Yljanne: ‘"Ik ben bij je, het komt goed”, zei ik tegen hem’

“Hij deed altijd gekke dingen”, lacht Yljanne als ze terugdenkt aan haar jeugdliefde Christian. “Zo stond hij ooit aan de deur om te showen dat hij de letters van mijn voornaam in zijn haar had laten scheren.”

Ze vervolgt: “En toen het een keer sneeuwde, had hij met de sneeuwschuiver ‘Yljanne, ik hou van jou’ in de sneeuw geschreven. Christian was daar de hele ochtend mee bezig geweest. Dat was zo lief.”

“Iedereen herkende hem aan zijn witte pet, want die droeg hij bijna altijd. Kort voor zijn overlijden heb ik zelfs een keer gekscherend tegen hem gezegd dat ik zijn pet wilde hebben, mocht hij er ooit niet meer zijn. Ik had toen geen idee dat ik die pet al zo snel zou krijgen.”

Voetbalwedstrijd

Yljanne en Christian zijn twee jaar samen. Hij is een populaire, stoere jongen, maar ook lief en grappig. Ze zien elkaar iedere dag, en gaan dan vaak samen op pad.

Maar deze avond is Yljanne met een vriendin op stap. Ze bezoeken een voetbalwedstrijd van SC Heerenveen, en fietsen daarna door naar Christian, die bij een vriend is.

Thuisbrengen

“Christian stond erop om ons thuis te brengen, dat deed hij altijd”, glimlacht Yljanne. “Dus ik sprong bij die vriendin achterop, en hij nam mijn fiets. We zaten lekker te kletsen en Christian fietste een stukje achter ons.”

“Jeetje, wat komt die auto hard aanrijden”, zegt Yljannes vriendin. Ze stoppen, en wachten met oversteken tot de auto voorbij is. “Maar Christian zag het niet en fietste gewoon door”, slikt Yljanne.

Ik ben bij je

“’Hij gaat dood!’ zei ik aan de telefoon met 112. Er was zoveel bloed”, vertelt Yljanne. Want Christian is aangereden. Ze rent naar haar vriend toe. “Hij was al niet meer aanspreekbaar, maar keek me wel nog aan. Ik probeerde hem gerust te stellen, gaf hem een kus op zijn voorhoofd en bleef tegen hem herhalen: ‘Ik ben bij je, het komt goed.’”

Ze blijft bij hem zitten tot de hulpverleners er zijn, en Christian wordt gereanimeerd. "Toen er later iemand met een wit laken aan kwam lopen, wist ik genoeg.” Yljanne valt even stil.

“In eerste instantie was ik heel rustig, ik had geen idee wat me overkwam. Dat besef, dat hij er niet meer was, kwam pas na de begrafenis. Hij was daarvoor nog zo dicht bij me, ik ging veel bij hem langs in het afscheidshuis. Kon hem daar nog aanraken, een kus geven.”

“Gewoon”

Na de uitvaart gaat Yljanne gewoon weer naar school, ze wil graag de dagelijkse dingen oppakken. Maar ‘gewoon doorgaan’ is het niet. “Ik werd vaak nagekeken en hoorde dan gefluister met ‘Is dat niet de vriendin van…?’. Anderen vroegen constant hoe het met me was, of durfden niets te zeggen maar staarden wel naar me. Achteraf begrijp ik dat wel, wat zeg je ook tegen iemand die zoiets heeft meegemaakt?”

Waar haar vriendinnen vrolijk op stap gaan om te feesten, hoeft dat voor Yljanne niet meer. “Het onbezorgde, onbevangene van op de fiets naar de kroeg gaan, was bij mij gewoon weg. Ik werd ook veel voorzichtiger, want ik wist nu dat erge dingen je gewoon kunnen overkomen. En als ik het dan wel een keer leuk had, voelde ik me schuldig naar Christian toe.” 

Opel Tigra

“Ik heb ook heel lang niet meer durven fietsen”, vervolgt Yljanne. Ze koopt daarom een Opel Tigra, de auto die Christian en zij altijd samen wilden kopen. “Met deze auto was er geen noodzaak meer om te fietsen, en hoefde ik ook niet aan iedereen te vertellen dat ik het eigenlijk niet durfde.”

Inmiddels stapt Yljanne alweer een aantal jaar op de fiets, “maar in het donker fietsen doe ik nog steeds niet graag.”

In gedachten

“Ik praat veel over Christian met zijn zus, die ook echt een vriendin is geworden. In het begin deelden we samen in verdriet, en vroegen we ons af: waarom is dit gebeurd? Nu halen we vooral mooie herinneringen aan hem op”, vertelt Yljanne.

Het overlijden van Christian is ondertussen 13 jaar geleden, en Yljanne is inmiddels gelukkig getrouwd. “Maar er gaat nog altijd geen dag voorbij dat ik niet aan Christian denk”, vervolgt ze. “Ik ben echt niet iedere dag in tranen hoor, maar hij is wel in mijn gedachten. Hij is onderdeel van mijn leven, van wie ik ben.”

En daar is ook alle ruimte voor. “Er staan foto’s van Christian, en zijn witte pet heeft natuurlijk een plek bij ons thuis gekregen. Mijn man komt ook altijd mee naar het graf”, vertelt Yljanne dankbaar.

Leuk en gelukkig

“Christian is maar 18 geworden, maar hij heeft wel heel veel leuke dingen in zijn leven gedaan. En dat neem ik van hem mee, om vooral te doen wat ik leuk vind, wat mij gelukkig maakt. Want je leeft maar één keer. Maar ik geloof wel dat ik hem ooit weer terug ga zien.”

Ze glimlacht: “Afgelopen weekend zei ineens weer iemand tegen me: ‘Ben jij niet die vriendin van Christian?’. Ergens blijft het moeilijk om te horen, maar het is vooral heel mooi. Er wordt nog steeds aan hem gedacht.”