Blog Sammie | ‘Alles leeft weer in de zomer, behalve mijn opa’

23 Graden

Het is een fijne zomermiddag. Drieëntwintig graden, maar het voelt minstens vijf graden warmer. Ik zit bij mijn oma in de tuin, waar ik altijd kind aan huis ben geweest. Oma verwijdert wat onkruid en legt de grindsteentjes weer op hun plek. Ze heeft last van haar rug, dus ik help haar.

Ik ga zitten voor een welverdiende drinkpauze en werp een blik op de tuin. Ineens word ik verdrietig. Mijn opa zal nooit meer in één van deze stoelen zitten. Ik ga hem hier nooit meer zien.

Mijn opa overleed afgelopen herfst aan corona, toen het weer nog triest was. Dat weer weerspiegelde mijn eigen verdriet. Mijn rouw liep synchroon met het seizoen, tot nu. Nu het zomer is, ben ik juist extra verdrietig. Alles leeft weer, behalve hij.

Het mooie weer beurt me niet op. Overal bruist het, maar vanbinnen voel ik me rot. Ik mis mijn opa meer en meer. Het is tijd om naar buiten te gaan, maar ik geloof niet dat ik daar zin in heb. Opa is immers nergens te bekennen.

Vlinder

Ik sta net op om naar binnen te lopen, als ik mijn oma hoor. ‘Een vlinder!’, roept ze. ‘Da’s opa.’ Even sta ik stil. Ze heeft gelijk. Opa is niet nergens te bekennen: hij is juist overal. Hij is de vlinder op de roze hortensia’s. Hij is de stralende zon in de strakblauwe lucht. Hij is de wind die langs mijn gezicht waait als de hitte me even te veel wordt.

Zomerrouw

Door wat oma net zei, besef ik dat de zomer eigenlijk heel fijn is. Voor mij is dit het seizoen waarin we het leven vieren. En heel eerlijk: daar hoort doodgaan natuurlijk ook bij.

Dus nu is het tijd voor zomerrouw. Het ene moment lig ik in het water voor verkoeling, het andere moment huil ik om herinneringen aan mijn opa. En dat is prima. Want rouwen en het vieren van het leven zijn dingen die naast elkaar mogen bestaan. En opa is mijn zomer. Mijn zomer die nooit meer overgaat.