Mikie verloor onverwachts haar man: ‘Ik wil doorgaan voor mijn kinderen’

‘Tot zo, schatje’, zegt Nordin en geeft zijn vrouw Mikie een zoen. Hij trekt de tuindeur achter zich dicht en rijdt weg op zijn motor. Het zijn z’n laatste woorden.

Het is een mooie dinsdagochtend in augustus, 2018. Mikie (40) en Nordin (44) uit Den Haag hebben net op de fiets hun tweeling van vijf naar school gebracht. Eenmaal thuis stapt Nordin op zijn motor, om die naar de garage te brengen voor een onderhoudsbeurt.

Mikie gaat thuis aan het werk. Totdat anderhalf uur later de deurbel gaat. Ze rent naar de voordeur en ziet drie politieagenten staan. Ze denkt: ‘Zijn dieven aan het inbreken in de wijk, of zo?’

Slecht nieuws

De agenten vragen of zij mevrouw De Vries* is. Mikie knikt en bedenkt dat het wellicht beter is om dit gesprek pas te voeren als Nordin weer thuis is. Maar een agent zegt: ‘Wilt u gaan zitten? We hebben heel slecht nieuws.’

Mikie denkt dat er iets mis is met haar ouders. ‘Het gaat over uw man’, zegt een agent. ‘Hij heeft vanmorgen een ongeluk gehad en heeft het niet overleefd.’

‘Het gaat over uw man’

‘Zodra ik dat hoorde, sloot mijn brein zich van die harde werkelijkheid af. Ik zag alles gebeuren van een afstand’, vertelt Mikie. ‘Het voelde alsof alles ineens weg was: de grond onder mijn voeten, mijn huis, mijn thuis. Heel heftig.’

De agenten vertellen Mikie wat er is gebeurd: Nordin reed achter een automobilist die een verkeersovertreding beging. Dat pakte zo ongelukkig uit voor Nordin, dat hij overleed. (Vanwege twee lopende rechtszaken, wil Mikie liever niet te veel ingaan op de toedracht van het ongeval.)

Altijd alert

Mikie: ‘Het is zo bizar. Dat dit op een paar honderd meter van ons huis gebeurde. En dat het Nordin overkwam, die juist altijd zo secuur reed. Hij was altijd heel alert en oplettend in het verkeer.’

Na dit vreselijke bericht, is Mikie getraumatiseerd en in shock. Ze kan niet meer lopen, drinken of eten. ‘Mijn familie moest me letterlijk op de been houden toen ik naar het ziekenhuis ging om Nordin te identificeren.’

‘Mama moet iets heel ergs aan jullie vertellen’

Die middag moet ze aan haar kinderen Xavi en Lou-Ann vertellen dat hun vader er niet meer is. ‘Mama moet iets heel ergs aan jullie vertellen’, zegt ze. ‘Iets heel verdrietigs. Papa heeft vanmorgen een motorongeluk gehad en hij is dood.’

De kinderen zijn nog maar vijf en begrijpen eerst niet wat hun moeder zegt. Maar als het nieuws langzaam tot hen door begint te dringen, ziet Mikie de teleurstelling in hun ogen.

‘Het was erg zwaar om zoiets aan hen te vertellen’, zegt Mikie, die de kinderen daarna heel veel knuffelt. ‘Ik wilde ze heel veel warmte geven en er voor hen zijn.’

Een roes

De dagen, weken en maanden die volgen, beleeft Mikie in een roes. ‘Het is een abrupt verlies. Het is compleet paniek en chaos.’ Eerst moet ze zich focussen op de begrafenis. Daarna moet ze aan de bak met de administratie: pensioenfondsen, hypotheek, bank, notaris.

Daarbij krijgt ze veel hulp van haar vader. ‘Ik was maar met één ding bezig: ‘overeind blijven voor de kinderen’.

Knappe jongen

Mikie en Nordin waren al 21 jaar samen. ‘Ik was 19 toen ik hem voor het eerst zag in een discotheek. Een hele knappe jongen. Grote bruine ogen, bruine krullen. En toen bleek hij ook nog eens ontzettend aardig te zijn. Vrolijk, nooit chagrijnig. Een relaxed persoon. Sportief. Heel gedreven in alles. En zorgzaam, integer en lief.’

Mikie vertelt: ‘We hadden voor de tweede keer een huis gekocht, bouwden ons leven op, samen met onze tweeling. En dan ineens houdt het op, zonder voorbereiding, zonder afscheid te kunnen nemen.’

‘Er zijn geen woorden voor om te omschrijven hoe heftig dat is’, zegt ze. ‘Niemand weet hoe je je dan voelt. Je bent helemaal alleen met je verdriet.’

‘Ineens houdt het op, zonder voorbereiding’

Om weer wat vat te krijgen op haar leven, gaat ze in rouwtherapie. ‘Ik zocht naar houvast, want mijn fundering was weg: Mijn toekomst, persoonlijkheid, gezin. Ik voelde me door het leven zweven. Ik miste mezelf.’

Tijdens de therapie krijgt ze inzichten over hoe ze om kan gaan met het verdriet. Hoe ze overeind kan blijven. En hoe ze – uiteindelijk – weer verder kan en wil gaan met haar leven.

Dat is soms moeilijk, maar toch lukt het haar. Want tot haar eigen verbazing komt er een soort oerkracht in haar naar boven. ‘Ik wil doorgaan voor mijn kinderen. Zij moeten zich veilig en fijn voelen. Voor hen doe ik alles.’ Bijvoorbeeld samen Halloween, Sinterklaas en Kerst vieren.

Troost

Troost kan ze echter nergens vinden. ‘Niks kan mij een tikkeltje verzachting geven. Dat is er gewoon niet. Ik leef continu met een snijdende pijn in mijn hoofd en lichaam. Elke dag weer moet ik de dag alleen beginnen. Ik moet alles zelf doen.’

Gelukkig krijgt Mikie veel hulp van haar familie. ‘Ze doen er alles aan om het voor mij behapbaar te houden en denken met me mee.’

Langzaam, heel langzaam, begint Mikie de draad van haar leven weer een beetje op te pakken. Zo is ze een tijdje geleden weer eens uit gegaan en sport ze zo nu en dan.

Stoere sneaker

Mikie doet er alles aan om Nordin ‘levend te houden’. ‘Hij is nog steeds heel erg onderdeel van ons gezin. We praten veel over hem. En toen de kinderen hun schoen zetten voor Sinterklaas, pakten ze ook Nordins schoen. Een stoere Nike-sneaker.’

Hoe ze haar toekomst ziet? ‘Ze zeggen dat je weer blij zal zijn. Maar dat is een relatief begrip geworden. Ik kan nooit meer met volle teugen, onbezorgd genieten. Er zit altijd een pijnlijk randje aan. De glans is eraf.’

* De achternaam van Mikie is wegens privacy-overwegingen gefingeerd.