Column Nico | De zon: een knipoog van God?

Ik leg het af tegen de zon

Meestal ga ik kort na een begrafenis bij de nabestaanden op bezoek. Dan vraag ik hoe zij de dag van afscheid beleefd hebben. Hoe zijn de woorden die gesproken zijn, overgekomen? Wat was een emotioneel hoogtepunt of een dieptepunt op die dag? Rouwdiensten en begrafenisplechtigheden bereid ik altijd goed voor. Ik leg het echter in de terugblik op de dag van de begrafenis altijd af tegen de zon. Ook de bijbelse boodschap die klinkt, doet bij veel mensen minder dan een enkele zonnestraal.

Wat was het troostende hoogtepunt van de dag? ‘Er lag sneeuw en de zon scheen. Dat was precies zo als op onze trouwdag!’ ‘We zaten in de kerk. De kist stond voor de preekstoel. Het was somber weer buiten. Toen scheen plotsklaps de zon door het glas-in-lood-raam op de kist van mijn moeder. Die kleuren! Die zonnestralen! Precies op de kist. Dat raakte me diep.’ ‘We liepen op het kerkhof. Het regende. Toen we bij het graf kwamen werd het droog. Toen de kist zakte, scheen de zon, die drie dagen niet geschenen had. Dat ontroerde me zeer.’

Knipoogjes van God?

Wat moet ik opmerken als er zoveel troost in het zonlicht zit? Ik kan natuurlijk gewoon zeggen dat er boven Nederland altijd wolken zijn en dat er als ze voorbij drijven, automatisch zonlicht op de aarde valt. Hoe waar dat ook is, het zou een vervelende, wijsneuzerige reactie zijn. Ik houd het dan maar op knipoogjes van God. Ik bevestig de ontroering. Als Gods zon schijnt op een verdrietige dag, op een bijzonder moment of een bijzondere plek, is dat een klein beetje genade.

‘Het werd noodweer… Dat was geen knipoog van God. Was God boos?’

Ik zit echter wel met een probleem. Ik heb het wel eens andersom meegemaakt. Het was een mooie zomerse dag. Toen de familie op het kerkhof gearriveerd was, betrok de lucht. Toen de stoet richting het open graf liep, werd het noodweer. Storm en regen gingen tekeer. Paraplu’s vlogen kapot. Het was onmogelijk om bij het graf te spreken. Iedereen ging, nat, zo snel mogelijk terug naar de aula van de begraafplaats. Dat was geen knipoog van God. Wat dan wel? Was God boos?

Gods woorden schijnen, ook als de zon niet schijnt

Ik denk dat het toeval was. Juist in de hoogzomer kun je van die enorme hoosbuien treffen. Maar nu spreek ik mezelf tegen. Als onweerswolken niets zeggen van Gods boosheid, moet ik ook niet teveel genade verbinden aan zonnestralen. Ik houd het daarom maar bij Psalm 19: ‘Het ruime hemelrond’ getuigt van Gods aanwezigheid (19:2), maar echte troost en nieuwe kracht, komt van de woorden die God spreekt(19:8,9). Prima, als dat Woord het even aflegt tegen de zon. Maar Gods woorden schijnen nog, ook als de zon verduisterd is. Als hij niet schijnt. Zelfs als het noodweer is.