet. ‘Hij zei altijd: “Ik ben niet ziek.” In plaats daarvan maakte hij grapjes. Dat was zijn manier van overleven.’

Op een dag valt Mike als hij in de badkamer is. Hij trilt en is bijna buiten westen. Met de ambulance gaat hij naar het ziekenhuis. Hij blijkt een epileptische aanval te hebben gehad als gevolg van drie tumoren in zijn hoofd. Monique: ‘We kregen weer een verschrikkelijk bericht, waren weer in een shock. Het was een achtbaan van emoties.’

Bergafwaarts

Hoewel de behandeling aanslaat, krijgt Mike ook kanker in zijn andere long en botten. De dokters kunnen niet meer voor hem doen. Mike besluit thuis te willen sterven als het zover is, en Monique, die dan in de thuiszorg werkt, gaat voor hem zorgen.

‘Het ging eigenlijk alleen maar bergafwaarts. De tumoren in zijn hoofd zorgden voor uitval. Hij liep slecht en kon aan één kant moeilijk zien. Op een gegeven was hij zelfs te zwak om nog de trap op te lopen. Hij ging daarom beneden slapen, op de bank. Hij zei: “Ik ben niet ziek. En ik heb niet voor niets die mooie bank gekocht.”’

‘Ik leefde continu in angst’

De situatie is pittig voor Monique. ‘Ik at slecht en sliep nauwelijks. Ik leefde continu in angst en was gefocust op elk geluidje. Want Mike kreeg vaak epileptische aanvallen en hij moest dan weer naar het ziekenhuis.’

‘Het was heel zwaar. Ik had een dochter en een man waarvoor ik moest zorgen. Maar soms stortte ik helemaal in. Dan ging ik naar mijn kamer en moest ik heel hard huilen. Ik wilde niet dat Jennifer of Mike mij dan zagen, want ik dacht: ‘Ik moet sterk zijn. Ik mag niet zwak zijn, anders kan ik ze niet helpen’, vertelt ze in tranen.

Kracht

Op een dag zit Monique in een heel diep dal. ‘Ik kon het niet meer aan, trok het echt niet meer. En toen gebeurde er iets bijzonders. Ineens kreeg ik kracht, had ik weer energie. Ik kon er weer tegen.’ Waar het vandaan kwam, of wat het was, weet Monique niet. ‘Heb ik dit zelf gedaan? Of God, ook al geloof ik niet in hem.’

In het najaar van 2011 is Mike helemaal op. Lopen gaat niet meer, hij heeft veel pijn en is erg benauwd, ondanks de extra zuurstof. Hij kan niet meer op zijn rug liggen, moet zittend slapen. ‘Hij zat onder de medicijnen, maar de morfine hielp niet meer.’ Monique snikt. ‘Het ergste is dat je machteloos staat. Je ziet iemand naar de dood toe gaan en je kunt niets meer voor hem doen.’

‘Ik wil niet dat je alleen blijft voor de rest van je leven’

In die periode zegt Mike tegen Monique dat ze wel op zoek moet naar een nieuwe man als hij er straks niet meer is. “Je bent een lieve, goeie vrouw. Ik wil niet dat je alleen blijft voor de rest van je leven.” Maar ik had zoiets van: “Doe normaal, ik wil niet iemand anders. Ik wil met jou oud worden.”’

Toen Mike nog relatief gezond was, had hij al aangegeven dat hij euthanasie wilde. Dat moment komt op vier november 2011. Mike is klaar om te gaan: “Het is goed zo.” Zijn familie en vrienden komen afscheid nemen, terwijl Mike grapjes maakt. ‘Hij zei: “We gaan hier niet een potje staan janken. Neem wat te drinken en maak er een feestje van.” Uiteindelijk was het een jolige boel beneden’, vertelt Monique.

Afscheid

Zij is alles behalve vrolijk. ‘Boven zag ik zijn kleding in de wasmand liggen. Ik dacht: “Die hoef ik niet meer te wassen, want morgen is hij er niet meer.” En ik dacht aan Mike, die nooit opa zou worden. Terwijl dat zijn wens was.’

Als om negen uur de huisarts komt, ziet Monique dat Mike op is. ‘Al die tijd had hij zich sterk gehouden voor ons. Maar nu was hij er klaar mee.’ Zij en Jennifer geven Mike een zoen en nemen afscheid. ‘Op hetzelfde moment dat de dokter Mike een spuitje gag, ging hij al. Gelukkig is hij niet stikkend dood gegaan’, zegt Monique geëmotioneerd.

‘Er komt nooit meer een man in mijn leven’

Jaren van rouw gaan voorbij. Sinds Mikes dood staat ze anders in het leven. Andere dingen zijn belangrijk gevonden, zoals meer tijd doorbrengen met de mensen van wie ze houdt. Aan een nieuwe relatie denkt Monique niet. ‘Er komt nooit meer een man in mijn leven, ik ga nooit meer trouwen, ik ga nooit mijn huis verkopen en ik ga nooit Amsterdam uit’, zegt ze stellig.

Maar dan verlaat haar dochter in 2017 het ouderlijk huis, om samen te gaan wonen in Westzaan. Daar ontdekt Jennifer zo’n fijne kapper, dat ze haar moeder er een keer mee naar toe neemt. De kapster vraagt of Monique interesse heeft in een nieuwe vriend. ‘Dat zou leuk zijn, maar waar haal ik die vandaan?’, antwoordt Monique.

John

De kapster denkt aan haar vaste klant John(60), die al bijna 25 jaar vrijgezel is. Maar die tot nu toe altijd heeft gezegd dat ook te willen blijven, ‘omdat hij helemaal klaar is met vrouwen’. Tot zijn stomme verbazing zegt hij echter ‘ja’, als de kapster aan John vraagt of hij toch open staat voor een date.

John en Monique krijgen elkaars telefoonnummer en beginnen op 2 mei 2018 te appen en daarna te bellen. Als Monique vraagt waar John woont, blijkt hij ongeveer de buurman van haar dochter te zijn – zij woont vier deuren verder in hetzelfde appartementencomplex!

Mike’s lievelingsmuziek

Het klikt zo goed, dat John en Monique nog geen twee weken later hun eerste afspraakje hebben, op Hemelvaartsdag. ‘In de tram onderweg naar onze date zat ik wat weg te dommelen en dacht ik: “Wat zou het leuk zijn als we na het koffie drinken samen sushi gaan eten.”

John en Monique ontmoeten elkaar bij een koffietentje. ‘Zodra we gingen zitten, klonk er een liedje van Earth Wind and Fire. Dat is de lievelingsmuziek van Mike. Daarvan hebben we ook op de begrafenis verschillende nummers gedraaid.’

‘Bij elke date gebeuren er bijzondere dingen’

Dan ziet Monique dat Johns zonnebril aan de hals van zijn trui hangt; een gewoonte die Mike ook had. Het valt Monique ook op dat Johns linkerarm helemaal is getatoeëerd. Net als die van Mike. Als John na de koffie voorstelt om samen sushi te gaan eten, zegt Monique: ‘Dat is precies wat ik hoopte dat we zouden gaan doen.’

Na het gezellige etentje volgen meer dates. En telkens gebeuren er bijzondere dingen, vertelt Monique, die zelfs een boekje is gaan bijhouden hierover. Zo geeft John bij een volgend afspraakje een boeket met verschillend gekleurde bloemen aan Monique. Precies die dag draagt zij een truitje waarop bloemen staan in deze kleuren.

Trouwen

En als Monique met John door het Vondelpark loopt, vindt ze een ringetje dat perfect blijkt te passen. Met diezelfde ring vraagt John haar eenpaar maanden later ten huwelijk. Ze trekt bij John in en trouwt op 2 mei 2019 met hem, precies een jaar na hun eerste appcontact. Monique lacht: ‘En dat terwijl ik altijd zei dat ik nooit meer zou gaan trouwen of verhuizen.’

‘Ik denk dat Mike ons bij elkaar gebracht heeft’

John kijkt liefdevol naar zijn vrouw. Hij gelooft niet dat hun liefde toeval is. ‘Ik denk dat Mike ons bij elkaar gebracht heeft. Kijk: Ik woonde in Eindhoven, maar moest voor een nieuwe functie dichterbij Amsterdam gaan wonen. Ik kon geen woning vinden in de hoofdstad, maar wel in Westzaan. Ik ging daar op 13 april 2017 wonen; Jennifer 4 dagen eerder. In hetzelfde complex.’

Monique: ‘En omdat Jennifer daar woonde, ben ik een keer naar de kapper in Westzaan gegaan, terwijl ik me anders altijd in Hoofddorp liet knippen. En zo ontmoette ik John. Dat vind ik heel bizar.’

Verbinding met boven

Monique legt uit dat het wel lijkt alsof ze ‘een soort verbinding maakt met boven‘ of welke naam je het ook wilt geven. ‘Ik noem het Mike; een ander noemt het God, Allah of misschien een engel. Maar er is iets tussen hemel en aarde en dat ‘iets’ zorgt voor die mooie dingen, voor steun, voor de kracht die ik kreeg toen ik er doorheen zat. En dat ik John heb ontmoet.’

‘Het leven van Mike is geëindigd, maar het lijkt soms net alsof het doorgaat in John. Ook al weet ik dat het twee verschillende mannen zijn. Maar als ik John en Jennifer samen zie, zijn het net vader en dochter.’

‘Ik was bijna 25 jaar alleen, maar nu heb ik een heel gezin’

John: ‘Ik was bijna 25 jaar alleen en had geen kinderen. Maar nu heb ik een heel gezin en ben ik zelfs opa. Maar opa Mike vergeten we niet. Die hoort er helemaal bij.’