Blog Charlotte | ‘Papa’s hart is gestopt met kloppen’

Afscheid van papa

‘Komen jullie naar huis? Het gaat niet goed met papa.’ Vanmorgen zijn de kinderen met opa en oma mee gaan varen. Het is 23 juli 2019, de eerste dinsdag van de zomervakantie. Het is heerlijk weer om een dagje te genieten op en in het water. Maar na een uur moet ik de kinderen vragen naar huis te komen. Wat ik dan al weet kan ik niet door de telefoon vertellen. Hoe moet ik ze het überhaupt vertellen?

‘Koos geeft ons met zijn laatste krachten nog wat lieve woorden mee.’

Twee dagen eerder is Koos in slaap gebracht. Een slaap waar hij niet meer uit wakker zal worden. Ook die dag zijn de kinderen bij familie aan het spelen. Ik moet ze vragen naar huis te komen, omdat we afscheid van papa gaan nemen. De huisarts heeft in overleg met mij het besluit genomen dat de situatie niet meer houdbaar is en we Koos moeten helpen de rust te vinden om te kunnen sterven. Een emotioneel afscheid volgt, waar Koos met zijn laatste krachten nog wat lieve woorden aan ons meegeeft. En wij aan hem.

Zeventien jaar

Deze ochtend na het ontbijt deel ik zwembroeken uit, blaas ik luchtbedden op en zwaai ik de kinderen uit. Mijn schoonzus heeft net de wacht bij Koos afgewisseld. Ik ontwijk onze slaapkamer waar hij ligt te slapen. Zijn adem klinkt zo moeizaam dat ik het bijna niet aan kan horen. Niet aan kan zien dat mijn liefste met wie ik zeventien jaar lief en leed heb gedeeld, zo vecht om wat lucht door zijn longen te pompen.

‘Ik wil er voor hem zijn, ook dit laatste stukje van deze schrijnende lijdensweg.’

Als de kinderen de deur uit zijn maak ik wat koffie voor mijn schoonzus en mij. Ik wil bij haar gaan zitten en mijzelf dwingen om even in de kamer bij Koos te blijven en hem te steunen in deze allerlaatste fase. Ik weet niet of hij mij zal horen, zal merken dat ik er ben. Maar ik wil er voor hem zijn, ook dit laatste stukje van deze schrijnende lijdensweg. De gevolgen van kanker zullen hem binnenkort fataal worden hier op aarde.

Nog één diepe zucht

Zodra ik de slaapkamer in kom loop ik eerst naar Koos toe. Ik heb gelezen dat aanmoediging een stervende kan helpen. Ik pak Koos stevig beet, knuffel hem en fluister hem met tranen in mijn ogen in dat hij mag gaan. Dat het genoeg geweest is en hij ons los mag laten. Er is niets in zijn lichaamstaal wat verraadt dat hij mij hoort. Maar zodra ik wil gaan zitten en mijn koffiekopje wil oppakken stopt ineens het nare geluid van zijn ademhaling. We blijven stil kijken naar Koos zijn lichaam. Ineens volgt er nog één diepe zucht. Weer blijven we stil zitten. Eén minuut, vijf minuten, tien minuten. Maar er gebeurt niets meer. Koos heeft dit leven verlaten.

De kinderen

De kinderen bellen een uur later ongeduldig aan. Ik doe open en drie paar ogen kijken mij verward en indringend aan.

‘Wat is er mam? We waren net zo lekker aan het zwemmen bij de boot. We wilden nog niet naar huis. Waarom moesten we terugkomen?’

‘Er is iets gebeurd, lieve jongens. Papa’s hart is gestopt met kloppen.’

‘Oh, maar mam, dan is hij dood!’

Samen lopen we naar onze slaapkamer en bekijken we het levenloze lichaam van Koos. Vanaf nu is de moeilijke weg van leven met een zieke vader en man afgelopen. Er volgt een nieuwe moeilijke weg, verder leven zonder deze geweldige vader en allerleukste man.