Timon verloor zijn zeven maanden oude zoontje: ‘Het was domme pech’
‘Het komt goed.’ Dat houdt vader Timon zich voor als zijn zoontje Levi op vrijdagochtend 11 september 2020 met gillende sirenes naar het ziekenhuis wordt gebracht. Toch moet hij een paar dagen later afscheid nemen. “Ik schreeuwde het uit: ik kan dit niet.”
“Normaal gesproken ga ik altijd even zijn kamer in om ‘doei’ te zeggen. Maar die nacht had hij niet zo lekker geslapen en ik had haast om naar mijn werk te komen”, vertelt Timon. Hij besluit Levi lekker te laten slapen en vertrekt. “Een paar uur later belde mijn moeder: ‘Tiem, je moet nú naar huis komen. Het gaat niet goed met Levi.’
Foute boel
Zo snel als hij kan, fietst hij naar huis. Schietgebedjes vliegen door z’n hoofd. “Ik dacht: als ik bij ons huis de hoek om fiets en ik zie geen ambulance of politie, dan komt het goed. Maar alles stond kneitervol: politie, ambulance en de traumahelikopter. Allemaal voor ons kind. Dan voel je dat het foute boel is.”
Als hij dichterbij komt, ziet hij zijn vrouw Caroline verslagen in de deuropening staan. “Ze kwam naar me toe, gaf me een knuffel en begon te huilen. Levi was bewusteloos in zijn bedje gevonden en gereanimeerd.”
Tussen hoop en hoop
“Ik zag Levi op de brancard liggen en heb zijn handje even vastgepakt. Hij had weer hartslag, maar we moesten zo snel mogelijk naar het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam.” In de politieauto – die achter de ambulance aanrijdt – blijft Timon schietgebedjes doen. “Ik smeekte: God, red mijn zoon. Het was mijn enige houvast. In plaats van tussen hoop en vrees, leefde ik tussen hoop en hoop. Hij zou die kleine toch niet van me afnemen?”
Ik kan dit niet
Een paar dagen nadat hij in het ziekenhuis is opgenomen, overlijdt Levi. De epileptische aanvallen – als gevolg van de reanimatie – hebben teveel hersenschade aangericht. “Op het moment dat de arts ons vertelde dat we Levi zouden verliezen, schreeuwde ik het uit. God, waarom doet U dit nou? Ik kan dit niet.”
Kostbaar
“Levi was een vrolijk jochie. Hij lachte veel en begon net een beetje te kruipen. We hadden nog veel gebroken nachten en liepen vaak urenlang ’s nachts met hem door ons huis. Maar als ik ’s middags terugkwam uit mijn werk en hem met Caroline op de bank zag zitten: dat was gewoon goud. Achteraf ben ik ook heel blij dat we nog met hem op vakantie zijn geweest. We hebben een paar dagen bij mijn schoonouders in Friesland gekampeerd. Dat waren hele mooie dagen en is nu zo kostbaar.”
Bidden
“Na Levi’s overlijden kregen we heel veel kaarten. Ook speelden de jongens van mijn voetbalteam de eerste wedstrijd daarna met rouwbanden. Dat deed me goed: stoere gasten met haantjesgedrag en een grote bek, die allemaal een rouwband om hebben. Een mooi eerbetoon.
Behalve verdrietig was ik de eerste dagen na zijn dood vooral boos op God. Woedend zelfs. ‘We hoeven U niet meer’, heb ik weleens geschreeuwd. En tegen de dominee: ‘Dat bidden helpt geen reet.’ Want in de tijd dat Levi in het ziekenhuis lag, hebben duizenden mensen gebeden. Daarnaast is een Whatsapp-bericht om voor Levi te bidden, heel Nederland doorgestuurd. Het was zó mooi geweest als God Levi op het laatste moment had gered.”
Zoiets kun je toch niet uit jezelf zeggen?
Kracht
De boze buien zijn er af en toe nog, maar Timon realiseert zich dat hij – juist op die moeilijke momenten – niet alleen was. “Op woensdag hoorden we van de arts dat Levi het niet zou redden. De volgende dag – om 11 uur ’s ochtends – zou de beademingsapparatuur worden uitgezet. Als je weet dat je de volgende morgen je zoon gaat verliezen, zou je denken dat je ’s nachts geen oog dichtdoet. Gek genoeg hebben we die nacht goed geslapen. Ik denk dat we die rust en kracht van God hebben gekregen. Ook vind ik het bijzonder hoe goed al die tragische momenten, zoals het dichtdoen van de kist, zijn gegaan. En weet je? Toen Levi net was overleden en we naar onze broers en zussen liepen, had ik zelfs een vredige lach op mijn gezicht. Ik zei tegen hen: ‘Levi is bij God, de beste plek die hij kan hebben’. Zoiets kun je uit jezelf toch niet zeggen? Ondanks het verdriet en de boosheid, geloven we dat Levi bij God is. Dat biedt troost.”
Uitlaatklep
“Ik denk nog elke dag aan Levi, bijvoorbeeld als ik op mijn telefoon zit en allerlei foto’s voorbij zie komen. We hebben veel beelden van hem, bijvoorbeeld dat Caroline hem een fruithapje geeft. Dat is heel waardevol.
Ik vind het moeilijk om herinneringen op te halen, soms praat ik erover alsof het bij de buurvrouw is gebeurd. Maar het maken van video’s is voor mij een uitlaatklep. Het is verwerking en afleiding ineen. Ik maak veel filmpjes op Tiktok en recent hebben we de website ditislevi.nl gelanceerd. Daarop is onder meer een korte documentaire van Levi te zien. Na een paar dagen hadden we al meer dan 25.000 pageviews. Daar haal ik kracht uit.”
Niet vergeten
“Dat is namelijk wat we graag willen: dat mensen aan Levi denken en hem niet vergeten. Ook willen we elke ouder meegeven: geniet van je kind elk moment, elk uur dat je ‘m hebt. Vooral als je ’s nachts met een kind rondbanjert dat niet wil slapen waardoor je chagrijnig of boos wordt. Besef dat je hem of haar nog hebt en voor hem of haar mag zorgen. Je kan nog zo’n dik huis, goedlopend bedrijf of dikke auto hebben: zorg er maar voor dat het vanbinnen goed zit.”
Droom
Timon predikt het niet alleen, maar mag inmiddels zelf ook weer genieten van het vaderschap: afgelopen augustus is hij opnieuw vader geworden. “Het is geweldig dat we alweer zo snel zwanger mochten worden. Dat moment dat we de positieve test in onze handen hadden, vergeet ik nooit weer. Ik dacht: het zal toch niet? Toen een volgende test opnieuw positief was, waren we dolblij. In het begin dacht ik weleens: wanneer ga ik hem verliezen? Maar zoals de artsen in het ziekenhuis ons vertelden: het verlies van Levi was domme pech.”
Dat niemand Levi kan vervangen, is logisch. Maar de komst van zijn jongste zoon helpt Timon wel in zijn rouwproces. “De geboorte van Thijn vult een heel stuk leegte in huis. Voel ik me verdrietig, dan kan ik hem wat extra liefde geven. Want ik ben nu al bijna twee jaar vader, maar heb mijn kinderen nog nooit zien lopen of spelen. Dat dat straks wel met Thijn kan, is echt een droom van me.”
Lees ook het verhaal van Caroline, de vrouw van Timon bij Eva: ‘Een politieman hield me tegen. Het is mijn kind!, gilde ik.’
Lees ook over:
Blog Patricia | 'Ze wijst naar mij en zegt: "Haar dochter is dood hoor"'
Geschreven door
Janet Freriks
